Uit en thuis aan de gracht

[p. 163]

XXIV. Moeilijkheden inzake de zenuwsluierstaarten

We hebben laatst een aquarium bij gekregen, een tropisch en we hebben het - met alles wat er op en er aan is - laten plaatsen tussen de ramen in de voorkamer.

Er komt heel wat kijken bij zo'n aquarium en vooral Paul was almaar doende met schepnetjes, watervlooien, lampjes en slangetjes. Totdat op een morgen een kennelijk viskundig iemand - een meneer van de brandverzekering, die gekomen was om een schroeivlek in het haardkleedje in ogenschouw te nemen - na lang en ingespannen te hebben staan kijken naar het gedoe in de groene, schemerig verlichte waterwereld, als zijn mening te kennen gaf, dat er binnenkort wel eens jonge sluierstaartvisjes zouden kunnen komen. ‘Tenminste als u de boel een beetje met rust laat. Als u niet te veel knoeit met waterverversen. Als u er zo min mogelik aankomt....’

Sinds die dag heb ik met toewijding over

[p. 164]

de - alsnog onzichtbare - sluierstaartbabies gewaakt. ‘Niet doen!’ zei ik, als de kinderen tegen het aquarium stonden te tikken. ‘Niet doen!!’ riep ik, als Annetje Winkelmeier met een spirituslap de glaswanden wilde opwrijven. ‘Niet doen!!!’ grauwde ik gisteren tegen Paul, toen die - met een pasgekocht ruitenboendertje - de groene aanslag aan de binnenkant van de bak wilde gaan verwijderen.

Maar gisteren liep het me niet zo erg mee. ‘Wat geeft dat nou!’ gromde Paul. Even bleef hij wat onnozel met het nieuwverworven instrument in zijn hand staan. Toen zag ik hem langzaamaan boos worden. ‘Doe toch niet zo overdreven, Marie Eugénie!’ Hij schopte een voetkussen weg. ‘Alleen omdat die brandverzekeringsman dat nu heeft gezegd! Wat weet die kerel er feitelijk van!’

‘Schreeuw niet zo’, zei ik. ‘Die brandverzekeringsman weet er àlles van. Hij heeft al jarenlang een tropisch aquarium, zegt ie. Als die nieuwe vissen er eenmaal zijn, kun je, wat mij betreft, net zoveel met die boender werken als je wilt.’

[p. 165]

Paul ging met zijn rug naar me toe voor het raam staan en mopperde wat over ‘zenuwsluierstaarten’, en ‘behandeld worden als een klein kind’. ‘En laten we nu dan asjeblieft meteen maar gaan lunchen’, besloot hij zijn geredeneer. ‘O ja, en ik kom vanavond niet thuis eten. En het zal wel laat worden, want ik heb een vergadering.’

Ik haalde mijn schouders op, en ging naar beneden, naar de keuken, om te zien hoever oude juffrouw Carolien was met spieringbakken.

De volgende morgen, aan het ontbijt, toen ik Paul de boter aanreikte, zag ik ineens dat er iets vreemds was aan zijn hand, iets kaals....

‘Zeg,’ zei ik, ‘weet je dat je trouwring weg is?’

Paul zette de botervloot op het schaaltje rookvlees en staarde min of meer verward naar zijn rechterhand. Toen kreeg hij een rood hoofd en stotterde wat. ‘Ja.... Die is weg.... Mijn vingers zijn sedert die vermageringskuur te dun; alles glijdt eraf.... Maar ik vind 'm wel weer....’ Hij begon

[p. 166]

zijn, ongesmeerde, boterham in kinderachtige blokjes te snijden en zweeg.

Ik vond het een rare reactie. En ineens, tot mijn eigen verbazing, voelde ik me wegzakken in een moeras van argwaan en ellende. Waarom zat Paul daar met een rood hoofd een ongesmeerde boterham te eten? Waarom had hij me niet meteen gezegd, dat hij zijn ring kwijt was? Waarom was hij gisteren zo laat thuisgekomen? Was het echt die vergadering geweest?

‘Ben je.... Ben je gisteravond gezellig uit geweest?’ vroeg ik, even iets wegslikkend. ‘Enne.... Weet je zeker, dat je je trouwring niet zolang in je vestzak hebt geborgen?’

Paul stoof op en keek me verontwaardigd aan. ‘Hemel, Marie Eugénie, doe niet zo ordinair!’

‘Nou,’ zei ik (toch wat gerustgesteld), ‘dan moet je zien hoe je zèlf doet! Je bent helemaal in de war. Waar en wanneer had je dat ding dan het laatst?’

‘In de voorkamer’, zei Paul vlot. ‘Gisteren vòòr de lunch.’

Wat wist hij dat goed! Ik wilde hem

[p. 167]

doordringend aankijken, maar het lukte niet. Ik begreep hèm niet, en ik begreep mezèlf niet.... Een beetje stom staarde ik voor me uit en bedacht met schrik, dat ik geen zakdoek bij de hand had.

Toen scheen Paul een besluit te nemen. Hij stond op, liep om de tafel heen naar

[p. 168]

me toe, en trok me overeind van mijn stoel.

‘Kleine malloot! Wat zit je je nu voor muizenissen in je hoofd te halen! Ik zal je laten zien waar mijn trouwring is. Kom mee!’

Hij duwde me de voorkamer binnen, deed de deur achter zich dicht, en begon - naar het me voorkwam toch wat verlegen - te lachen. ‘Inderdaad Marie Eugénie, er ìs iets met mijn trouwring.... Ik moet je wat opbiechten. Ik smeek je, lieve kind, wees niet te hard....’

‘Zanik niet, Paul’, zei ik. ‘Is die ring er nu, of is ie er niet?’

‘Hij ìs er’, zei Paul. ‘Ga nu niet huilen. Wacht, heb je geen zakdoek? Hier is de mijne. Ik zal je zeggen.... Gistermiddag, nadat jij de kamer was uitgegaan, ben ik stilletjes achter je rug toch met dat ruitenboendertje begonnen.... Ik deed heel voorzichtig. Maar mijn vingers zijn tegenwoordig te mager en mijn ring gleed af. Hij viel op de bodem van het aquarium en bracht nogal wat consternatie teweeg onder de maanvisjes. Om verdere opschudding te vermijden, liet ik 'm toen dus maar liggen,

[p. 169]

waar ie lag. Kijk dààr. Je kunt 'm zien, naast die wateranemoon. Het is nu maar te hopen, dat de voorspelling van de brandverzekeringsmeneer gauw uitkomt, want tot nà de geboorte van de jonge sluierstaarten, zal ik het zonder trouwring moeten doen, Marie Eugénie....’