Uit en thuis aan de gracht

[p. 125]

XVIII. Zeg het met bloemen

‘Juffrouw Van Dal is volgende week jarig’, zei Kareltje aan het ontbijt.

‘Laten we dat nu niet vergeten’, zei ik tegen Paul. ‘Volgende week? Dat is de dertiende. Je komt er vandaag toch langs; als jij nu meteen straks bij De Anjer een bloemetje bestelt voor de dertiende. Op school bezorgen, vòòr negen uur.’

Paul legde zijn ochtendblad op de kaasstolp en knikte wat verstrooid. ‘Een bloemetje? O ja, goed.... En nu moet ik weg. Tot vanmiddag.’

Paul verdween en ik was ervan overtuigd dat het bloemetje voor juffrouw Van Dal - Kareltjes eerste onderwijzeres van de grote school - niet tot hem was doorgedrongen. Ik kon het natuurlijk ook net zo goed zelf verzorgen en ik vroeg Nurse me er in de loop van de week aan te herinneren.

‘Als ons dat nou maar niet door ons hoofd schiet’, zei oude juffrouw Carolien,

[p. 126]

die in de voorkamer bezig was met de papegaaiekooi. ‘Ik zal straks een aantekening maken in het huishoudboek. Die juffrouw Van Dal ziet er wel wat opgemaakt uit voor een onderwijzeres en ze doet een beetje te jeugdig voor haar leeftijd, maar ze heeft overwicht op Kareltje. Hoe ze het iedere dag klaarspeelt het kind in het vrije kwartier z'n potje yoghurt te laten leegeten, is mìj een raadsel. Dat heb ik haar eerlijk gezegd toen ik de jongen laatst afhaalde. Wat zou u denken van een bos gladiolen?’

Nurse, die - net als iedereen hier in huis - nogal een hard hoofd had gehad in Kareltjes gedrag op de grote school en die nu vol lof was over de tact van juffrouw Van Dal, raadde witte chrysanten aan, en Annetje Winkelmeier, die bezig was de ontbijtboel in de etenslift te stapelen, bood aan te zorgen voor een balsemientje. ‘Mijn opoe van de Lindengracht,’ zei ze, ‘heeft er een voor het raam staan. En hij groeit als een gek.’

En toen maakten we allemaal aantekeningen op kalenders en schriftkaften en papiertjes, waarna we allemaal juffrouw

[p. 127]

Van Dal voor zeven hele dagen vergaten....

We hadden diverse excuses voor dat vergeten. In de eerste plaats slikte kleine Mette mijn trouwring in, wat alle mogelijke ellende veroorzaakte met dokters en röntgenfoto's, maar wat gelukkig goed afliep. Dan moest Paul voor zaken naar Stockholm en werden wij - als steeds in dergelijke gevallen - overstelpt met telegrammen en telefoontjes waarmee we geen raad wisten. Tenslotte werd de schoorsteen in de keuken opengebroken omdat Oma Mierema's ‘Reuzen Salamander’, die daar al jaren had gestaan, ineens niet meer trok. Alles samen hadden we wel wat anders aan ons hoofd dan het bloemetje voor juffrouw Van Dal en op de ochtend van de dertiende was het Kareltje, die er mij te elfder ure aan herinnerde.

We stonden alle twee op de stoep, klaar om weg te gaan; Kareltje naar zijn school, en ik naar het station om Mama af te halen. Kareltje zei: ‘Juffrouw Van Dal is vandaag jarig. Mag ik een boeket voor haar kopen in het bloemwinkeltje op de hoek?’

[p. 128]

O gunst, ja! Juffrouw Van Dal! ‘Goed dat je daaraan denkt, Kareltje’, zei ik. ‘Natuurlijk mag je een boeket voor haar kopen. Zeg maar tegen de bloemenmeneer dat hij het opschrijft. Zeg maar dat moeder vraagt of hij iets moois uitzoekt. Zeven takken van het een of ander. Kijk zelf maar eens.’

‘Fijn!’ Kareltje roetsjte de stoep af en verdween om de hoek van het dwarsstraatje. Ik wandelde naar het station, trof Mama onder de klok, en trok met haar vredig en wel de stad in om een hoed te kopen. ‘Ik denk dat Paul vandaag met de koffie weer thuis is’, zei ik.

Paul was inderdaad met de koffie weer thuis. Hij had gerookte zalm meegebracht uit Stockholm en was in een stralend humeur. ‘Zo, ouwe jongen.’ Hij klopte Kareltje, die tegenwoordig gelijk met de grote mensen mag eten, op de schouder. ‘En hoe gaat het met juffrouw Van Dal?’

‘Ach herepiet, juffrouw Van Dal! Dat vergat ik u nog te zeggen’, zei juffrouw Carolien, die binnen was gekomen met een speciaal voor de gelegenheid van Pauls

[p. 129]

thuiskomst bereid jachtschoteltje. ‘Ik had vergeten u te helpen herinneren voor u weg ging. Toen heb ik maar even zelf een bos gladiolen besteld. Ze zouden er een kaartje bij doen. Die juffrouw Van Dal is altijd zo flink met de yoghurt.’

‘Maar,’ zei Paul, ‘we hadden vorige week toch afgesproken dat ik bij De Anjer zou aangaan? Ik heb er op het nippertje aan gedacht. Ze zouden vandaag een bos rode rozen met een kaartje afgeven. Enfin, beter twee boeketten dan geen een.’

‘Twee boeketten?’ riep ik verschrikt. ‘Nee, dan heeft ze er drie gekregen, want Kareltje heeft zelf ook bloemen meegebracht....’

‘Juffrouw Van Dal heeft vìjf boeketten van ons gekregen’, zei Kareltje. ‘Het hele lokaal stond vol. Nurse dacht dat we het allemaal hadden vergeten en toen kwam ze in het vrije kwartier met zò'n bos chrysanten. En Annetje liet midden onder de les een geel geschilderd potje met een plantje aanreiken. Die dacht òòk dat we het allemaal hadden vergeten....’

‘Vijf boeketten!’ riep Paul lachend.

[p. 130]

‘Maar dat is toch te gek om los te lopen!’

‘Wat.... Wat zei juffrouw Van Dal?’ vroeg ik verslagen.

‘Ze presenteerde zuurtjes’, antwoordde Kareltje.

Later op de kinderkamer, zei Nurse tegen me: ‘We wisten het niet van elkaar. We hebben allemaal gehandeld volgens ons beste weten. Als die juffrouw Van Dal er nu maar niets achter zoekt. Ik bedoel ach-

[p. 131]

ter die rode rozen.... En dan die kostbare takken van Kareltje. U had gezegd zeven takken, maar het bloemwinkeltje was er blijkbaar toch niet helemaal gerust op. Ze zijn daarnet al met de nota aan de deur geweest.’

‘Nota?’ vroeg ik verbaasd.

‘Ja’, zei Nurse', nota. Zeven takken paarse trosorchideeën à tien gulden per tak.’ En ze voegde er, volkomen onnodig, aan toe: ‘Zevenmaal tien is zeventig....’