Uit en thuis aan de gracht

[p. 118]

XVII. Het verhaal van een gouden ring

‘Hij is weer weg,’ zei ik toen Paul me - zittend op mijn hurken - aantrof onder de vleugel. ‘Maar hij moet hier in de kamer zijn. Dat weet ik zeker.’

Paul lachte. ‘Wat doe je toch altijd met die ring?’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Weet ik het!’ De ring (een gladde gouden band met een diamantje), die Paul me indertijd op onze verlovingsdag had gegeven, was zeker al tientallen keren weg geweest. We waren er aan gewend geraakt. En we waren er òòk aan gewend geraakt dat we hem altijd weer terug vonden. Hij was echt een zorgenkind in ons huis. We hadden hem een naam gegeven; hij heette Cyrano en waaròm hij zo heette weet ik niet.

Cyrano is Paul en mij zeer dierbaar; hij is zogezegd een brok verleden, en altijd wèèr als hij weg is voel ik me schuldig en ongelukkig. Speurend kroop ik van de vleugel naar de damspiegel. ‘Juffrouw

[p. 119]

Carolien is met een pook al overal onder geweest. En Nurse heeft de haard en de doofpot uitgehaald. Ze zijn nu in de badkamer met een nijptang de afvoerbuis van de wastafel aan het openschroeven. Maar ìk zeg je, Cyrano is hìèr. Schuif jij nu even de voltaire opzij en zet de theestoof op de vleugel dan kunnen we aan deze kant het kleed een eindje oprollen. Charlot is hier geweest en die heeft hem er misschien met haar gummizolen onder geschopt.’

Paul stak het grote middenlicht aan en mopperde wat. ‘Een gezellig thuiskomen....’ Maar in minder dan geen tijd was het zoeken hem ernst geworden. Samen rolden we het kleed op. We schoven de secretaire opzij om er achter te kijken. We wipten - geholpen door de, inmiddels gedesillusioneerd uit de badkamer teruggekeerde juffrouw Carolien en Nurse - het kleine kabinet een eindje omhoog om te zien of de ring misschien terecht was gekomen in het houtwurmholtetje van de rechter voorpoot. Maar Cyrano was nergens.

‘Ach here,’ zei oude juffrouw Carolien,

[p. 120]

‘zou ie dit keer nou toch werkelijk voor goed weg zijn....?’

‘Als we nu es,’ zei Nurse, ‘alle stoelzittingen lostornden. Het is met zo'n ring soms net als met een muis in een val: hij kan er wel in maar hij kan er niet meer uit....’

‘Als we nu es,’ zei Kareltje, ‘met mijn Indianenmes de pianotoetsen los snijden om er onder te zoeken....’

‘Als we nu es,’ zei ik, ‘alles wat er in de kamer staat omkeerden om te zien of er wat uit valt....’

‘Als we nu es....’, zei Paul, de overgordijnen twee aan twee opknopend. ‘Marie Eugénie, geeft me eens de zaklantaren uit de krantenbak. Merci.’ Hij ging op zijn knieën liggen en begon door de kamer te kruipen terwijl hij overal het licht van zijn lantaren liet vallen op de kier tussen de plint en het parket. ‘Allemenselijk, wat een stof!’

Juffrouw Carolien stoof op. ‘Dat kan ìk niet helpen, meneer! Daar is geen bijkomen aan. Ik heb het eens geprobeerd met een haakpen, maar dan beschadig je de tengel.’

Paul slaakte een kreet. ‘Ik zie hem! Maar

[p. 121]

dìè zit vast! Hoe krijg je het zo....’ Met zijn zakmes peuterde hij tussen de plint en even later kwam de ring tevoorschijn.



‘Cyrano heeft een flinke oplawaai gehad, hij is helemaal plat. Ziehier, lieve kind. Ik kan hem je helaas niet aan je vinger steken. Ik denk dat Charlot er bovenop heeft gestaan. Breng hem morgen maar naar

[p. 122]

meneer Minkemans. En vraag hem dan meteen of die ene manchetknoop van me al gerepareerd is.’

De volgende morgen meldde ik me met Cyrano bij meneer Minkemans, de juwelier op de hoek van de gracht. ‘Dit,’ zei ik, ‘is een ring. Of liever het wàs een ring. Ik hoop dat u hem nog een beetje in zijn fatsoen kunt brengen.’

Meneer Minkemans, een kleine man in een lange grijze stofjas, bekeek de ring en schudde meewarig het hoofd. ‘Hij moet opnieuw in goud gezet, mevrouw. Het is allemaal versleten. Het zal op een tachtig gulden komen.’

Ik weifelde. ‘Is het steentje dat eigenlijk nog wel waard?’

‘Waard!’ Meneer Minkemans zette een soort miniatuur verrekijkertje in zijn oog en beschouwde Cyrano lang en aandachtig. ‘Het is een zuiver blauwwitte diamant’, zei hij. ‘Bijna gaaf.... Ik zou zeggen twee karaat.... Ik heb zelden iets zó moois gezien.’

Hield de kleine man in de lange grijze

[p. 123]

stofjas me nu voor de gek? Maar nee, hij zag er doodernstig uit. Ik begreep er niets van, want toen Paul me, jaren geleden, dit ringetje gaf, was hij net ìèts meer dan volontair op een advokatenkantoor. En geld van zijn ouders wilde hij niet meer aannemen omdat hij de tijd gekomen achtte op eigen benen te staan. Hoe zou het hem dan mogelijk zijn geweest zò'n kostbaar cadeau te kopen? Het enthousiasme van meneer Minkemans was waarschijnlijk een vorm van beleefdheid. ‘Nu ja....’, zei ik. ‘Zet u hem dan maar opnieuw in goud.’

Toen ik thuis kwam liep ik direct door naar Paul, die me wees op iets glinsterends op de hoek van zijn bureau. ‘Dit heeft Annetje Winkelmeier uit de zak van de stofzuiger gehaald. Dit is het ringetje dat ik je gegeven heb. Maar wat voor prul hebben we dan onder die plint vandaan gehaald? Wat zei Minkemans wel van het kerstboomversiersel?’

‘Hij zei....’, riep ik opgewonden. ‘Hij zei, dat het duizenden guldens waard was! Hoe komt dat ding hier zomaar tussen een kier van de vloer!’

[p. 124]

‘Herepiet!’ Juffrouw Carolien, die gedurende ons gesprek was binnengekomen met de koffie, zette het blad op de brandkast en staarde ons aan. ‘Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht! Natuurlijk, het ìs 'm! Die ring van gisteren is de ring, die de oude mevrouw twintig jaar geleden kwijt is geraakt! Het huis heeft wekenlang op stelten gestaan. Uw grootmoeder heeft alle snijbonen uit de pekel gehaald om te zoeken. En meneer, ik bedoel de oude meneer, uw grootvader, was zò door het dolle heen dat hij later voor verandering van lucht naar Parijs moest. En de oude mevrouw heeft toen gezegd.... Nu ja, het doet er niet toe wat de oude mevrouw toen heeft gezegd. In elk geval is het ding nu terecht. Jammer dat ze dit niet heeft mogen beleven.’