Uit en thuis aan de gracht

[p. 78]

XI. Sofietje's verjaarspartij

‘O, hèèft ze weer wat!’ zei Paul geërgerd toen ik hem verteld had, dat Sofietje haar verjaardag dit keer bij ons, in stad, wilde vieren. ‘Waarom moet dat cocktailgedoe met al die blagen per se hier zijn? Waarom kan ze haar vriendjes woensdag niet gewoon thuis, bij Papa en Mama in Aerdenhout ontvangen?’

‘Nu,’ zei ik, ‘ze is tenslotte je zusje. En je weet, dat het is om Jasper. Als ze die jongen nu echt liever nìèt op haar feestje wil hebben.. Ze is toch zeker voor haar pleizier jarig.’

‘Als ze die jongen echt liever nìèt op haar feestje wil hebben, laat ze dan zo flink zijn hem dat te zeggen’, gromde Paul. ‘Haar houding is karakterloos. Er achter zijn rug met het hele stel tussenuit te knijpen en dan hier, bij ons, te gaan feestvieren! En daar worden wij dan - of we willen of niet - in betrokken! Ik houd daar niet van. Bovendien vind ik Jasper een alleraardigste kerel.

[p. 79]

Sofietje is gek, een betere man vindt ze nooit. Zòveel is er nu ook weer niet aan haar en ze wordt al vijfentwintig.... En alles moet maar naar haar pijpen dansen, Papa en Mama en wij.... Van dansen gesproken, als ze willen dansen moeten ze dat maar in de gang doen. Ik hoop, dat je niet van plan bent het tapijt in de zaal te laten opnemen.’ Hij gaf een nijdige duw tegen de krantenbak, knipte een leeslamp aan, en dook weg in het avondblad.

Ik ging een muziekpartij zitten overschrijven aan de secretaire en dacht intussen aan Jasper. Stel je voor, dat hij op Sofietje's verjaardag met bloemen en cadeaus in Aerdenhout op de stoep stond en dan hoorde, dat het nest er vandoor was! Zou hij zoiets nemen? Hij was er de man niet naar zich in een hoekje te laten duwen. Ja, Paul had gelijk: Sofietje moest hem eerlijk zeggen, dat ze hem liever niet meer zag.

Maar zag ze hem ècht liever niet meer? Mijn schoonzusje was een eigenaardig meisje; ze wilde vrij zijn, maar aan de andere kant....

Jasper en zij waren buurkinderen ge-

[p. 80]

weest, ze waren zogezegd samen opgegroeid. Ze waren altijd samen uitgegaan, en nu - nu Sofietje woensdag al vijfentwintig werd - beschouwde Jasper dat blijkbaar nog steeds als iets vanzelfsprekends, als iets dat altijd zo zou blijven doorgaan.

‘Ik heb nog nooit de kans gehad een andere man te leren kennen’, had Sofietje me die middag gezegd. ‘Hij schijnt te denken, dat we zonder meer bij elkaar horen. Ik ben niet van plan die situatie van eeuwigheid tot zaligheid te blijven accepteren.’

‘Maar hij is toch wel een aardige jongen...., had ik voorzichtig gewaagd te zeggen, en Sofietje was het daarmee wel eens geweest. ‘Maar,’ zei ze, ‘omdat we samen in de babybox hebben gestaan, hoeven we nog niet samen te trouwen. Nu ja, van trouwen is ook nog nooit sprake geweest. We sjokken zomaar wat verder. Het hele geval gaat me vervelen.’

De volgende dag begonnen de verjaardagsvoorbereidingen. Juffrouw Carolien en Annetje Winkelmeier droegen het Neptunusbeeld en alle andere breekbare dingen uit de zaal. In de hoek bij de haard plaat-

[p. 81]

sten ze de met een groot tafellaken bedekte mangeltafel, waarop de sla'tjes en de sandwiches en de bitterballen zouden komen te staan. Ik zette nieuwe kaarsen in de kandelabers, en maakte zitjes met extra aangesleepte stoelen en kussens en schemerlampen. Nurse poetste het kleine zilver, en klom op trappen om de spiegels en de kristalletjes van de middenkroon op te poetsen met een spirituslap.

‘We komen met z'n elven in een speciale bus’, telefoneerde Sofietje uit Aerdenhout. ‘We brengen drank mee en mayonaise met koude kip.’

Woensdagavond tegen zessen verscheen Sofietje met haar gasten, de koude kip en de flessen. In de zaal brandden alle lampen en het hele huis geurde naar fresia en mimosa en seringen. Juffrouw Carolien had Opa Mierema's leeuwenkoppenstoel met klimop versierd voor de jarige, en naast die stoel stond Kareltje met zijn wens. Na de wens barsten we allemaal los in het ‘Er is er een jarig in onze rij....’, waarna het feest verder gewoon zijn gang kon gaan.

[p. 82]

In minder dan geen tijd was de stemming er in. Met een harmonika voorop trokken we in optocht door het huis; juffrouw Carolien werd meegesleept, en Nurse, en de kinderen; in de appelkelder struikelde iemand over een muizenval; in de bijkeuken verstoorden we een idylle tussen Annetje Winkelmeier en de chauffeur van de speciale bus.

Een uur later, de gramofoon in de benedengang had juist een rumba ingezet, werd er gebeld. Iemand deed open en binnen stapte Jasper....

‘Zeg hem dat ik weg ben.’ Bliksemsnel vloog Sofietje de trap op. Maar Jasper had haar blijkbaar al gezien; hij gooide zijn jas op de tafel in het garderobekamertje, en sprong haar met drie treden tegelijk achterna. Ik volgde hem min of meer onthutst en kwam nog juist bijtijds boven aan om hem het laddertje naar de duivenzolder te zien opstormen. ‘Hallo, old girl!’ Het smalle deurtje viel achter hem dicht.

‘Waar is de jarige?’ rumoerde een meisje in de benedengang. ‘De jarige is met Jasper naar boven gegaan’, antwoordde de jongen

[p. 83]

van de harmonika. ‘Waar zijn ze?’ vroeg Paul, en ik zei hem, dat ze helemaal boven waren, op de duivenzolder. ‘Ze zitten samen op de duivenzolder!’ jubelden de gasten. ‘Heb jij nu je zin?’ vroeg Paul, volkomen onredelijk. ‘Straks vermoorden ze elkaar nog.’

[p. 84]

Ze vermoordden elkaar niet. Na een tijdje betraden ze, gearmd, de zaal, waar het gezelschap zich - toch enigszins ongerust - had verzameld.

Jasper lachte. ‘We hebben ons zojuist verloofd’, zei hij. ‘We gaan trouwen.’

Sofietje knikte, voor haar doen wat verlegen. Toen sloeg haar stemming om in een van stralende baldadigheid. ‘Wat kunnen we anders? Zeg nu zelf: als je samen in de babybox hebt gestaan....’