Uit en thuis aan de gracht

[p. 40]

V. Natushka's feesttaart

‘Een brief van Karel, uit Parijs’, zei Paul, zijn ontbijtbordje opzij schuivend. ‘Excuseer....’

Hij las de brief snel door, en keek me toen met stralende ogen aan. ‘Marie Eugénie, die ouwe gekke broer van mij gaat trouwen! Wat zeg je me daar van?’

‘Nou,’ zei ik, ‘dat verwachtte ik eigenlijk wel. Jessy heeft me geschreven, dat je ze overal samen tegenkwam. Charlot heeft ze ontmoet in de Opera, en die begreep òòk wel, dat er mèèr was.... Ze heeft ze gezien op een receptie, en bij de opening van een tentoonstelling, en in een Russisch cafeetje.... Ze is wel veel jonger dan hij, hè? Ze studeert toch aan de Sorbonne, dat meisje Rijsselingh?’

‘Meisje Rijsselingh?’ Paul keek met enige verwarring de brief nog even door. ‘Nee. Ze heet niet Rijsselingh. En ze is ook geen meisje, ze is een weduwe, de weduwe van een vorst of van een grootvorst.... O nee,

[p. 41]

Karel zegt dat ze de weduwe is van een diplomaat. Nu ja, dat kan voorkomen. Ze heet Natushka, en dan een naam met enkel medeklinkers. Hij is dolgelukkig, schrijft ie. Lees zelf maar, Marie Eugénie.’

Ik las zelf. En terwijl ik las maakte het medelijden, dat ik aanvankelijk had gehad met het verstoten meisje Rijsselingh, plaats voor een zeker enthousiasme. Natushka, schreef Karel, was lang en slank met ravenzwart haar en groene ogen. En de houding van een vorstin (daar had Paul die vorst of die grootvorst natuurlijk vandaan). Ze schilderde en ze boetseerde en ze zong, en ze had een salon, waar iedereen kwam, dat is te zeggen iedereen, die wat betekende, en vorig jaar had ze de Prix Latour gekregen, en nòg een Prix.. Lieve hemel, wàt een schoonzuster kregen we daar thuisbezorgd!

‘Ontroerend zoals Karel schrijft, hè’, zei Paul. ‘Wat zullen Papa en Mama blij zijn met dit huwelijk.’

De stemming aan het ontbijt werd echt feestelijk. We belden Aerdenhout op (gedurende het broodroosteren) om Pauls ouders te feliciteren, en we vertelden de

[p. 42]

kinderen, dat er een nieuwe tante zou komen, en we riepen over de trapleuning of juffrouw Carolien even boven zou willen komen omdat er groot nieuws was.

Juffrouw Carolien kwam, de roereieren voor zich uit dragend, de kamer binnen. ‘Groot nieuws?’ vroeg ze met iets van paniek in haar stem terwijl ze de schaal op tafel zette. ‘U wil me toch zeker niet vertellen, dat u oliestook gaat nemen.’

‘Oliestook? Welnee’, zeien wij. ‘Er is een brief uit Parijs, van meneer Karel. Hij gaat trouwen. Met een mevrouw.’

Juffrouw Carolien sloeg de handen ineen en keek ons met ogen vol tranen aan. ‘Dat ik dàt mag beleven! Ik herinner me nog dat hij geboren werd. Hij woog negen pond....’

‘Juffrouw Carolien!’ jubelde Kareltje, met z'n slabbetje zwaaiend om de aandacht te trekken. ‘We krijgen een nieuwe tante! Ze heet Natushka.’

‘Natushka?’ Het gezicht van juffrouw Carolien betrok. ‘Wat een vreemde naam. Heet ze echt zo? Het zal toch wel in orde zijn? U moet denken, het is Parijs....’

[p. 43]

We stelden haar gerust door haar bepaalde passages uit Karels brief voor te lezen, en we meenden intussen uit een en ander te kunnen opmaken, dat het huwelijk al voltrokken was, waarom Paul de telefoon nam en een telegram met gelukwensen voor Parijs opgaf.

Na die eerste brief bleef het wekenlang stil. Maar nu, een dag of wat geleden, kwam er weer een brief van Karel, waarin hij zijn komst naar Amsterdam aankondigde. ‘Ik wilde jullie mijn vrouw voorstellen’, schreef hij. ‘Kunnen we één nacht aan de gracht logeren? De volgende dag gaan we dan naar Aerdenhout.’

‘Kom maar gauw’, seinden we, en we begonnen in ijltempo de logeerkamer wat te moderniseren met gestroomlijnde lits jumeaux en nieuwe vaagkleurige gordijnen met diepzee-motieven.

En gisteren zouden ze dan komen. Hòè ze kwamen, en wannèèr wisten we niet, en dus leefden we de hele tijd in afwachting. Paul had zich die dag vrij gemaakt, en om de beurt zaten we met Kareltje het Franse zinnetje te repeteren, waarmee hij tante

[p. 44]

Natushka - op de stoep en met een bos anjers - welkom zou heten. Overal in huis stonden bloemen, in de keuken werd ontzettend gewerkt aan allerlei bijzonders voor het avondeten, en Paul had in een jongensachtige bui gezorgd voor een enorme feesttaart met ‘Natushka en Karel’ in opgespoten room.

En toen kwamen ze. Toen de auto voor het huis stilhield, duwden we Kareltje met de anjers naar buiten. ‘En zeg nu gauw: soyez la bienvenue, chère tante Natushka.... Weet je wel?’

‘Soyez’, zei Kareltje, de anjers overhandigend aan een tenger vrouwtje in een Persianer jas. ‘Tante Natushka.’

De verwelkoming in de gang was uit de aard der zaak nogal luidruchtig. ‘Natushka’, zei ik, het Persianer vrouwtje even wat onwennig omhelzend. ‘Tiens, tiens! En dat is dus Natushka! Entrez, entrez....’, riep Paul. ‘Tante Natushka!’ gilde Eeltje, van de trap roetsjend. ‘Dag mevrouw....’ fluisterde juffrouw Carolien aangedaan.

Het vrouwtje plofte neer in een stoel bij de haard. In het licht van de vlammen

[p. 45]

was haar haar helemaal goud. Ze keek ons aan en zei: ‘Waarom noemen jullie me Natushka? Ik heet Mientje.’

‘Ja, ze heet Mientje’, zei Karel, een sigaret opstekend. ‘Natushka? Welnee, stel je voor: Natushka! Ik en Natushka!’ Mientje en hij schaterden het uit.

‘Je hebt toch geschreven....’, begon Paul, maar ik gaf hem een trap.

Later ben ik even weggeglipt naar de keuken om juffrouw Carolien te zeggen, dat de vrouw van meneer Karel niet Natushka maar Mientje heette. ‘Mientje Rijsselingh. U weet wel, dat meisje van de Sorbonne.’

Het was ineens of overal om juffrouw Carolien de zon begon te schijnen. ‘Wat een zegen’, zei ze. ‘Mientje.... Dat is veel beter.’ En toen nam ze een mes en begon voorzichtig de opgespoten room van Natushka te verwijderen van de feesttaart.