Uit en thuis aan de gracht

[p. 34]

IV. Juffrouw Pons en de sterren

Juffrouw Pons, Pauls secretaresse, is iemand, die ‘zoekt’. Ze zoekt en komt van 't een in 't ander en is zo een maand of wat geleden in de astrologie verzeild geraakt.

Zodra het zò ver met juffrouw Pons gekomen was, dat ze de astrologie van invloed trachtte te doen zijn op haar werk, is Paul streng opgetreden. Hij heeft gezegd, dat het haar natuurlijk vrij stond te geloven wat ze wilde, maar dat hìj, in zijn praktijk, absoluut niets te maken wenste te hebben met raadgevingen uit krantenrubrieken als ‘Wat zeggen de sterren?’ ‘uw maandhoroscoop en ‘de dierenriem als richtsnoer’.

Juffrouw Pons is een goede secretaresse en ze heeft zich stipt gehouden aan Pauls wens, maar haar gevoelens moesten een uitweg hebben, en omdat ze nogal weerklank vond bij Nurse, maakte ze die tot haar vertrouwde. ‘Meneer danst op een vulkaan’, moet juffrouw Pons tegen Nurse

[p. 35]

hebben gezegd, toen Paul een belangrijke conferentie had vastgesteld op een dag, die niets dan kwaads kon opbrengen. ‘Ik houd mijn hart vast voor meneer’, zei Nurse, op haar beurt, tegen oude juffrouw Carolien. ‘Hij doet maar....’ En oude juffrouw Carolien zei tegen mij: ‘Kunt u niet eens praten met juffrouw Pons, mevrouw? Ze maakt ons allemaal ziek van ellende met haar verhalen. En Nurse is nu al zo ver, dat ze beslist niet meer kan slapen zonder broom.’

Nu weet ik heel goed, dat astrologie een wetenschap kan zijn als iedere andere, maar ik kreeg - toen ik vanmorgen op koffietijd eens rustig met haar had zitten praten - toch wel de indruk, dat de astrologie van juffrouw Pons meer iets sensationeels was, iets dat uitsluitend te maken had met raadgevingen ‘inzake geld en huwelijk’, met toekomstvoorspellingen en met de krantenrubrieken, die Paul zo op stang hadden gejaagd.

‘Nee, blijft u nu nog even gezellig zitten’, zei ik, haar kopje nog eens volschenkend. ‘Er zijn geen cliënten in de wachtkamer en

[p. 36]

meneer zit op de rechtbank. U heeft toch wel even de tijd? Kijk, wat die astrologie betreft, gelooft u niet, dat je een en ander kunt overdrijven? Die sterren en tabellen kunnen best interessant zijn, maar daarom hoef je nog geen marionet van ze te worden.’

Juffrouw Pons keek me aan en schudde meewarig het hoofd. ‘Mevrouw,’ zei ze, ‘als u alles wist, zou u anders praten....’

Nu wìst ik uit de aard der zaak niet alles, maar ik wist wèl - van Nurse - dat juffrouw Pons zogezegd geen stap deed zonder haar astrologisch lijfblad te raadplegen. In dat blad werd - volgens Nurse - voor elke dag van de maand een soort gebruiksaanwijzing gegeven. Er waren dagen, waarop je niet in het huwelijk moest treden, niet moest reizen, niet moest speculeren; er waren dagen, die geschikt waren voor ‘het bijleggen van geschillen’, voor ‘genegenheid’, voor ‘het aanschaffen van meubilair’....

‘Ik weet praktisch niets van al die dingen’, gaf ik toe. ‘Maar ziet u, sommige mensen zijn er tegen opgewassen en andere

[p. 37]

niet. Nurse bijvoorbeeld.... Die ligt hele nachten wakker....’

‘O, Nurse!’ Juffrouw Pons knipoogde min of meer guitig tegen me en zei, dat ze laatst ook het sterrenbeeld van Nurse had opgeslagen en gezien had, dat die binnenkort zou kennismaking met een zakenman.... ‘En dan meneer hier! U moet niet goed vinden, dat hij die blauwe auto koopt. Hij kan beter een grijze nemen, of een groene. En het zou onverantwoordelijk zijn als hij vòòr Pasen zou gaan golfen....’ En toen ik wat geïrriteerd ‘grote genade!’ mompelde, zette juffrouw Pons haar koffiekopje snel neer en bezwoer me geen ruzie te maken, omdat daar voor vandaag tegen werd gewaarschuwd.

Het gesprek ging me wat op m'n zenuwen werken. Het was een sombere morgen en dus knipte ik de schemerlamp aan. ‘Rookt u, juffrouw Pons?’

‘Nee, dank u’, zei juffrouw Pons. ‘Vandaag nìèt. Morgen wèl.’

Juist wilde ik het gesprek weer manmoedig gaan voortzetten, toen Annetje Winkelmeier binnenkwam om te zeggen,

[p. 38]

dat Parker, onze lapjeskat, de ossetong voor de volgende dag had opgegeten.

‘Dat had ik wel vooruit kunnen zeggen’, knikte juffrouw Pons. ‘Dit is een datum van kleine teleurstellingen. En dan: ossetong op een donderdag met Mars en Neptunus in het eerste zonnehuis!!!’

Ik werkte Annetje, die ontzet naar juffrouw Pons' woorden had staan luisteren, snel de kamer uit. ‘Laat juffrouw Carolien maar wat anders bestellen. En zeg haar maar vast, dat meneer en ik morgen niet thuis zijn; meneer heeft een zakendiner, en ik rijd met mevrouw Charlot mee naar Beukenhof.’

‘U rijd mee naar Beukenhof! Mòrgen?’ Juffrouw Pons was bleek van schrik opgesprongen. ‘Om 's hemelswil mevrouw,’ riep ze, ‘doe het niet! Er zijn morgen voor de hele dag ongelukken voorspeld in het verkeer. Denk aan uw man en kinderen. U moet morgen thuisblijven, mevrouw, de hele dag....’

Ik heb mijn schouders opgetrokken en geglimlacht. En toen juffrouw Pons terug was gegaan naar haar kantoortje, heb ik

[p. 39]

getracht niet meer te denken aan al die griezeligheden. ‘Best mogelijk,’ heb ik tegen mezelf gezegd, ‘dat zo'n voorspelling zo nu en dan eens uitkomt. Maar het zou ziekelijk zijn je leven ernaar te richten.’

Maar vanavond, toen Charlot opbelde om me te herinneren aan onze afspraak voor morgen, heb ik gezegd: ‘Gunst, wat spijt me dat nu.... Zouden we het niet kunnen uitstellen? Ik kan morgen niet. Ik moet morgen thuisblijven, de hele dag....’