Josefine

[p. 196]

XLIII

Herinnert u zich nog de geluksring, die Tanja indertijd kreeg van een geheimzinnige Arabier?

Die ring heeft haar - in de paar maanden dat ze hem draagt - nog niet véél geluk gebracht, integendeel... Maar hoe dit zij, toen ze hem gisteravond ineens niet meer kon vinden, raakte ze toch helemaal haar hoofd kwijt.

‘Hemel, moeder,’ zei ze door de telefoon, ‘hij is weg. Vanmiddag, bij Fred op het atelier, had ik hem. We hebben nog over 'm gepraat; Fred zei, dat het een massief brok goud was en hij puzzelde er over wat die wonderlijke ingegraveerde letters of figuren betekenden. Ik had 'm - geloof ik - ook nog aan mijn vinger toen ik de straatdeur opensloot. En nu: nergens! Ik weet me geen raad!’

‘Gunst kind,’ zei ik, ‘waar maak je je druk over! Die beroerde ring heeft je nog voor geen cent geluk gebracht,’ maar zij zei: ‘Dat weet ik nog niet zonet... Ik heb die grote opdracht in Groningen gehad. En de jonge maanvisjes in het aquarium zijn allemaal blijven leven. En toen ik op het bovenportaal bij Christiaan struikelde over de blokkendoos van Michieltje en van de trap smakte, had ik me veel èrger kunnen bezeren... Nee echt moeder, ik ben helemaal verslagen. Ik heb zo het idee, dat de ring in huis is. Maar wáár? Kunt u niet even hier naartoe komen? U is zo goed in het zoeken.’

‘Het is over halftien,’ zei ik onwillig. ‘Ik heb mijn pantoffels al aan...’

Maar Tanja trok zich niets aan van de tijd en de pantoffels. ‘Wat geeft dat nou,’ zei ze. ‘Ik zal u laten halen en brengen met een taxi.’

‘Mal kind,’ gromde ik, terwijl ik mijn pantoffels uitschopte en een greep deed naar mijn schoenen.

Een kwartier later stond ik in Tanja's kamer.

[p. 197]

‘Hemel,’ zei ik, om me heen kijkend, ‘wat een bende!’

Tanja haalde haar schouders op. ‘Ja natuurlijk,’ zei ze. ‘Ik heb alles overhoop gehaald: mijn kasten en mijn bureau en mijn verschillende maps en tekendozen.’

‘Dat zie ik,’ zei ik. ‘En al die deining om die ongelukkige ring.’

Tanja's groene ogen keken me even ernstig aan. ‘Ik zou het vreselijk vinden als ik hem niet terugkreeg,’ zei ze. ‘Eerlijk waar. Die ring vertegenwoordigt het laatste restje romantiek van mijn leven.’

Ik lachte. ‘Stel je niet aan, Tanja.’ Maar ik begon toch - op de grond zittend - met enig enthousiasme de inhoud van een omgekeerde la met nylon onderjurkjes en slips en nachthemden te doorzoeken en te regelen.

Tanja aaide me even over mijn hoofd. ‘Mijn lieve Sherlock Holmes! Ik ga intussen naar de keuken, eieren bakken. Ik heb nog niet gegeten.’

Ik zocht door en trachtte meteen wat orde te scheppen; ik hing de kleren weer in de kast, ik zette de boeken terug op de planken, ik legde de vellen tekenpapier op hun plaats in de maps, die ik dichtstrikte met de eindjes groen band.

Onzinnig, zoals Tanja had huisgehouden! De ring kon toch niet tussen haar kleren zijn terechtgekomen, of tussen haar boeken en tekengerei! Het kind moest werkelijk door het dolle heen zijn geweest met haar zoeken.

Ze had het gehad over ‘het laatste restje romantiek’... Méénde ze dat nu? Als ze wilde, kon er nog genoeg romantiek voor haar zijn. Ze stikte in de vrienden, ze stond middenin het leven, ze had succes met haar werk. In gedachte zag ik haar stralend en uitdagend in haar avondjapon vertrekken naar een of ander feest; ik zag haar in haar korte wildleren jasje wegrijden achter op de scooter of in de wagen van een goede vriend, haar rode krullen laaiend en waaiend in

[p. 198]

het zonlicht; ik zag haar, tevreden neuriënd, aan het werk voor het grote tekenbord...

De kleerkast was weer ingeruimd, de laden met de onderjurkjes etc. weer op hun plaats. Wat nu? Ik keek om me heen.

In de hoek bij het raam ging Tanja's bureau schuil onder bergen papieren en enveloppen. Ik besloot het bureau tot het laatst te bewaren en ging naar de badkamer, waar ik de ring zocht op de wastafel en onder het stuk zeep en achter het douche-gordijn. Maar niets.

Ik zocht de vloer van het portaal af, ik keek in de zakken van de jassen aan kapstok, ik kroop met een elektrische zaklantaren in mijn hand de trap naar beneden af en tuurde in alle hoeken en gaten. Maar de ring vond ik niet.

Tenslotte schoof ik een stoel aan bij het bureau. ‘Als-ie hier niet is, geef ik het op,’ zei ik tegen Tanja, die met het koffieblad de kamer binnenkwam.

Tanja zette het blad op tafel, en verschikte wat aan de grote bos herfstasters in het groen-met-rode schapenemmertje. ‘Ik ben bijgeloviger dan ik dacht,’ zei ze toen, een sigaret aanstekend.

Ik weet niet of het kwam door de gele kleur van haar jumper, of door het felgroen van haar kralen ketting, maar Tanja was die avond bleker dan anders.

‘Lieve kind,’ zei ik, de bureaulamp verstellend, ‘het zijn allemaal tekeningen en paspoorten en brieven... Hoe krijg je dat ooit weer op orde!’

‘Het kan me niet schelen,’ zei Tanja. ‘Gooit u het allemaal maar op een hoop. Als we de ring maar vinden. Wacht...’ Ze kwam naast me zitten en begon een aantal enveloppen leeg te schudden, waardoor de chaos op het bureau nog toenam. ‘Het beroerde is,’ zei ze, ‘dat die ring me veel te wijd is en op de gekste ogenblikken van mijn vinger valt.’

Ze sprong op. ‘Maar nu weet ik het ineens: ik had de ring

[p. 199]

nog aan toen ik de brief van Niels op de trap vond liggen!’

‘De brief van Niels? Waar is die brief dan nu? Hier, tussen al die rommel?’

‘Nee. O, nee... Waar is mijn tasje?’

Ik vond Tanja's tasje onder een stapel woordenboeken. Ze nam het haastig van me over, en haalde er een slordig opengescheurde enveloppe uit. ‘Het zou kunnen,’ fluisterde ze, dat de ring hier in is gekomen.’

‘Nu kíjk dan,’ zei ik.

Voorzichtig, als angstig voor de gevolgen, keerde Tanja de enveloppe om. ‘Daar is-ie!’ riep ze, de ring, die tussen een paar stapels belastingpapieren was gerold, grijpend. ‘O, Niels!’ Ze keek me aan en haar ogen straalden.

‘Wat is er met Niels?’ vroeg ik. ‘Wie is Niels?’

‘Een journalist, een vriend van me, een heel goede vriend... Toen ik zijn brief weer in de enveloppe deed, moet de ring van mijn vinger zijn gegleden. Is dat nu niet een bestiering, moeder?’

Ik vond, dat Tanja erg sensatie-achtig deed. ‘Waarom een bestiering?’ vroeg ik. ‘Je kunt beter spreken van een toeval. Of is er iets bijzonders met die Niels?’

‘Iets heel bijzonders,’ zei Tanja. ‘Hij schrijft... Hij houdt van me’.

Honderd dingen had ik willen vragen, maar ik vroeg alleen: ‘En jij?’

Tanja knikte. ‘Alleen voelde ik het eerst als een verraad aan Hans. Maar het is of de ring een woordje heeft willen meespreken. Ja. Ik zal trouwen met Niels. Onzinnig, zo'n romance op je veertigste! Wat zou Hans lachen.’ Ineens greep ze mijn handen en keek me onzeker aan. ‘Of zou Hans níét lachen...?’

Hans, Tanja's jeugdliefde, die december '44 in de duinen bij Bloemendaal viel voor het executiepeloton van de vijand...

[p. 200]

‘Of zou Hans níét lachen?’ drong Tanja aan.

‘Ik weet niet of Hans zou lachen, Tanja. Maar tenslotte is hij voor de vrijheid gevallen. Hij zou nooit hebben gewild, dat de vrouw van wie hij hield, geketend blijft aan het verleden, hóé dierbaar en hóé vreselijk dat ook geweest mag zijn.’

Tanja stak de geluksring aan haar vinger. ‘Lieve Hans...,’ zei ze zacht.