De jacht op de spiegel

[p. 206]

XXXV

‘Niet doen!’ gilde Jock.

‘Wacht even...’ smeekte Marlotje.

Maar eer er nog iemand aan te pas had kunnen komen, had de giraffe - die een erg koningsgezind dier was - al een stevige trap gegeven tegen de spiegel, die in honderd scherven neerviel op het stenen pad bij de goudvissenvijver.

‘Ha, ha!’ De kleine, dikke koning op het klaptafeltje begon luidruchtig te lachen, maar echt vrólijk zag hij er toch niet uit. Hij was nog rood en bibberig van boosheid. ‘Ha, ha!’ Met een nijdige beweging schudde hij het haar uit zijn gezicht en deed tegelijkertijd een greep naar de kroon, die helemaal op zijn achterhoofd hing.

‘Goed zo! Weg met een spiegel, die mij lelijk maakt, míj de koning!’ Hij moest zijn ogen dicht knijpen, omdat overal om hem heen het zonlicht blikkerde op de spiegelscherven.

Toen hij zijn ogen weer open deed, zag hij hoe Marlotje één van die scherven in haar hand hield en zichzelf in dat kleine restje spiegel aandachtig stond te bekijken.

‘Oooooh!’ hoorde hij haar zeggen. ‘Ben ík dat? Ben ík dat mooie, wijze, oude vrouwtje?’ Hij zag hoe ze stralend omkeek naar Jock, en hij werd bozer dan hij nog ooit van zijn leven was geweest. Wat wás dat voor een kwaadaardig toverding, dat een kóning lelijk, en een gewoon oud vrouwtje móói maakte? Hij sprong van het klaptafeltje, rende - ieder ogenblik

[p. 207]

struikelend over zijn hermelijnen mantel - naar het paleis, greep een gouden alarmtoeter, en blies daar op, heel hard en heel lang.

Het geluid van de gouden alarmtoeter schalde over de paleistuin, over de stad, en over het hele land. Als de koning zó hard en zó lang toeterde, betekende dat: Allemaal aantreden!, en omdat ze wisten, dat de koning ze nu niet meer naar het dak zou sturen om de Kristallen Dame gevangen te nemen, traden ze allemaal aan, alle mensen en alle dieren. Groepsgewijs marcheerden ze langs het bordes, waar de koning zijn bevelen stond uit te delen.

‘Het zal wel weer een storm in een glas water zijn,’ meenden de apen.

‘Krachtverspilling...’ fluisterde de koekoek. ‘Psycho-technisch bezien, onvergeeflijk... Volgens de wijsgeer Li Ping.’

De egelfamilie op het hert rebelleerde. ‘Dit is in strijd met de grondwet,’ riep de egelvader. ‘Dit is onrecht! Aan deze mobilisatie had een volkstelling en een volksstemming vooraf moeten gaan. Ik protesteer!’

‘Laat het leger het terrein bij de goudvissenvijver omsingelen!’ beval de koning. ‘Laat de giraffe het oude vrouwtje haar scherf afnemen!’

‘Laten de mensen van het Houten Stadje de scherven aan splinters slaan!’

‘Laten de rovers uit de Kale Bergen, onder aanvoering van hun nieuwe hoofdman: Bleke Broer, de splinters aan gruis schieten!’

‘Laten de kijkjonkers het gruis begraven in een diepe kuil!’

[p. 208]

‘Laten de koksmaatjes de kuil dichtgooien met appelschillen en andijviestruiken!’

‘En laat de tuinman van het koninklijk park een vergiftige stekelroos planten op die plaats!’

Alles wat de koning bevolen had, gebeurde. Het gebeurde op de maat van vrolijke marsmuziek. ‘Links, twee, drie, vier. Links, twee, drie, vier...’ Je kon niet horen wat Marlotje, die het scherfje stevig in haar handen hield geklemd, zei; je kon óók niet horen wat ze ríep toen de giraffe het haar afgriste; en je kon helemáál niet horen wat ze flúisterde toen het dier het stukje spiegel nog gauw even in tweeën beet voor hij het liet vallen. Het trompetgeschal en tromgeroffel overstemde alles. Het muziekcorps van de groene reuzenkikkers speelde bij de vijver, maar er waren zeker nog wel tien ándere muziekcorpsen aan het toeteren en blazen. En overal in het land beierden de klokken. En de vergiftige stekelroos groeide, naar boven, naar links en naar rechts en naar alle kanten...

De koning op het bordes zwol van trots en tevredenheid. Dat had híj toch maar allemaal voor elkaar gekregen! De afschuwelijke spiegel was verdwenen. En de Kristallen Dame was ineengestort op het dak van zíjn paleis. Het nageslacht zou hem Hans de Grote noemen. Hij hief een van zijn dikke knuistjes omhoog ten teken, dat de muziek moest ophouden.

Toen het stil was geworden, haalde de koning uit zijn kroon een stuk papier, waarop niets stond, en las voor:

‘In verband met het vernietigen van de spiegel en het doden van de Kristallen Dame, die - als staat in

[p. 209]

een staat - allang politiek gevaarlijk was en een doorn in mijn oog, benoem ik tot Grootmeester in de Huisorde van Lobelia baron Kalorus Frigorus Hendrikus Marinus Teutonus van Laayenstein; tot Commandeur in de IJzeren Orde der Kijkjonkers: mijn lijfdienaar Katrienus, die daar naar ancienniteit ook het meeste recht op heeft; en tot Officier in de Orde der Onbehuisden de anonieme Koe, die vannacht het spits heeft afgebeten bij de bestorming van mijn paleis. Laat het dier zich melden.’

Marlotje werd rood van verontwaardiging. ‘Schandelijk!’ riep ze. ‘Die geschifte baron! En Katrienus, die zo bang is als een wezel! En de koe met haar huilogen!’ Ze greep Jock, die beduusd stond te luisteren naar het gejuich van de menigte, bij de hand. ‘Kom mee,’ zei ze. En tegen het leger zei ze: ‘Laat ons door. We hebben niets met dit alles te maken.’ En het leger trok zijn schouders op en ging een eindje opzij, en het oude vrouwtje en het jongetje van de maan liepen dwars door allerlei stoeten marcherende mensen en dieren naar de Boendertjessteeg, die helemaal uitgestorven was.

Nee, toch niet helemáál uitgestorven. Op de stoep, voor Marlotje's deur, zat Pang.

Toen het kleine meisje Marlotje zag, maakte ze een stijve buiging. ‘Ik ben Pang,’ zei ze. ‘De witte muis heeft me hier gebracht. Hij zei, dat Jock zéker met u mee zou komen. Als u het goed vindt, zou ik graag afscheid van hem nemen. Mijn oom en tante uit het Houten Stadje zijn gekomen om me terug te halen...’

‘Je moet je verstoppen,’ zei Jock. ‘Marlotje zal je

[p. 210]

verstoppen. Wat doe jij, als levend meisje, tussen houten mensen?’

Pang keek geheimzinnig. ‘De houten mensen schijnen niet meer helemáál van hout te zijn...’ zei ze. ‘Mijn oom en tante hebben gewone ogen gekregen.... En ze kunnen praten... Dat is een hele verbetering. Ze zeggen, dat de Amethysten Vallei groen en vruchtbaar is geworden, en dat er al schapen grazen... Het zal nu niet meer zó erg zijn om in het Houten Stadje te wonen. Ik ga dus maar, ik moet toch érgens heen...’ Ze zocht in de zak van haar houten schortje, en haalde er een grillig gevormd stuk boomwortel uit. ‘Dit vond ik jaren geleden in het betoverde bos,’ zei ze. ‘Het is het mooiste wat ik heb. In het donker kun je het blauw en groen zien lichten. Het is voor jóu.’

Jock was blij, dat de zaak van Pang zo geregeld was. Maar wat moest hij met dat stuk hout? ‘Ik wil het niet in het donker zien lichten,’ zei hij.

‘Nu ja...’ zuchtte het meisje, ‘kijk er dan alleen maar 's naar, sóms...’ Toen draaide ze zich snel om, en draafde op haar klepperschoentjes de steeg uit.