De jacht op de spiegel

[p. 191]

XXXII

Toen Jock op het plat was aangeland, greep Marlotje hem bij een mouw en fluisterde: ‘Pas op. Ze heeft ons in de gaten.’

Met de revolver in zijn hand overzag de jongen snel het terrein. Bij het licht van de maan, die nog maar als een klein, oranje kapje uitstak boven de beuk, kon hij de etensbel onderscheiden, en de barricade van lege bloempotten, en het oude vrouwtje, dat met grote ogen langs hem heen staarde naar een hoger gelegen gedeelte van het dak, en toen ook hij in die richting keek, zag hij tussen verdroogde rozen en anjelieren, vlak bij de koepel, een wuivende veer, een rode mantel, en twee zwartgaren klauwen, die de doos met de spiegel zwaaiden. Maar voor Jock op de veer kon aanleggen, had de schaduw van de koepel zich al uitgerekt en alles aan het gezicht onttrokken.

Naar de koepel! Met alle ratten, spinnen en muizen achter zich aan, geflankeerd door afdelingen zwarte katten, bestormden Jock en Marlotje een lage dakpanhelling. Dakpannen vielen kletterend op het plat en op de keukenstoep. Marlotje slaakte een kort gilletje. De Kristallen Dame, in de verte, bij de paleiskoepel, lachte met het geluid van een gebarsten klok.

Jock en Marlotje waren nu aangeland op het paleisdak, tussen de gestorven rozenstruiken, die kwaadaardig ritselden of met een vermoeide zucht tot stof ineenvielen als je naar ze keek, Onwillekeurig bleef de jongen staan... De Kristallen Dame lachte weer.

Intussen verkeerde de menigte beneden in grote op-

[p. 192]

winding. ‘Oéi! Oéi!’ loeide de koe. ‘Móetje dat lóeder horen jóedelen! Als dat góed gaat, gaat er meer góed...’

‘De maan is bijna onder...’ huilde Pang. ‘Als Jock een braadpan wordt, wil ik ook een braadpan worden...’

De giraffe en de baron, die beiden naar het dak wilden, vochten bij het sokkentouw om de voorrang. De kijkjonkers, die tegen de zijmuren leunden, hieven diep bewogen het volkslied aan.

Dolle Dorus, die al op weg was naar De suikervlinder, kwam nog even terug en riep: ‘Schiet dan toch dat veertje stuk, sufferd!’ Maar Dolle Dorus had makkelijk praten. Toen Jock door de muur van dode rozen was gedrongen, stond de Kristallen Dame niet meer bij de koepel, maar aan het uiterste eind van het dak, bij de paleistoren. En er was nog maar zo weinig maanlicht, dat je op die afstand helemaal niets meer van het veertje kon zien.

De nachtuilen hadden zich opgesteld tussen de klokken van het carillon. Ze gluurden omhoog naar de wijzerplaat van de torenklok, en riepen: ‘We hebben nog maar vier minuten! Nog maar vier...’

Van de koepel naar de toren liep door de daktuin een kronkelend pad. Voorzichtig, dekking zoekend achter zwarte palmen en lispelende ligusterhagen, gingen ze voorwaarts: Jock en Marlotje; de ratten, de spinnen en de muizen; en de zwarte katten met zúlke staarten van opwinding.

‘Als ik dichterbij ben, zal ik schieten,’ fluisterde Jock. ‘Als ik wat meer kan zien...’

‘Laat je staart wat zakken,’ fluisterde Marlotje tegen

[p. 193]

een grote, zwarte kater. ‘De Kristallen Dame mag niet zien, dat we er aankomen...’

Maar de Kristallen Dame had al lang álles gezien, ze barstte in een vals geschater uit, en begon te spreken. Hard en koud als hagelstenen op een zinken dak, kletterden haar woorden door de stilte. ‘Wacht maar! Als de maan zo meteen weg is, zal ik jullie eens laten zien wat ik kan! Dan zal ik het eerst van alles het maanjongetje betoveren! Het ellendige maanjongetje, dat gekomen is om mij te bestrijden. Zal ik hem veranderen in een koperen ketel? Of in een tinnen schaal, die rinkelend zal neervallen op het bordes? Of zal hij een braadpan worden? Een zilveren braadpan? Een gouden braadpan? Wat doet het er toe! Morgenochtend zal de zon tóch niet meer opgaan over dit vervloekte land!’

‘Nog drie minuten...’ riepen de nachtuilen in de toren.

Hij hoefde zich nu niet meer te verbergen. Niets deed er meer toe. Jock stond rechtop met de revolver in de vuist en tuurde in de steeds dichter wordende duisternis.

‘Het veertje! Mik dan toch op het veertje!’ smeekte Marlotje.

Maar hoe kón iemand op een veertje mikken als hij dat veertje niet zag! Juist nam Jock het wanhopige besluit om de revolver neer te gooien, en zonder meer op de spookverschijning los te stormen, toen er iets gebeurde...

Over het dak viel plotseling een fel, schijnwerperachtig licht en boven de rand van het heel kleine stukje

[p. 194]

maan uit keek een rond, wit jongenshoofd met zilveren piekharen en met ogen, die glinsterden als de diamantjes in grootmoeders ring.