De jacht op de spiegel

[p. 180]

XXX

Jock had zich van de giraffe laten glijden.

‘Het is Marlotje...’ zei hij zacht. ‘Ze zingt. Dáár...’ Hij wees schuin omhoog, waar - boven het donker geboomte van het koninklijk park - de paleistoren met weerhaan en carillonklokken zich zilverwit tegen de hemel aftekende.

Allemaal stonden ze angstig te luisteren naar het bibberende oude stemmetje. Zong Marlotje in haar slaap? Maar hoe kon iemand slapen op dat dak, vlakbij die toren en die dorre anjelierentuin?

Dolle Dorus krabde onder de blauwkatoenen zakdoek waarmee hij zijn hoed op zijn hoofd had gebonden. ‘Als je het mij vraagt,’ gromde hij, ‘is het een sein. De arme ouwe ziel wil ons laten horen waar ze is.’

‘Wat een tóestand!’ jammerde de koe. ‘Wat had dat góeie móedertje ook bij dat lóeder op dat vervlóekte dak te zóeken?’

‘Ze is naar dat dak gegaan, omdat de koning het bevolen had,’ zei de baron. ‘Zij schijnt de enige te zijn geweest, die het bevel heeft opgevolgd. Zij was de enige, die durfde... Ik ken de dame in kwestie niet, maar uit het verhaal van Hans II meen ik te begrijpen, dat ze een gewoon oud vrouwtje is. Eigenlijk kan ik daar met mijn verstand niet bij: een gewoon oud vrouwtje dat durft... Douairières misschien, maar gewone oude vrouwtjes... Maar hoe dan ook, nú is het onze beurt. Nu moeten wíj...’ Hij zuchtte.

‘Wacht 's,’ zei Jock. ‘Hoe komen we op dat dak?’

[p. 181]

Hij kneep zijn ogen dicht en trachtte zich de ligging en de buitenzijde van het paleis duidelijk voor te stellen. Dit lukte hem wonderwel, en hij riep: ‘Juist! De brandladder loopt van het bordes naar de gootrand. Is iedereen gereed voor de aanval?’

De giraffe deed een stap voorwaarts, maar zijn poten bibberden zó, dat hij even moest leunen tegen de broodwinkel De suikervlinder. Hij rekte zijn lange hals uit alsof hij over het gevaar héén wilde kijken; zijn angstige ogen staarden door een raam van de eerste étage in de slaapkamer van de bakker en in het ouderwetse ledikant met de groene kwasten en gordijnen, dat leeg was... Toen bracht hij zijn schouders met een ruk naar achteren en begon manmoedig in de richting van het paleis te marcheren. Jock liep naast hem.

‘We gaan niet door de hoofdingang van het park. Ik meen me van gisteren een paadje tussen lijsterbesbomen en vlierstruiken te herinneren. Hier is het! Het is het paadje voor de leveranciers.’ Hij opende een klein roestig hekje, dat ontzettend knarste.

‘Stil...!’ siste de jongen verschrikt. ‘Rothek...’

‘Wát stil?’ grauwde het hekje. ‘Brutale aap! Wat moet die hele rij daar? Zijn dat soms leveranciers?’

‘O nee, nee...’ In allerijl trachtte Jock de zaak uit te leggen, maar het hekje was niet tot rede te brengen, het blééf knarsen en grauwen. Het knarste en grauwde nóg, toen alle mensen en dieren de achteringang van het paleis hadden bereikt.

Marlotje, op het dak, zong niet meer. Maar het hekje krijste nog steeds moord en brand, het krijste zó hard, dat het keukenpersoneel, verscholen in de appel-

[p. 182]

kelder, verschrikt door de sousterrainraampjes kwam hangen om te zien wat er aan de hand was.

Jock stond op de keukenstoep. Hij gaf een kort bevel: ‘Omsingel het paleis.’

‘Rataplan, rataplan, rataplan,’ roffelden de reuzenkikkers.

‘Wat zal ons nü overkomen?’ De doperwtendoppers, de roomkloppers, de taartenmakers, de soepknechtjes, allemaal verdrongen ze zich voor de kleine raampjes, en toen ze in het heldere maanlicht Dolle Dorus voorbij zagen galopperen, meenden ze ineens alles te begrijpen: de rovers uit de Kale Bergen waren gekomen om de schatkist te stelen! Zonder zich een ogenblik te bedenken begonnen de koksmaatjes griesmeelpuddingen en kalfsoesters door de raampjes te smijten. En de chef-kok, die een witte muts van één meter vijftig droeg, liep met dreunende stappen de wenteltrap op, greep een hakmes, en keek woedend om de hoek van de keukendeur naar buiten... Maar toen de zevenhonderdtwintig kijkjonkers van de koning in zicht kwamen, sloeg de stemming van het keukenpersoneel helemaal om. De koksmaatjes hielden op met gooien en riepen: ‘Hoera!’ en de chefkok legde het hakmes neer, en ging op de stoep staan buigen.

‘Goeienacht,’ zei Jock. ‘Ik ben de aanvoerder. We zijn hier om Marlotje en de spiegel te halen.’

De chef-kok, die in zijn enthousiasme voor de kijkjonkers Jock niet had opgemerkt, deed onthutst een stapje achteruit.

‘We zijn bezig het paleis te omsingelen,’ zei Jock.

[p. 183]

‘Als u wilt, kunt u meedoen,’ maar de chef-kok zette zijn scheefgezakte muts recht en riep: ‘Ik dénk er niet aan me daarmee te bemoeien. Ik doe niet aan politiek,’ en toen vertelde hij, dat ze even na zonsondergang een vreselijk lawaai hadden gehoord op het dak. De Kristallen Dame moest die oude sokkenstopster van de kijkjonkers achterna hebben gezeten tussen de schoorsteenpijpen, om de glazen koepel, en in de anjelierentuin. Er waren dakpannen en vogelnestjes naar beneden gevallen. ‘Het dreunde zó, dat het hele plafond van de eetzaal naar beneden is gekomen. Later meenden we te horen, dat het ouwe vrouwtje de wijk nam naar het plat aan de achterkant. Daar is het afdakje met de etensbel. Toen het daarna helemáál stil werd, is ze slaapliedjes gaan zingen, als noodsignaal...’

‘Is de Kristallen Dame nu nóg op het dak, denkt u?’ vroeg Jock, en de chef-kok zei zuchtend: ‘Natuurlijk is ze nog op het dak. Maar ze is op allerlei andere plaatsen óók. Dat is het hem juist: ze is overal tegelijk.’

‘Dát is bijgeloof,’ zei Jock. ‘Dát kan niet.’

‘Ze is in de broeikas bezig de muskaatdruiven te vernielen...’ zei de tuinman, met zijn hoofd boven de rand van de lege regenput, waarin hij zat weggescholen; en de koetsier, opduikend uit een bed varens, zei: ‘Ze is in de stal. Het is háár schuld, dat de stamboekhengst zijn voet heeft verstuikt...’; en drie moeders, die op handen en voeten te voorschijn kwamen uit een groep rhododendrons, zeiden: ‘Ze is bij ons thuis. Ze heeft het theeservies gebroken. En ze heeft onze kinderen verkouden gemaakt. En ze heeft de aardappels laten aanbranden...’; en de minister van het geld, die

[p. 184]

de hele tijd op zijn hurken onder een treurroos had gezeten, zei: ‘Ze heeft alle kwartjes van het land veranderd in centen. Dat is ontzettend. Een ijsje-van-vijf is nu vijf en twintig maal duurder geworden...’

‘Dat begrijp ik niet,’ zei Jock.

‘Dat begrijpt niemand,’ zei de minister. ‘Maar denk er om, de Kristallen Dame verandert niet alleen kwartjes in centen, ze verandert ook mensen in braadpannen...’

‘Is dat ooit bewezen...?’ vroeg Jock wat onzeker. ‘We moeten alles redelijk bekijken, nietwaar?’

‘Zeker, zeker,’ zei de minister hoffelijk. ‘Maar daar schiet me iets te binnen... U bent, geloof ik, nog niet eens aan mij voorgesteld! Het is een tijd van rampen, maar toch...’