De jacht op de spiegel

[p. 154]

XXVI

De menigte onder de donkere bomen bij de theekoepel werd steeds onrustiger. De kleine blauwwollen baron liep met zijn handen op zijn rug heen en weer tussen de taxishaag en de jasmijnstruik; hij voelde, dat er iets gedaan moest worden, maar hij wist nog niet wát. De koekoek citeerde met voor een koekoek veel te hoge zenuwstem passages uit de encyclopedie. ‘Kristal... Kristallig... Kristallijn: wat van kristal is, figuurlijk: grote helderheid. Het kristallijn der vlieten... Kristalliseren...’ en al de anderen opperden, de een voor de ander na, de afschuwelijkste mogelijkheden.

Het allerafschuwelijkste echter wat de Kristallen Dame met de spiegel zou kunnen doen, voorzag Jock, niet uit hogere maanwijsheid maar gewoon omdat hij zijn spiegelhelder verstand gebruikte. Hij snakte naar adem in de duisternis van de tuin, hij gooide zijn hoofd achterover, en keek naar de top van de populier, waarachter zojuist de maan verdwenen was. Toen schreeuwde hij het uit: ‘Ze kan het licht van de zon terugkaatsen met de spiegel! Dan wordt de hele aarde koud en donker, en dan gaan we allemaal dood!!!’

‘Dood!!!’ gilde de egelvader. ‘Dacht ik het niet! Mag ik onmiddellijk stilte voor een interpellatie. Zou ik mogen attenderen op het feit...’ maar niemand lette op hem. Overal in de donkerte om de theekoepel jammerden de dieren. ‘We willen niet dood! We willen leven! Het leven is 't enige, dat we hébben... Laten we dan toch iets gaan begínnen!’ De koe knielde snikkend tussen de varens aan de rivieroever, Klein

[p. 155]

Konijn wilde in de grond kruipen, de oude leeuwerikdame dicteerde haar testament aan een kraai... Pang leunde verstijfd van schrik tegen de witgepleisterde muur van de koepel. Alleen de giraffe, Jock en de baron hielden het hoofd koel.

‘Wat moeten we doen?’ mompelde de giraffe, en in één adem gaf hij zichzelf antwoord op die vraag. ‘We moeten níets doen. We moeten onszelf eerlijk bekennen, dat het uit is. Fini.’

‘We moeten dadelijk naar de paleistoren gaan om de Kristallen Dame gevangen te nemen,’ riep Jock. ‘Maar het is nog zo'n eind terug naar de stad... We halen het nooit vóór zonsopgang...’

‘We mogen blij zijn als we het voor zonsóndergang halen,’ zuchtte de baron. ‘Misschien is het dan te laat. Maar misschien ook komt ze niet meteen de eerste dag al op het idee het licht terug te kaatsen... Laten we er het beste van hopen.’ Hij werd plotseling heel actief. ‘Kijk eens hier: ik ga meteen naar de grens om Dolle Dorus en de kijkjonkers op te wachten. We zitten nu met z'n allen in hetzelfde schuitje. Als ze dat eenmaal inzien, zullen ze zeker niet weigeren mee op te trekken naar de paleistoren om de spiegel te pakken te krijgen. Eendracht maakt macht. Jullie blijven hier tot ik terug ben.’

‘Ik ga mee,’ zei Jock, maar de baron schudde krachtig het hoofd, wees met uitgestrekte hand naar Pang, en riep: ‘Meneer! U geeft zich blijkbaar geen rekenschap van het feit, dat een dáme aan onze zorgen is toevertrouwd. U zult een dame toch zeker niet midden in de nacht alleen willen laten met een kudde vee!’

[p. 156]

Jock voelde zich even uit het veld geslagen. Wat wist hij toch weinig af van de gebruiken op aarde! Op de maan wáren geen dames, alleen godinnen, en die zorgden er gerust zélf wel voor, dat haar niets overkwam.

‘Ik had deze dame inderdaad midden in de nacht alleen willen laten,’ stamelde hij. ‘Ik wist niet, dat je een dame niet alleen mág laten midden in de nacht.’

‘Goed... Goed...’ De baron liep haastig het tuinpad af naar de grote weg.

Bij een rozenhaag, die je alleen maar rook en niet zag, wachtte het veulen.

‘Klim op mijn rug, goede baron,’ zei het dier. ‘Ik heb twee benen méér dan u. Als ik hard loop, zijn we er zo.’

‘Goed... Goed...’ Met een lenigheid, die je van zo'n dik mannetje niet verwacht zou hebben, sprong de baron te paard, en een minuut later draafde het veulen met zijn vier lange benen de grote weg op.

De grote weg is breed en recht. Hij begint bij het Houten Stadje, en hij eindigt bij de grens. Het is een goedonderhouden weg, die gemaakt is van eierschalen en apenoten. Links en rechts staan dennenbomen en witte kilometerpaaltjes.

De lucht was lichter geworden. Over de weg en onder de dennen hing morgennevel. Een slaperige vogel zat, nog wat onwennig, te kwinkeleren achter een struik.

Het veulen kreeg aardigheid in de razende rit; sneller en sneller stoof het de weg af in de richting van de grens, die bereikt werd bij het opgaan der zon.

[p. 157]

De zon stond aan de heihorizon en keek met een rond vuurrood hoofd naar de grens: een bochtig kalklijntje tussen de landen Lobelia en Troje.

Het veulen voelde zich even teleurgesteld Waarom moest een grens een lijntje zijn? En waarom stonden bij iedere bocht van dat lijntje twee kanonnen recht tegenover elkaar?

Maar de baron was best in zijn schik, want behalve die kanonnen en de ijzeren soldaatjes, die er bij hoorden, was de grens leeg. ‘We zijn voor die Dolle Dorus in elk geval nog op tijd,’ zei hij. ‘We zullen nu langs het kalklijntje naar de uitgang van de Amethysten Vallei gaan om daar het gezelschap op te wachten. Rechtsaf, veulen.’

‘Ik zou graag willen, dat u me paard noemde,’ zei het veulen onder het draven, en toen hield het halt bij een spleet tussen twee hemelhoge paarse rotspilaren en las de naam op het blauw-emaille bordje: Amethysten Vallei.

De baron knikte tevreden. ‘We zijn er. Hoor je dat geklikklak? Dat zijn de hoeven van het spookpaard. Hoor je dat snerpende geluid? Dat is als het dier weer een eindje terug glijdt op de hobbels en bobbels van de weg. Maar ze zijn nu vlakbij... Ik denk, dat Dolle Dorus zo meteen wel zal verschijnen...’

En toen verschéén Dolle Dorus. Hij reed gillend en tierend op Egidius tussen de rotspilaren door de vallei uit. Hij had de grote rovershoed met een blauwkatoenen zakdoek op zijn hoofd gebonden. De zwarte pieken van zijn baard staken woest naar alle kanten uit en zijn ogen waren vol rood licht van de opkomende zon.

[p. 158]

Toen hij het veulen met de baron zag, hield hij de teugels in en schoot tien keer zijn revolver af in de lucht.

De baron glimlachte even, en vroeg op gewone toon: ‘Waar gaat u heen?’ en Dolle Dorus zei: ‘Ik ga met een spiegel naar koning Dullores de Tiende van Troje,’ en de baron zei: ‘Dat gaat u niet. De spookridder heeft vannacht achter u aan gevlogen, en toen de spiegel van het zadel gleed, heeft híj hem opgevangen en meegenomen. Hij heeft het ongelukkige ding cadeau gedaan aan de Kristallen Dame...’

De roverhoofdman keerde zich met een ruk om en zag, dat er inderdaad geen rose kartonnen doos meer aan het zadel was gebonden... Hij ging in de stijgbeugels staan van schrik. ‘Die ellendige hansworst! Die grote stommeling! Eerst mijn spiegel stelen en die dan nog cadeau doen aan dat gevaarlijke doorzichtige mens! Toen hij nog leefde liep hij haar al na met z'n cadeau's. Die malle groene veer kreeg ze óók van hem! En dan maar flikflooien op het dak. Zedeloze bende!’ Hij plofte terug in het zadel en wilde het paard de sporen geven. ‘Wég voor mijn voeten! Fort! Ik zal dat kristallen kreng wel eens mores leren!’

De baron greep Egidius bij zijn staart. ‘Wacht even. Het is beter, dat we allemaal tegelijk gaan. Daar komen de kijkjonkers al...’

Dolle Dorus stond stil, en terwijl hij luisterde, kwam er een trek van diepe verachting op zijn gezicht. ‘Ja,’ zei hij schamper. ‘Daar komen de heren! Moet je die kouwe drukte horen...’

Het veulen ging op zijn hoefpunten staan en keek.

[p. 159]

Met Katrienus voorop, lachend en schreeuwend, sprongen de zevenhonderdtwintig kijkjonkers van Hans II achter elkaar door de smalle rotsspleet op de hei. Hun kostbare uniformen van hermelijn en goudbrokaat glansden in het zonlicht. Hun ridderorden rinkelden. Hun, met strikken en veren versierde groenfluwelen hoeden, leken op verjaardagtaarten. Toen ze Dolle Dorus zagen, hieven ze een triomflied aan en begonnen hem te omsingelen. Maar toen ze hoorden, dat de spiegel in handen was van de Kristallen Dame, die er de hele aarde mee te gronde kon richten, vielen ze alle zevenhonderdtwintig flauw van schrik.

‘Dat gaat zó toch maar niet,’ bromde de baron, en met krakende commandostem riep hij: ‘Bijkomen, heren!’, maar de heren kwámen niet bij, ze hingen als zoutzakken in het zadel tot de gemzen er genoeg van kregen en ze neerlegden in een rij langs de weg, op hun mantels.

Toen knoopte Dolle Dorus de slippen van de mantels aan elkaar, en één slip van de mantel van Katrienus knoopte hij aan de staart van Egidius, waarna Egidius zich langzaam in beweging zette en - met de hulp van Dolle Dorus, de baron en het veulen - de lange rij kijkjonkers over de hei zeulde naar de theekoepel aan de rivier, waar Jock, Pang en de dieren stonden te wachten met haring en warme koffie.