De jacht op de spiegel

[p. 122]

XXI

De gepolitoerde dame deed een stapje terug, botste tegen een heer in een ebbenhouten avondcape, en riep heel hard: ‘Pang! Pang!! Pang!!!’

‘O neem me niet kwalijk...’ stamelde Jock, terwijl hij haastig overeind krabbelde. ‘Ik viel per ongeluk... Ik viel van deze giraffe hier...’

‘Dat is zo,’ knikte de giraffe. ‘Ik maakte een junglebeweging... Als rijdier kan men zich iets dergelijks niet permitteren. Hebben we u erg aan het schrikken gemaakt, mevrouw?’

De gepolitoerde dame trok met korte rukjes een houtwollen sjaaltje, dat om haar hals hing, over haar ‘en coeur’, kruiste krakend haar armen, en bleef staan zoals ze stond, volkomen verstard, alsof er nóg meer hout in haar leden gevaren was.

De giraffe schraapte zijn keel. ‘Het is een mooie avond...’ begon hij.

De gepolitoerde dame zei niets. Niemand zei iets. Het bleef doodstil in het Houten Stadje, maar toen Jock een beetje ongerust om zich heen keek, bleken de vreemde bewoners van alle kanten te komen opzetten. Hij zag wormstekige mannen, en vrouwen met zaagselbabies, en Zondagschoolkinderen met houtwolwatjes in hun oren; hij zag een houten voetbal-elftal, en een houten burgemeester, en een houten grijsaard in een lang verouderde generaalsuniform van goudgelakt vurenhout.

Nú zorgden de starre mannen en vrouwen en kinderen er wel voor niet tegen elkaar te botsen. Ze

[p. 123]

kwamen geruisloos van rechts, en van links, en van overal. Ze vormden een kring om de indringers, en ze keken met hun starre houten ogen...

Heel zacht floot het stemmetje van de giraffe. ‘Oppassen... Bij elkaar blijven... Zegt het voort.’

Het licht van de vetpotjesversiering danste over honderden gladde houten gezichten. Jock meende te zien, dat alle blauw- en bruingeschilderde ogen langs hem heen staarden naar de hobbelkeien van de straat, en toen hij zich omdraaide, ontwaarde hij de witte muis, die met een spits angstig gezicht in elkaar zat gedoken.

‘Ja...’ piepte de witte muis, ‘ze hebben het gemunt op míj, omdat ik een knaagdier ben... Ik had wijzer moeten zijn, ik had hier niet moeten komen... Ze haten knaagdieren, sinds mijn overovergrootvader...’ Het arme beest sloeg een trillend pootje voor zijn ogen. ‘Ze zullen zich wreken op míj, omdat mijn overovergrootvader het oude houten mannetje, dat eeuwenlang vermolmd in de diakenbank had gezeten, heeft willen opknagen... Ze zullen me fijnmalen! Help!!!’

Toen de witte muis ‘Help!!!’ had geroepen, leek het plotseling of honderd xylofoons tegelijk, in razend tempo, werden bespeeld. ‘Pang! Pang! Pang!’ De houten mensen drongen snel naar voren, met tientallen tegelijk kwamen ze op de witte muis af en wilden hem grijpen.

Maar Jock was ze voor. Nog net bijtijds griste hij het diertje weg voor de vingers van de burgemeester, en duwde het in de binnenzak van zijn jasje. Toen sloeg hij de heer in de avondcape een barst in het hoofd,

[p. 124]

trapte naar drie andere heren die hem wilden tegenhouden, luisterde niet naar de giraffe die gilde dat de houten mensen gevaarlijk waren, maar balde zijn vuisten, boog zijn hoofd, en stormde met al de angstige dieren achter zich aan, recht op de kwaadaardig grijnzende belagers in. Ze braken door een rij - als dwergdennen vermomde - agenten, en holden zo hard ze konden de straat uit, de door walmende fakkels verlichte begraafplaats over, en de kerk binnen.

De bewoners van het stadje bleven een paar seconden beduusd staan. Nu ze Jock en de dieren niet meer zágen, waren ze hen ook meteen vergeten. Zoiets kan gebeuren als je houten hersens hebt. Ze keerden zich om, en sjokten gelaten terug naar hun feest onder de rode en blauwe vetpotjes.

In de schemerdonkere kerk liepen de dieren opgewonden te hoop. Het rossige licht van de fakkels viel door de ramen naar binnen.

‘Er is nog nooit iemand geweest, die een houten heer een barst in zijn hoofd heeft durven slaan...’ werd er gefluisterd, en alle dieren keken bewonderend naar Jock, die nog helemaal zilver zag van verontwaardiging.

Toen kwam de egelvader met hert en al aangestapt langs het doophek. Zíen kon je hem niet, maar hóren wel.

‘Mag ik even interpelleren?’ zei de egelvader. ‘Mag ik vragen wat er nu verder gaat gebeuren? Zou ik mogen attenderen op het feit, dat ik en mijn gezin nog steeds niet hebben gegeten?’

Vermoeid steunde de giraffe zijn hoofd tegen het

[p. 125]

orgel. Bij het fakkellicht kon je zien, dat zijn glimlach een beetje ironisch was geworden. Daar begon dat ongelukkige dier alwéér! ‘Je moet niet zo'n overdreven waarde hechten aan eten,’ zei hij. ‘Luister!’

De witte muis sprong tevoorschijn uit Jock's binnenzak, en riep: ‘Luister! Luister!’, en de echo's in het houten dak riepen ook: ‘Luister! Luister!’ Maar toen ging er ergens achter de preekstoel een deur open, en een klein meisje, met een brandend lantarentje in de hand, kwam de kerk binnen.