De jacht op de spiegel

[p. 111]

XIX

De Amethysten Vallei is een heel vreemde vallei. Links en rechts staan steile paarse rotswanden, en tussen die rotswanden in loopt een lijnrecht paarskristallen pad in de richting van de grens...

Aan het begin van het pad vormen overhellende rotsen een poort, en vóór die poort bleven het bruine paard, het witte paard en het veulen, die samen nog steeds de voorhoede vormden, plotseling staan.

De giraffe, de koe, de honden, de Siamese katers, de papegaaien, de apen... allemaal botsten ze tegen elkaar. De egelfamilie smakte als één man van het hert, Groot Konijn met Klein Konijn in zijn armen tuimelde over een onmondig lam, de ratten lagen in een lange rij over elkaar, als omgevallen dominostenen, en de muziekinstrumenten van de reuzenkikkers begonnen door de schok vanzelf te toeteren en te trommelen en te blazen.

‘Wat is er aan de hand?’ riep Jock. Hij ging staan op de giraffe-rug, en rekte zijn hals uit om in de vallei te kunnen kijken. Het wazige lila licht, dat tussen de rotsen hing, maakte alles daar een beetje vaag en onwerkelijk. Dat nam niet weg, dat in de verte toch duidelijk de donkere massieve gestalte viel te onderscheiden van de roverhoofdman op het spookpaard... Jock zag hoe Dolle Dorus voorover hing in het zadel. Hij zag hoe het spookpaard onder aan iedere poot een zwart vleugeltje had, hoe er blauwe vonken spatten uit zijn razendsnel voortkletterende hoeven, en hoe aldoor wolken kristalgruis opstoven van het pad.

[p. 112]

‘Daar komen de kijkjonkers, op geiten...!’ riep Jock verschrikt.

Inderdaad doemden plotseling de kijkjonkers op. Ze gleden, de een na de ander, op hun rijdieren, met zó'n vaart van de rotsen, dat ze of beneden op het pad over elkaar buitelden, of meteen doorgleden, de tegenoverliggende rotsen op... Hun witte raaf had een uur of wat geleden van een bevriende mus gehoord, dat Dolle Dorus niet meer in de Kale Bergen was, maar op het spookpaard door de vallei draafde. Meteen was toen de route gewijzigd. En Katrienus en zijn mannen, die begrepen te voet niet hard genoeg vooruit te zullen komen, hadden zich toen meester gemaakt van een kudde berggeiten, en waren op de rug van die beesten de achtervolging begonnen. Aanvankelijk was dat niet erg vlot gegaan, want de berggeiten, die hun levenlang vrij hadden rondgesprongen tussen de rotstoppen, liepen eerst achteruit in plaats van vooruit. Maar toen Katrienus de doodstraf had gesteld op sabotage, vlogen de geknechte geiten ineens in de goede richting, over de rotstoppen naar het Oosten, naar de Amethysten Vallei. En de jonkers zongen het volkslied en zwaaiden hun sabels en waren over het algemeen in een uitstekende stemming, want het zou nu een koud kunstje zijn om Dolle Dorus, die er helemaal op zijn eentje vandoor was, de spiegel afhandig te maken.

De witte raaf, die het langzamerhand welletjes was gaan vinden, had bovenop de rotspoort afscheid genomen, en was teruggevlogen naar zijn woning bij het voetbalveld van Blauw-Rood.

[p. 113]

De giraffe duwde de paarden opzij, stak zijn kop door de poort, en tuurde scherp voor zich uit.

‘Ik weet niet,’ zei hij, ‘of die berggeiten het er om doen. Ze komen haast niet verder... En met het spookpaard is er óók iets; het galoppeert als een gek maar het schiet niet op... Het is vreemd.’

Voorzichtig slopen alle dieren naderbij, en half angstig half nieuwsgierig keken ze de vallei in.

Jock liet zich van de giraffe zakken, en kroop op handen en voeten onder de poort door naar de plaats, waar het paarse pad begon.

‘Het is ruwe amethyst...’ mompelde hij. ‘Het is bevroren inkt...’ Een wolk kristalgruis woei in zijn gezicht; zijn handen glipten onder hem weg... Het pad was hobbelig en zo glas als ijs.

Met moeite krabbelde de jongen overeind en liep terug naar de anderen. ‘Het is de weg...’ fluisterde hij. ‘Bij iedere stap voorwaarts glijden ze weer een eind achteruit.’

Ze stonden allemaal dicht opeen. Als samenzweerders knikten ze elkaar toe.

‘Ze komen maar heel langzaam verder,’ zei Jock. ‘Het is bijna net of ze stil staan... Het is bijna net als in een droom...’

‘Een droom kan heel belangrijk zijn,’ begon de koekoek. ‘Er is veel over geschreven...’, maar de giraffe viel hem geagiteerd in de rede.

‘Maar het ís geen droom! En ze kómen ook wel verder, al is het langzaam! Als hij zo doorgaat, heeft Dolle Dorus morgenochtend de grens bereikt. Wij moeten hem opvangen bij de uitgang van de vallei. We

[p. 114]

moeten een andere weg nemen, achter de rotsen om.’

De egel dribbelde pennenkletterend naar voren. Hij keek de giraffe aan met een gezicht als een oorwurm en zei: ‘Mag ik even interpelleren? Mag ik even attenderen op het feit, dat de weg achter de rotsen om leidt door het Houten Stadje...? Geeft uwe Edele zich rekenschap van de gevaren die er voor mij verbonden zijn aan deze onderneming? Zou ik u er misschien even aan mogen herinneren, dat daar indertijd een egel gesneuveld is in zijn strijd tegen de houtwurmen? U met uw lange benen hebt makkelijk praten, maar ik ben een klein gezinsvader, ik heb vrouw en kroost...’

‘Professor de Bral,’ riep de koekoek, ‘de bekende ethnograaf, heeft vastgesteld, dat er in het Houten Stadje houten mensen wonen... Reeds in de papyrusrollen wordt melding gemaakt van houten volkeren en diersoorten. Het stenen tijdperk kwam eerder, of later... Maar volgens Pythagoras is steen erger dan hout. Het is harder, met een soortelijk gewicht van negen tiende maal de dichtheid van de damp van kokende stoom in een op en neerwippende theeketel... Proefondervindelijk is daarmee aangetoond, dat houten mensen - mits slapend - volkomen ongevaarlijk zijn. Zodat de interpellatie van de egel...’

De giraffe rekte zijn nek uit tot in het oneindige; zijn klein deftig hoofd leek te verdwijnen tussen de laagdrijvende wolken, die geel en rose waren gekleurd door de ondergaande zon...

‘In naam des konings!’ Zijn fluitstemmetje klonk schril en doordringend. ‘Leve de koning! - In naam des konings beveel ik u allen: Aantreden!!!’

[p. 115]

Mopperend klauterde de egel met zijn gezin op de rug van het hert. Allemaal namen ze hun plaatsen weer in.

‘Waarom gaat de koning zelf niet mee?’ vroeg Klein Konijn onnozel.

De witte muis met de rode ogen keek verrast op. Toen drong het tot hem door, dat er een bevel was gegeven. Weg schoot hij, tussen de rijen door. ‘Aantreden! Aantreden! Aantreden!’

‘Voorwaarts mars!!!’

‘Rataplan, rataplan, rataplan...’ trommelden de reuzenkikkers.

In gesloten gelederen marcheerden de dieren, achter de rotsen om, in de richting van het Houten Stadje.