De jacht op de spiegel

[p. 107]

XVIII

Jock keerde zich om naar de dieren, die met verbouwereerde hoofden voor zich uit stonden te staren.

‘Deze meneer hier,’ zei hij, ‘zegt, dat álles kan... Dolle Dorus kan dus naar Troje rijden... Maar ik dacht eerlijk, dat Troje al lang was verdwenen...’

‘Niets is verdwenen,’ zei de bosgeest. ‘Ben ík verdwenen? Is de spookridder verdwenen?’

De witte muis met de rode ogen begon pieperig te lachen. ‘Hi, hi... Maar het paard van de spookridder is wél verdwenen...!’

De geest keek gegriefd. ‘Je moet niet zo gauw een grote mond op zetten, klein dier,’ zei hij tegen de muis. ‘Het paard van de spookridder is níet verdwenen, het ís er nog... Het is alleen ergens ánders; het draaft met Dolle Dorus en de spiegel op zijn rug door de Amethysten Vallei, in de richting van de grens.’

‘In de richting van de grens?’ riep Jock verschrikt, en meteen drong het tot hem door, dat er nu wel héél snel moest worden gehandeld. Ze stonden daar maar met z'n allen en ondertussen ging Dolle Dorus er vandoor. Als de roverhoofdman eenmaal goed en wel met de spiegel in het land van koning Dullores de Tiende zou zijn aangeland, was alles verloren. ‘We moeten dadelijk achter het spookpaard aan!’ riep Jock gejaagd. ‘We moeten naar de Amethysten Vallei!’

‘Wie weet waar de Amethysten Vallei is?’ vroeg de giraffe.

‘Dat weet ík,’ zei een koekoek. ‘Ik weet vrij veel, al

[p. 108]

laat ik me er niet op voorstaan. Het zit 'm in mijn geheugen. Ik herinner me nog hoe mijn ouders het ei met mij er in dwars over de Amethysten Vallei naar het nest van een adelaarsfamilie brachten... Dat nest lag op een hoge rotspiek, het leek bijna of het in de lucht hing. Beneden me was alles dofpaars, en boven me was de hemel. 's Nachts legde ik me toe op sterrenkunde, maar overdag kroop ik weg tussen mijn stiefbroertjes en -zusjes. Toen de adelaarsmoeder me op een morgen echter tóch ontdekte, was het lieve leven aan de gang. Ik heb nooit geweten, dat een deftige vogeldame zich zó kon laten gaan. Ze waaierde met haar vleugels en gilde: ‘Kijk daar! Kijk daar! Wie heeft mijn jong behekst? Waaraan heb ik dit verdiend? Is dit onderkruipsel van míj?’ En de adelaarsvader staarde me verbaasd aan, en zei koel: ‘Van míj is het in ieder geval niet...’ Er heerste die dag een echt onprettige stemming in het nest, tot ze me eindelijk tegen de avond als ongewenste vreemdeling over de rand zetten. Ik werd verder opgevoed door een wolf, wat helemaal zo vreemd niet is, als u nagaat, dat Romulus en Remus...’

De giraffe schraapte zijn keel. ‘U zei, dat u weet waar de Amethysten Vallei is?’

De koekoek knikte. ‘Ik weet zo véél... Als u wist wat ik al niet wéét! Ik heb Italiaans gestudeerd, en pootlijnkunde, en paedagogie, en psychologie, en parapsychologie... Ik heb middelbaar acte houtbewerking. Ik volg een vrijwillige cursus in de sexuologie aan de Volkshogeschool. Ik bekwaam me in pyramidologie en neuralgie. Ik...’

[p. 109]

De giraffe schraapte nog eens zijn keel; hij was een dier met veel tact en daarom begon hij weer, heel omzichtig...: ‘Het gaat er maar om, ziet u, welke kant we op moeten...’

De koekoek keek medelijdend. ‘Soms,’ zei hij, ‘verbaas ik me er over hoe weinig sommige dieren weten... Je zou toch zeggen hè, de Amethysten Vallei... Als je je hersens gebruikt, ligt het zó voor de hand. Je gaat gewoon rechtdoor. En dan wéér rechtdoor...’

‘Gewoon rechtdoor. En dan wéér rechtdoor!’ riep Jock. ‘We hebben geen minuut te verliezen!’

‘Je kunt een paard het beste inhalen met een paard!’ schreeuwden het bruine paard, het witte paard en het veulen. ‘Wij gaan voorop! Gewoon rechtdoor. En dan wéér rechtdoor!’

‘Aansluiten!’ gierde de piepstem van de witte muis met de rode ogen. ‘Bij elkaar blijven!’

De giraffe ging op zijn tenen staan om te zien of iedereen klaar was voor vertrek. ‘De langzaam lopende dieren reizen mee op de rug van de vluggere! Spring jíj op míjn rug, jongetje van de maan. Eén, twee, drie... Voorwaarts mars!’

Weg stormden ze. Jock, met een arm om de nek van de giraffe, keerde zich nog even om en riep ‘Joeghysa!’ naar de bosgeest, maar die scheen in een boomstronk veranderd te zijn en riep niets terug.

In een wolk van zand en dennennaalden stoven de dieren door het bos. Achter het bruine paard, het witte paard en het veulen kwam de giraffe met Jock. Dan de koe, die onder het hollen almaar tranen stortte

[p. 110]

omdat ze naar de Amethysten Vallei gingen in plaats van naar haar Kale Bergen, al was de richting ongeveer dezelfde. Achter de koe draafden de honden, de katten, de ratten... De egelfamilie zat breeduit op de rug van een hert, Groot Konijn droeg Klein Konijn, de oude leeuwerikdame vloog mee met een blauwe reiger...

Jock noch de giraffe, noch een van de anderen dácht er meer aan, dat het bos betoverd was. Ze gunden zich geen tijd om rond te kijken. Ze zagen niet hoe de spinmensen uit hun holen kropen, ze letten niet op de glazen droomvogeltjes in de takken, ze luisterden niet naar het verre hoornblazen van de spookridder...

Jock had nu zijn beide armen om de nek van de giraffe geslagen, want een giraffe heeft een rug waar je zo af glijdt. Zijn lichte parelmoerige krulharen wapperden in de wind en zijn ogen glinsterden zilverig, iets dat alle maanmensen hebben als ze blij zijn of opgewonden.

Plotseling begon het veulen, in de voorhoede, van vreugde te hinniken. Het hield zijn vaart een ogenblik in en keek naar een plek, waar het mos en de dennennaalden waren verdwenen, en waar in de vochtige aarde de indrukken van vreemd gevormde hoeven zichtbaar waren. Toen stormde het weer verder.

‘We hebben het spoor! We hebben het spoor van het spookpaard!’