De jacht op de spiegel

[p. 16]

II

‘Niemand...?’

Marlotje's handen trilden toen ze haar bril opzette om de vreemdeling een beetje beter te bekijken. Ze zag van alles dat haar eerst niet was opgevallen. Ze zag, dat het ronde gezicht van de jongen - dat eigenlijk niet helemaal paste bij zijn lange, stakerige armen en benen - heel vaag zilverachtig glinsterde; ze zag dat zijn krullen parelmoerig glanzend waren en zijn ogen parelgrijs, als het ijs in de goudvissenvijver na één nacht dooi...

‘Wat een rare ben jij...’ zei het vrouwtje zacht. ‘Je bent zo licht en zo glimmerig...’

De jongen streek verlegen met zijn vingers door zijn haar. ‘O,’ zei hij, ‘dat glimmerige gaat er wel af... Met een paar uur ben ik net als de anderen. Dat weet ik van mijn grote broer. Mijn grote broer weet alles...’

Marlotje begreep er niets meer van. Wat deed dit zonderlinge kind hier, moederziel alleen, tegen het vallen van de avond in de Boendertjessteeg? En waarom trilden haar knieën zo, dat ze moest gaan leunen tegen de post van haar deur? Het was onzinnig, ze had geen enkele reden om trillende knieën te hebben. Een mens piekerde over alles en nog wat onder het sokkenstoppen, en dat was natuurlijk verkeerd. Dan ging je overal wat achter zoeken, dan raakte je overstuur als je een kind zag met een zilveren gezicht en parelmoeren haar... Ze zou nu maar aan heel gewone, alledaagse dingen denken: aan stopkatoen en de huishuur, aan

[p. 17]

gebakken uitjes, en aardappelen, en brood... ‘Heb je honger?’ vroeg ze. ‘Wil je eten?’

Eten! Het gezicht van de jongen straalde. ‘Ik wil heel graag eten, oud vrouwtje. Maar het hoeft niet veel te zijn, één boterhammetje is genoeg.’

Marlotje slaakte een zucht van verlichting. Goed zo. Hij at tenminste... ‘Je krijgt twéé boterhammetjes met gebakken spieringstaartjes en koffie!’ zei ze. ‘Kom maar mee. Drie trappen op. Houd je vast aan het touw.’

In het dakkamertje was het schemerdonker. Marlotje en de jongen stommelden langs stoelen en een tafel naar het lichte raam, en klauterden in de goot, waar de manke merel verzenuwd heen en weer dribbelde omdat hij niet wist of je - als merel zijnde - nog mocht zingen na zonsondergang.

Waar zo'n beest zich al niet druk over maakte, dacht Marlotje. ‘Jij zingt maar!’ zei ze. ‘Je kunt beter te veel zingen dan te weinig.’

De merel floot een toonladdertje, en fladderde toen weg naar het dak van de bakkerij aan de overkant, waar hij uit den treuren de eerste maat van een danswijsje ging zitten trilleren.

Het oude vrouwtje gaf de jongen het roodpluchen kussen om op te zitten en waarschuwde hem niet op het hekje te gaan hangen, waarna ze weer over de vensterbank in het kamertje stapte om eten voor hem klaar te maken.

Achter de hoge schoorsteen van de boendertjesfabriek aan het eind van de steeg, zag de hemel nog rood, maar de duisternis viel nu snel in. Een geur van roet en lathyrus woei over de goot, en de lucht zoemde van muggen.

[p. 18]

De jongen bleef stil op het roodpluchen kussen zitten. Hij keek naar de sigarenkistjes met bloemen en luisterde naar het gezang van de merel, dat langzamerhand iets slaperigs begon te krijgen. In de verte sloeg een klok. Loom trachtte hij de slagen te tellen. Negen uur? Of tien uur? Hij gaapte. Een nachtuil vloog voorbij. Een vleermuis scheerde rakelings langs een uitspringend stuk muur.

‘Ziezo!’ Marlotje zette een grote kop koffie en een bord met boterhammen en gebakken spieringstaartjes naast de jongen neer. ‘Er zit echte margarine op... En als je straks klaar bent met eten, zullen we eens praten. Je moet me vertellen hoe je heet, en waar je ouders wonen, en waarom je hier zo ineens door de Boendertjessteeg liep...’

In de stad brandden de lantarens, maar die zag je niet boven. In de dakgoot was het nu zo donker en rustig als in het tuintje van een verlaten boerderij.

‘Waar zijn de nachtegalen?’ vroeg de jongen toen het bord leeg was. ‘Mijn grote broer zegt, dat er hier 's avonds nachtegalen zingen in de bomen.’

Marlotje leunde tegen het begroeide hekje. Ze had een doek om haar schouders geslagen, en een oud alpino-petje van haar man recht bovenop haar hoofdje gezet, tegen de avondkilte.

‘Er zijn hier geen bomen,’ zei ze een beetje stug. ‘En er zijn hier geen nachtegalen... Maar nu jíj! Vertel me eens hoe je heet.’

‘Ik heet Jock,’ zei de jongen. ‘Het is geen mooie naam, maar wel een korte.’

Marlotje knikte goedkeurend. Die náám stond in

[p. 19]

elk geval stevig met zijn twee voeten op de aarde. ‘En, Jock...’ Ze wachtte even, en vroeg toen snel: ‘Waar kom je vandaan?’

Die vraag scheen de jongen niet zomaar ineens te kunnen beantwoorden. Hij krabbelde overeind, zette de koffiekop en het boterhammenbordje in de vensterbank, keerde zich om, struikelde over een gietertje, tuurde even naar de plaats, waar - boven het dak van de bakkerij aan de overkant - de hemel wat lichter was geworden, en wees... ‘Daar...’

Marlotje keek. Over het dak zeilden wolken naar het Noorden. De wolken verdwenen, en toen ineens hing daar, tussen twee brokkelige schoorsteenpijpen, als een enorme Chinese lantaren, groot en rond en oranjegeel: de maan.

‘Dáár kom ik vandaan.’

Iets vreemds had Marlotje wel verwacht, maar dít was wel erg vreemd. ‘Je wilt me toch niet vertellen, dat je van de maan komt!!!’ stamelde ze.

Jock had blijkbaar niet verstaan wat het vrouwtje zei. ‘De bergen op de maan zijn soms wit en soms rood....’ zei hij.’ Er groeien eucalyptusbomen en blauwe waterlelies en paarse rozen. De torens zijn van spiegelsteen. En de Maankoning woont in een kristallen kasteel... En in de tuin van dat kasteel staat ons huisje, een klein huisje van groen glas...’