Verzameld werk. Deel 2

[p. 215]

Tot Zich Zelf

Nu vindt gij rust voor immer,
Mijn moede hart. Vergaan de laatste leugen,
Vergaan! die ik voor eeuwig mijn geloofde.
Nu voel 'k dat ons van dierbre
Leugens de hoop, en zelfs 't begeren doofde.
Voor immer rust. Te lang reeds
Hebt gij gebonsd. Geen enkel ding weegt tegen
Uw onrust op, en zuchten óok is de aarde
Niet waard. Bitterheid, leegheid
Is 't leven, anders niets; en slijk de wereld.
Wees stil, voortaan. En lijd
Uw laatste wanhoop. Ons ras schonk 't noodlot
Het sterven, dat alleen. Voortaan verácht dan
U, de natuur, de kwade
Macht die, verborgen, heerst tot aller schade,
En van het al de oneindige ijdelheid.

1833