Verzameld werk. Deel 2

[p. 167]

Rust

‘Geef mij, eenmaal, het deert mij niet hoe kort,
De vrede van een hart dat niets meer schort.’

Zo bad ik, toen ik jong was, in mijn nood, -
Is, wat ik vroeg, iets anders dan de dood?

Maar 'k wist het niet en, achter leed en lust,
Was 't ene dat ik steeds begeerde: rust. -

Nu, wetend dat mijn hart het leven wil,
Wordt de oude ontbering eindelijk in mij stil.

Wat mij zo smartelijk gescheiden scheen,
Onrust en rust, ik voel hen beide, in-éen.

Dit is de vrede. Een diep en helder licht
Doorglanst mijn zacht gepeins, mijn stil gedicht.