Verzameld werk. Deel 2

[p. 160]

De Schuld

In 't vroeg ontblaarde herfstverschiet
Die mistig zilverige zon. -
Ach, dat ik 't al te staag verdriet
Eén enkel uur vergeten kon!

Maar 't kan niet, mag niet: leed is schuld.
Tot (eens!) dit land weer vrij zal zijn,
Betale ook ik in stil geduld
Mijn dagelijkse cijns van pijn.