Verzameld werk. Deel 2

[p. 157]

In Duisternis

Nu 't duister viel, hoe diep de nacht, hoe stil...
Of alles, vrij, in zwijgen samenstemt.
In mij alleen, schoon 'k ook die vrede wil,
Het ene, steeds aanwezige dat beklemt.

Dit leed, dit nooit verdoofd geknaag van pijn,
Dit kwellende bewustzijn van 't geweld,
't Is altijd daar, 't zal altijd in mij zijn,
Tot wat zo fel vernield werd is hersteld.

In stilte en nacht, door droefenis vermand,
Met saamgevouwen handen voor het raam,
Zeg ik, de lippen bevend, Nederland,
Uw lieve, trouwe, ontroerend simpele naam.