Verzameld werk. Deel 2

[p. 156]

Bij de Gevallenen te Wassenaar

Een plek, wat zijwaarts van twee wegen,
In de afgerasterde, oude duinen
Beschut en eenzaam neergelegen.
Te midden van de bloei der tuinen
Dit naakte, laag en schraal ontgeven
Door kromme, half verkommerde eiken,
Wier dorre ruigten nauwelijks leven,
En grassen die geschrompeld lijken.

Hier, waar al de andere dingen zwijgen,
Suist nog een zucht door 't dunne lover.
Die zweeft, naar ons inwendig nijgen,
De witte en paarse bloemen over
Op 't graf van wie nu doden heten,
En koelt ons mild de brandende ogen.
Zij fluistert dat wij niet vergeten,
En dat wij niet berusten mogen.