Verzameld werk. Deel 1

[p. 335]

[Mijn ziel heeft haar huis in de stilte,]

MIJN ziel heeft haar huis in de stilte,
Aan de rand van een donkere stroom,
Zij bepeinst in de weerschijn der sterren
De zin van haar innigste droom.

Op het glijden, voorbij, van het water
Een wiegelend schijnsel dat drijft, -
Hoog boven dat duister, bestendig,
De schittering van 't licht dat blijft.

En meer dan door 't helle geglinster
Omhoog, voelt mijn ziel zich ontroerd
Door de rimpelende glans van dit donker
Dat zijn spiegeling weerhoudt en ontvoert.

Want zij heeft haar huis in de stilte
En bepeinst, aan de rand van haar stroom,
In zijn weerschijn van eeuwige sterren,
Haar aardse, gebroken droom.