De getooide doolhof

[p. 38]

Een Droom uit het Zuiden.

(Het lied van een zieltje dat wijsjes zong, tot het de liefde leerde.)

Voor Minny.

Daar was een rozentuintje,
Zoo frisch en morgen-jong,
De Meiwind roerde elk kruintje
En 't wufte bijtje zong.

De Meizon vleide een kleurtje
Om àl de roosjes heen,
Waar menig teeder geurtje
Uit wólkte en stil verdween.

De kleur'ge vlindervluchtjes
Omrilden tak en bloem,
Zij neurden korte zuchtjes
Van een geheimen roem.

En ròse en witte blaadjes
Die daalden traag en zacht,
En sierden blanke paadjes
Met schoonheid zonder pracht.

[p. 39]

 

Daar liep een heel klein meisje,

 

In zilver-wit gekleed,

 

Zij speelde een fluitewijsje

 

Van vreugde en dàn van leed.

 

 

 

Een nauw bewegend kindje,

 

't Leek blijde en heel tevree,

 

Heur haar in 't murmlend windje

 

Woei met de geurtjes mee.

 

 

 

Zij was een room-bleek beeldje,

 

Haar zoet gebaar ging broos

 

Als een beminnend streeltje

 

Rondom de rijpste roos.

 

 

 

Die legde ze in een bedje

 

Van blaadjes, wit en kuisch,

 

Toen zweefde 't luchtig tredje

 

Weer naar heur lichte huis.

 

 

 

Haar kleine fluiteliedjes

 

Vergat zij gansch en al,

 

Haar lachen en verdrietjes

 

In morge' en avondval.

 

 

[p. 40]

 

Daar stond het rozentuintje

 

Weer zwijgend en alleen,

 

De Meiwind roerde elk kruintje,

 

De Meizon lonkte en scheen.

 

 

 

En heel het blonde daagje

 

Vergleed en glom zoo teer,

 

Geen lachjen en geen klaagje

 

Omzong de rozen meer.