De getooide doolhof

[p. 28]

Gedroomde Liefde voor eene Bedroefde.

‘Ik zal niet vragen, ik zal niet spreken,
lk zal maar zwijgend vóór U staan,
Mijn woorden zullen uw leed niet breken,
Uw tranen zullen voor mijn leed leken,
Wij zullen schreiend sámen gaan.

En waar de stralen der zon verglijden
In 't grijze mijmren van de zee,
Daar zal de scheemring rondom ons beiden
Een zachte glanzende weemoed breiden,
Nu 't lang gewende leed verglee.

Dan zal in 't bleeke, verkwijnde kleuren
De teerste zegen van den dag
Ons peinzen zuivren van 't laatste treuren,
Wij zullen nieuwe gepeinzen speuren
In 't schijnsel van een vreemden lach.

En onze handen die alle dagen
Zich hieven in vergeefsche bee,
Zij zullen, moede van 't lange klagen,
Nu eindlijk rustend de glorie dragen
Van Liefde en innige avondvree.

[p. 29]

 

Vóórdat de wijlen der nacht zich spreiden

 

Zal nog een stille roode schijn

 

De diepe vrede der rust verbreiden:

 

Omdat wij beiden veel tranen schreiden,

 

Zal onze làch een wonder zijn.’