De getooide doolhof

[p. 27]

Het Blijde Leed.

Een diep geheim dit: nooit te weten
Of vreugd niet is een vreemd verdriet:
Het trouw geween één uur vergeten
Voor 't luistren naar lief Blijdschaps lied,

En 't luistren naar lief Blijdschaps vrede
Alléén, om in háár stille huis
Ontroerd te peinzen aan leeds breede,
Gerekte en verre zeegeruisch.

Want in het vredig vreugdezingen
Neurt steeds een vroeger leed dat mart,
En onz' nabije erinneringen
Bezinnen zich op nieuwe smart.

En nimmer proeven wij zóó heerlijk
De weemoed van 't verstild geschrei,
En nooit is weenen zóó begeerlijk
Als in een blijde mijmerij.