|
| |
| |
| |
Hoofdstuk Drie
Mevrouw Agatha Fulton, geboren van Dun, kinderloze weduwe en jeugdvriendin van Emilie Warner, legde in de eetkamer van ‘de Beek’ de laatste hand aan de gedekte tafel. Klein, kwiek en bij de hand met donkere ogen en nagenoeg geheel zwart haar, was zij het tegenovergestelde van Emilie, die, hoewel van dezelfde leeftijd, een oudere indruk maakte. Sinds Emilie zich in Holland gevestigd had, verbleef Agatha als een soort van permanente logee op ‘de Beek’. Zij hielp in het huishouden en assisteerde Emilie, die veel sociaal werk deed, ook hierin. Bovendien deed zij haar best om Connie en Fernand, die zij schromelijk verwend achtte, een beetje ‘bij te polijsten,’ zoals zij het noemde.
Terwijl Agatha langzaam om de tafel liep, hier en daar iets verplaatsend of rechtleggend, overwoog zij voor de zoveelste maal, dat Emilie veel te goedig was. Goedigheid, vond Agatha, de energieke, was dikwijls een vorm van gemakzucht. Emilie was zacht en goedig van natuur, zij had veel over voor anderen, maar zij gaf de kinderen vaak toe tegen beter weten in, alleen om onaangenaamheden te vermijden: liever geen moeite, geen verbieden, geen humeur of kwade gezichten... geestelijke gemakzucht, dát was het, constateerde Agatha, zeer tevreden met zichzelf over deze formulering van haar gedachten.
En zij bewees de kinderen, waarvan zij zoveel hield, geen dienst er mee. - Agatha pakte een theedoek uit een dressoirlade en begon de glazen op te wrijven - want Connie en Fernand waren met al hun charme, en charmant waren zij ontegenzeggelijk, moeilijk in de omgang. Zij hadden nukken en kuren, waren gauw op hun teentjes getrapt, vooral Connie, en alles moest steeds gaan, zoals zij het wilden. Dat was nu weer zonneklaar gebleken bij die ontgroening. Hoe enthousiast was Connie niet naar Amsterdam gegaan en drie dagen later was zij al weer terug, huilend en over haar
| |
| |
zenuwen heen. Op een ochtend midden onder het ontgroenen weggelopen, omdat een lid van de ontgroeningscommissie ‘zo gesnauwd had,’ zoals zij beweerde. Natuurlijk werd zij daar niet met zijden handschoentjes aangepakt en naar de ogen gekeken.
En hoe had Emilie hierop gereageerd? - Agatha zette het laatste blinkende glas op tafel, nam een schaal met kleine broodjes en legde op ieder bord één - In plaats van Connie eens flink de les te lezen, haar te vertellen, dat zij door de zure appel heen moest bijten, moest volhouden om haar doel te bereiken, had Tantetje haar met het smoesje van ‘een lichte griep’ in bed gestopt en haar gezegd, dat zij die hele ontgroening mocht laten schieten. Emilie had weer de weg van de minste weerstand gekozen, zoals altijd.
Met dit diner was het net zo. De nicht uit Nijmegen had voorgesteld om met de hele familie hier te komen eten. Emilie had natuurlijk niet willen weigeren en nu zat zij opgescheept met al die neven en nichten, waarvan sommigen notabene nog zo kwaad waren geweest over die erfenis, die zij blijkbaar niet aan hun Tante gunden. Dat had die neef tenminste verteld, die grapjas, die dezer dagen onverwacht op bezoek was gekomen. Overigens een onsympathieke vent, die neef Albert. Emilie had dit ook gevonden. Na afloop van zijn bezoek had zij gezegd, dat ze hem nooit meer hoopte te zien. Dat was misschien ook wel, omdat hij Connie het hof had gemaakt, met haar in Amsterdam willen afspreken, iets, wat helemaal niet in goede aarde was gevallen. Vooreerst was Connie helemaal geen flirt en dan was hij nog veel ouder ook!... Een succes was hij dus niet geweest. Evengoed was hij vandaag ook van de partij. Riet had tenminste een half uur geleden opgebeld over een verandering in de tafelschikking: Albert moest tussen haar en Fred Warner gezet worden. Dat was na wat heen en weer gegoochel met de naamkaartjes ook voor elkaar gekomen, zodat alles nu klaar was voor de ontvangst.
En net op tijd! Toen Agatha na een laatste critische blik alles in orde bevonden had, klonk buiten het geluid van auto's, die op het tuingrint stopten, van portieren, die werden dichtgeslagen, gevolgd door vrolijke stemmen en gelach in de vestibule.
Agatha Fulton, in haar hart dol op gezelligheid, en hoewel zij het voor zich zelf niet wilde weten, best in haar schik met zo'n feeste- | |
| |
lijke bijeenkomst, deed vlug haar huishoudschort af en betrad even later de hall om de gasten vriendelijk te begroeten.
‘Ik heb de plaatsen veranderd,’ zei ze tegen Riet, de eerste die zij zag.
‘Dank U voor de moeite. Is Albert soms al hier? Nee? Wat gek. Wij zijn hem kwijt geraakt. Toen wij uit het museum kwamen, was hij nergens te zien. Niemand had hem het laatste half uur opgemerkt. Bij de borrel was hij ook niet, hoewel er van te voren gezegd was, waarheen wij zouden gaan. Ik snap er niets van.’
‘Hij zal nog wel komen,’ meende Agatha.
‘Hebben jullie het over Albert?’ vroeg Evert, die met Connie de hal was binnengekomen. ‘Die is er natuurlijk tussenuit geknepen, omdat hij wel merkte, dat hij niet direct populair was. Hij is gevlucht voor ons antagonisme, hè Willemien?’
Willemien, die met de overige nichten voor de grote gangspiegel stond om haar kapsel op te doffen, lachte witjes, maar Frits, die met Philip en Luuk naderbij gekomen was, merkte op, dat zijn broer hun dierbare neef nog steeds niet dóórhad. Albert met zijn olifantenhuid nam voor niets of niemand de benen. Hij zou vast en zeker nog komen opdagen.
‘Hij bereidt iets voor om de hele familie voor de gek te houden,’ meende Luuk.
‘Dat zullen wij dan nog wel zien,’ zei Philip bedaard. ‘Ik vind, dat wij ons meer bezorgd maken, dan hij verdient... Meisjes’ - tot de dames, die voor de spiegel stonden - ‘zijn jullie klaar met dat toileteren? Wij moeten tante Emilie niet laten wachten. Zij zag er zo even zo moe uit.’
Agatha Fulton, ouderwets op voorkomendheid gesteld, schonk hem een goedkeurende blik. Zij vond, dat niet veel jonge mannen in deze tijd opvielen door hun egards voor oudere dames en terwijl zij naar Emilie ging om te vragen of zij nog iets kon doen, bedacht zij, dat deze neef met die grote bril op bepaald een prettig mens was.
Albert kwam niet meer. Aan het begin van de maaltijd werd er nog over gesproken. Sommigen verwachtten hem nog, anderen uitten veronderstellingen, waar hij zou zitten. Niemand echter betreurde zijn wegblijven. Toen de soepborden weggeruimd werden, gaf Emilie een wenk aan het meisje, dat bediende, om zijn couvert
| |
| |
weg te halen. Riet en Fred schoven dichter naar elkaar toe. Men begon over iets anders te praten...
De rechte stemming was er toch niet, vond Pim. Zij zat aan een van de korte tafeleinden en kon zo het hele gezelschap overzien. Op de hoekplaatsen aan weerskanten van haar zaten Fernand en Bas, druk converserend over tennissen, een sport, waarin zij beiden uitblonken. Van Pim namen zij niet de minste notitie, zodat zij ruimschoots de gelegenheid had om de anderen te bestuderen.
Al gauw vroeg zij zich af, hoe het kwam, dat de ware vrolijkheid ontbrak. Lag het aan de gastvrouw? Zij zag er slecht uit en maakte een nerveuze indruk. Misschien was dit allemaal toch te druk voor haar.
Het kon ook zijn, omdat verschillende gasten helemaal niets zeiden en maar stil voor zich uit staarden. Gerlach bijvoorbeeld, leek wel versteend op zijn hoekplaats aan het andere eind van de tafel en reageerde totaal niet op de conversatiepogingen van Mevrouw Fulton, die naast hem aan het andere korte einde zat. Willemien, naast Gerlach, leek nog steeds onder de indruk van Alberts misplaatste grap - die de anderen allang vergeten hadden natuurlijk - terwijl Lien, die recht tegenover haar zuster zat, bezorgd naar Barend staarde.
Vlakbij, naast Fernand, was het Cecile Hienstra, die zo ongelukkig keek. Kwam dat misschien, omdat haar broer zich zo ostentatief met Connie bemoeide? In de auto, op weg naar het museum, had zij zo stralend van haar Amerikaanse plannen verteld: zij zou met Luuk naar Californië gaan. Luuk, die nooit zou trouwen, had haar en Bas nodig... Maar bij de allereerste aanblik van Tante Emilie's pleegdochter was Luuk direct er op afgestevend. Evert, helemaal in vuur en vlam, dito. En Albert, die haar vader kon zijn, had zich aangesteld als een kálf.
Geen wonder, vond Pim, het was ook een snoezig meisje, mooie grijsblauwe ogen, prachtig rood haar, een lief figuurtje. Haar eigen Fred had er ook een goedkeurend oogje aan gewaagd en zelfs die droge Frits had zijn ogen uitgekeken en zich uitgesloofd met ‘een sigaretje’ en ‘een vuurtje, Connie.’ De overigen hadden wel plezier gehad in die ‘massabevlieging,’ maar Cecile was verstoord. Onder de borrel had zij echt bedrukt gekeken en nu zij, uitgere- | |
| |
kend recht tegenover Luuk en Connie gezeten, het volle gezicht er op had, leek zij warempel wel een beeld van ellende. Alsof Luuk morgen al getrouwd zou zijn en overmorgen met zijn vrouw op weg naar Amerika.
Connie zelf was overigens zelf ook verre van opgewekt. Bij alle attenties van Luuk - naast haar - en Evert - naast Cecile rechttegenover haar - keek zij bepaald down. Dat kon natuurlijk ook haar gewone doen zijn, hoewel zij in het begin van de middag toch anders was geweest.
Maar aan wie het ook lag, er was een ongezellige sfeer. Ondanks het amusante verhaal van Philip over zijn avonturen in Portugal bij gelegenheid van een congres in Lissabon, ondanks de pogingen van Fred om Lien bezig te houden, ondanks de geestigheden van Evert, die over de tafel heen op amusante wijze met Connie flirtte, ondanks de woordenstroom van Riet, grotendeels tot Tante Emilie, haar overbuurvrouw, gericht, ontbrak de ware vrolijkheid. Mogelijk waren Bas en Fernand met hun sterke verhalen over wedstrijden en competities de enigen, die zich amuseerden zonder verdere bijgedachten...
Op dit punt van haar overwegingen gekomen ving Pim een veelbetekenende blik op van Fred. Plotseling besefte ze, dat zij met haar zwijgende critiek op anderen zelf ook niet tot de algemene gezelligheid bijdroeg. Maar zij kon toch niet over de tennisfanaten heen schreeuwen! Schouderophalend wees ze naar die twee, waarop Fred haar beduidde, dat zij met Fernand van plaats moest verwisselen.
Natuurlijk, begreep zij direct, dat was de oplossing. Nu konden die jongens zo druk samen praten als zij maar wilden en zij kreeg de gelegenheid om Cecile af te leiden.
‘Cecile,’ begon ze dus meteen, zodra zij op Fernands stoel zat, ‘Nu moet je mij toch eens vertellen...’
Verder kwam zij niet, de gangdeur vloog met een zwaai open, waardoor hij met een harde klap tegen een punt van de antieke kussenkast botste en Annie, een van de twee meisjes, die tot nu toe geruisloos bediend hadden, kwam met een vaartje de kamer binnen. ‘Juffrouw, er zijn drie heren van de politie. Wilt U even komen? Er is iets ergs gebeurd, geloof ik.’
| |
| |
‘Politie?’ Fred schoof zijn stoel achteruit. ‘Zeker iets met een van van de wagens. Zal ik even gaan, Tante?’
‘Zij vroegen naar de Juffrouw.’ Annie, wier ontsteltenis gemengd leek met een zeker plezier in de sensatie, kwam wat dichterbij. ‘En het is vast niets met de auto's, want die staan rustig in de oprijlaan. En die ene vent, had iets over ernstig nieuws. Maar ik heb ze niet binnen gelaten. Stel je voor, politie in huis!’
Emilie Warner was al opgestaan.
‘Laat de heren in de hall, Annie,’ zei ze bedaard.
Fred wilde weer gaan zitten, maar Philip, die vlak bij hem aan de andere kant van Lien zat, gaf hem fluisterend de raad mee te gaan. Als het werkelijk iets ernstigs was, had de oude dame wel steun nodig.
‘Best,’ zei Fred.
Hij haalde Emilie bij de deur in en trok deze zacht, doch gedecideerd achter zich dicht.
Even was het stil in de eetkamer.
Het was Luuk, die de stilte verbrak.
‘Zou er iets met Albert gebeurd zijn?’
‘Een ongeluk misschien,’ zei Riet.
‘Met een gebroken been in het ziekenhuis.’ Er klonk weinig medegevoel in de stem van Willemien.
Everts gedachten schenen een andere kant uit te gaan.
‘Als je mij vraagt. is het een stunt van Albert zélf. Er is nog best kans. dat hij zich als de politie vermomd heeft.’
‘Een beetje ver gezocht,’ zei Philip.
Doch Frits gaf zijn broer gelijk. Hij achtte Albert ook tot alles in staat en vond het maar goed, dat Fred met Tante Emilie meegegaan was. Wie weet, wat Albert haar anders nog zou wijsmaken. ‘Emilie laat zich anders niet zo gauw voor de gek houden,’ zei Agatha. ‘Ik zou het trouwens hoogst brutaal vinden als die van der Baan nog hier zou komen, nadat hij eerst zo onbeschoft weggebleven is.’
‘Maar Albert is brutaal,’ constateerde Philip berustend.
Evert gaf ter illustratie van deze uitspraak enige vroegere staaltjes van Alberts brutaliteit ten beste, waaraan Luuk nog een en ander toevoegde, dat hij zich uit zijn jeugd herinnerde.
| |
| |
Bas vertelde intussen gniffelend aan Fernand de trucs, die Albert in Royal had uitgehaald, een verhaal, waarvan Fernand zichtbaar genoot.
Barend, Lien, Connie en Cecile zeiden niets. Lien had geen oog van haar man af, die maar steeds strak voor zich uitkeek. Connie knoeide met haar lepel in de pudding op haar bord. Cecile, nu helemaal weggetrokken, frommelde met haar linkerhand aan het zwartzijden tasje van Pim, dat tussen hun beider borden op de tafel lag. De andere hand hield zij aan het voorhoofd, alsof zij hoofdpijn had.
Dit kon toch niet louter ergernis zijn over een verliefde bevlieging van Luuk, dacht Pim.
‘Voel je je niet goed, Cecile?’ vroeg zij fluisterend.
Cecile schudde zonder iets te zeggen het hoofd.
Tegelijk ging de deur weer open, ditmaal langzaam, bijna aarzelend. Naar binnen kwam Emilie, gevolgd door Fred en drie vreemde mannen. Emilie deed enkele passen naar voren, totdat ze bij de stoel van Agatha Fulton stond.
‘Er is iets vreselijks gebeurd,’ begon zij, bleef toen steken, greep met twee handen de leuning van de stoel vast, keek toen hulpzoekend om naar Fred.
Deze kwam meteen naast haar staan, stak zijn arm door de hare en zei bedaard en langzaam: ‘Dit is inspecteur Schoten met twee rechercheurs van de Arnhemse recherchedienst. Zij brengen het ontstellende bericht, dat het lijk van Albert enige uren geleden in het openluchtmuseum is gevonden. Het schijnt vast te staan, dat hij vermoord is.’
Krak! Het spiegeltje in Pims tasje bezweek onder de krampachtige greep van Cecilie. Aan de andere kant van de tafel maakte Barend een plotseling onbeheerste beweging, waardoor twee glazen en een vingerkom kapot vielen met hetzelfde geluid als dat van de metalen plaatjes, waarmee Albert nog slechts enkele uren geleden Royal op stelten had gezet.
|
|
Auteursrecht onbekend