Suggesties. Critieken, invallen en verbeeldingen

[p. 175]

Een sprookje.

Lange jaren was de heilige Yvo advocaat in Bretagne; in Brest geloof ik, was het. Ja, ja, nu herinner ik het mij: in Brest. Zijn huis bestaat nog. Eerlijk was hij altijd en hij rekende zijne cliënten steeds te min, in plaats van te veel.

Toen hij kwam te sterven, mocht hij dadelijk zonder vagevuur naar den hemel gaan. Dat gebeurt niet dikwijls. Aan de hemelpoort klopte hij lang, maar niemand deed open. Van wit marmer was zij en met goud beslagen. In gouden hengsels hing zij. Hij keek eens door het gouden sleutelgat, maar hij zag in den hemel niets dan licht, en in de verte hoorde hij gezang. ‘Zij hooren mij niet’, zeide hij. Rechts en links en achter zich zag hij niets dan grijs, 'n zee van grijzen nevel. Hij wachtte, hij zocht naar zijn snuifdoos, maar die was weg, en nu zag hij, dat hij een zijden, blankwitte toga droeg. Dat had hij nog niet gemerkt. En zijn bef was licht blauw: ook dat had hij nog niet gezien. ‘In naam der wet, doe open’, riep hij. Niemand hoorde. Het gezang ging door. Hij wachtte.

Er was juist een groot feest in de groote zilveren zalen, waar Christus zelf aan deel nam. De gelukzaligen hadden allen goed gegeten en gedronken; gegeten met gouden lepels en vorken, en gedronken uit amethysten en smaragden bekers. De wijn was van de ster ‘Hercules’. Op dat hemellichaam groeit niets dan druiven. De wezens, die er leven, zijn altijd dronken. Maar voor hen is het geen zonde, omdat zij leveranciers voor den hemel zijn.

De hemelbewoners hadden in lang zoo een prettigen dag niet gehad. De engelen hadden den disch opgepast in hun blankste gewaden, met goud gezoomd. Ook de heiligen zelf waren allen in witte kleeren, waarop gouden bloemen waren geborduurd.

[p. 176]

Des morgens waren zij allen, engelen en menschen, uitgetogen om sterren en stukken van onbekende zonnen te halen, die zij als lampen ophingen in de zilveren eetzalen. Waarvoor dat feest werd gevierd, heeft nooit iemand te weten kunnen komen. De hemellingen klappen nooit uit de school. Maar licht was er door al die sterren en zonnebrokken in de zalen, neen! maar een licht! dat alles straalde en vonkte, zoover men kon zien in millioenen en millioenen vlammen. Een licht, dat geen menschenoog ooit zou kunnen verdragen en waardoor het dadelijk met blindheid zou geslagen worden, als het zich daaraan durfde wagen. Den heiligen Paulus, men weet het op den weg naar Damascus is het zoo gegaan. Dat was hem slecht bekomen. Ik zei, zooveel licht!, maar daarbij een aantal zuilen in die zaal, zooveel zuilen van rood marmer, men zag er het einde niet van de rij, waar men ook ging staan. De heilige Petrus, die aan de rechterhand van onzen lieven Heer zat en het feest leidde, verzocht om stilte en hij sprak: ‘Broeders en zusters! laten we allen nog eens doen, alsof we op aarde waren; ja die goede aarde, wij hebben er toch wel eens plezier gehad. Neen! neen, het is wel een tranendal, maar we hebben er toch ook mogen lachen. Onze lieve Heer Jesus is vandaag zelf komen eten met ons, en voor die eer laten wij allen te zamen zingen een lied ter zijner eere’.

Toen het uit was, hoorden de heiligen allen eindelijk een geweldig kloppen aan de poort. ‘Petrus! er wordt geklopt. Ga open doen’, riep men. Kom, laten wij allen gaan zien, wie er is’. Maar het bonsde harder en harder aan de deur. Petrus eindelijk nam zijn grooten sleutel uit den zak, stond op en ging open doen.

‘Wie zijt gij?’ vroeg hij aan den ouden man, die buiten stond.

‘Ik ben advocaat Yvo’.

En een onmetelijke schaterlach klom en groeide en

[p. 177]

breidde zich uit in de rijen van de heiligen allen, die nieuwsgierig den nieuweling beschouwden. Twee heilige jonkvrouwen, die er vlak bij stonden, vielen bijna omver van het lachen.

‘God! God! een advocaat, die hebben wij hier nog niet!’

Maar Yvo bleef ernstig en geen spier van zijn gelaat bewoog.

‘Gij zijt Petrus, nietwaar?’ sprak hij. ‘En voor hoelang zijt gij hier, Petrus! en gij allen heiligen Gods, voor hoelang zijt gij hier?

‘Wat bedoelt die advocaat?’ riepen de heiligen. ‘Wat een vervelende man!’ gichelden de heilige vrouwen.

‘Ik bedoel’, antwoordt Yvo, ‘of het U allen vergund is in alle eeuwigheid hier in den hemel te blijven en wie U dit recht van bewonen heeft toegestaan’.

‘Dat is eene belofte aan ons allen gedaan door onzen Heer Jesus Christus’.

‘Hebt gij die belofte schriftelijk en onderteekend door onzen lieven Heer?’

‘Wel neen! Wat een God belooft, behoeft Hij niet schriftelijk te geven’.

‘God of niet God’, zei Yvo streng, ‘gij moet U dat deugdelijk laten onderteekenen door onzen Lieven Heer, en ik zal zelf naar hem toegaan en de eerste zijn om dat te verlangen’.

‘Dat is waar!’ zeiden de heiligen, ‘wij hebben er geen schriftelijk bewijs van, en wie weet, misschien worden we hier nog wel eens uitgezet’.

En allen, Petrus en alle anderen, wilden nu de belofte op papier hebben. Onze Lieve Heer was verwonderd; Hij keek raar op, zeide, dat het niet noodig was. Niets hielp, de heiligen vertrouwden het niet. De Lieve Heer Jesus moest nu schrijven, schrijven; tien dagen en tien nachten had hij geschreven. Toen hij klaar was, zeide

[p. 178]

Hij: ‘Nooit, nooit laat ik meer een advocaat in den hemel, die lui zijn veel te lastig’.

En Hij heeft woord gehouden!

1898.