Suggesties. Critieken, invallen en verbeeldingen

[p. 173]

In de bleuiende hei.

De hei ligkt schtil, de hei ligkt wiet. De beien soemen, de hommels brommen en vlegen op de violette blumpkes; 't is werm, 't is werm. Blauw en hooeg is der hiemel geschpannen boven de aerd. De krekels zingen onger de heischtruuk wie fiene triangelen. Men heurt nieks es gesoem van beien en hommelen, die ronk vlegen boven de blumpkes en zich naovlegen en schpielen in de locht en dan gaont zitten en den honig zoegen en dan weer wegvlegen, en dan kroepen de hommelen nao de aerd in, wo ze hun nester hont en de beien in de karen.

Wie inne miserere klinkt der zang van de gaelgeutsch ummer en ummer op nui; hei zit ing en dao zit ing. Men zuet ze niet; ze zitten in de struukskes en ze zingen omdat het zoo werm is, es wen ze 't te werm heien en zich beklaogden.

Een kleen briesken kumt noe en dan; dat is plezierig, maor 't is maor een eugenblikske en alles waert weer onbewaegelijk schtil. 't Is waor, 't is heet, zier heet, overal de blauwe locht, en de heuvels liggen glad en schoen met hei bedekt, zoo wiet es me zie kan. Van tiet tot tiet koemt een krao aagevlogen, schwat oetereen geschpreid in de locht, en wen ze mich zuet ligken, vliegt ze gouwer doer en kwaakt ze hel, dat het schalt langs de heuvels in de dennebuschen.

Tusschen de hei zitten de scharluten, ze zitten verborgen. Dan gont ze op, langzaam naar de heugte en klagen schtil in de locht. Het is enne troerzang. Dan vallen ze weer neer op een angere plaatsch in de hei en zoo gont ze wieër en wieër. Wohin? Wohin?^*)

1889.

* Zuid Limburgsch plat uit Schaesberg en omgeving.