In de bleuiende hei
De hei ligkt schtil, de hei ligkt wiet. De beie soeme, de hommels bromme en vlege op de violette blumpkes; 't is werm, 't is werm. Blauw en hoeëg is der hiemel geschpanne booëve de eeëd. De kriekels zinge onger de heischtruuk wie fiene triangele. Me huurt nieks es gesoem van beie en hommels, die ronk vlege baove de blumpkes en zich naovlege en schpiele in de loch en da gont zitte en der hoenig zoege en dan wer wegvlege, en dan kroepe de hommels nao de eeëd in, woe ze hun nester hant en de beie in de kare.
Wie inne miserere klink der zang van de gaelgeutsch ummer en ummer op nui; hei zit ing en dao zit ing. Me zuet ze nit; ze zitte in de schtruukskes en ze zinge omdat 't zoeë werm is, es wen ze 't te werm heie en zich beklaagde.
Ee klee brieske kumt noen en dan; dat is plezerig, mar 't is mar 'n ogenblikske en alles weeët wer onbewaegelik schtil. 't Is waor, 't is heet, zier heet, uuveral de blauwe loch, en de huuvels ligke glad en schoen mit hei bedek, zoe wiet es me zie kan. Van tiet tot tiet kunt 'n krooë aagevlaoge, schwat oeteree geschreid in de loch, en wen ze mich zuut ligke, vluugt ze gauwer doer en kwaakt ze hel, dat 't schalt langs de huuvels in de dennebusche.
Tussche de hei zitte de scharlute, ze zitte verborge. Dan gont ze op, langzaam nao de huugte en klage schtil in de loch. Et is enne troerzang. Dan valle ze wer neer op 'n anger plaatsch in de hei en zoeë gont ze wieër en wieër. Wohin? Wohin?
Auteursrechtelijk beschermd