Korte verhalen

[p. 109]

Droom.

In een groot bosch was ik alleen in den nacht. Daar stonden de zwarte boomen als droomen groot, opgestegen uit de donkere aarde. Breede takken hingen laag neder als donkere droefenis in den schemernacht. Grijs glimmende wegen kropen in het eindelooze henen tusschen de stammen, die stonden in zwijgende rechtheid. Ik ging geluidloos langs de grijze wegen, een wijde verlatenheid nevelde in het stille staan van het woud.

Er was in mij helder eens geboren een verlangen naar wondere ziele-oogen, die ik zou zien schijnen door de misten van het leven. En ik was uitgegaan al zoekende, in het stille bloeien der verbeelding. Ik was gegaan den langen dag een witten lente-weg, blijde in groote hoop. En het verlangen had uitgekeken aldoor. Doch ik was moede geworden en moedeloos was het verlangen gestorven in het vallende donker.

Nu doolde ik door de uitgehangen takken-treurnis

[p. 110]

van het woud, waar eenzaam schemerde de nacht. Want voort toch dreef me het gestorven verlangen naar iets wat ik niet meer zocht. Toen zag ik een wakende vrouw zittende zacht in ruime golving van rokken. Haar naakte armen tot mij opgeheven, zeiden des lichaams witte lusten, in de donkere haren droomde de begeerte. Ik voelde ontbranden groote vlammen die mijn lichaam sloegen, ik voelde dat ik in de armen der zwijgende vrouw zou lijden den dood der schoone mijmerziel en dat verdonkeren zou de schoonheid van mijn gelaten treurend leven. En zooals fijntjes een klein vogelgeluidje klinkt in rustige middagkamer, klonk in mij een stemmetje dat iets zeide van hoogere liefde-landen en roerloos stond ik voor de lokkende bekoring. Dan bewoog zij even sidderend het lichaam en de donkere haren; de zachte plooien vielen als dons van haar neder en in het zwakke licht blonk helder de witheid van haar weelde-lijnen. Feller nog sloegen de passievlammen, ik voelde vloeien mijn bloed naar de aarde. Maar ook luider klonk het op uit ongekende oorden het stemmetje, dat sprak van het land des stillen ziele-levens. En ik ging voorbij door de verlangenszware stilte.

De lange haren slingerden als kronkelende pijnen om haar lijf en in donkere droefenis gleed zij licht ruischend weg. Mijn hartstocht doofde uit in een waseming van weldadige koelte.