Korte verhalen

[p. 78]

Morphine.

Eenzaam op een stille kamer van het groote hospitaal ligt een zieke te bed. 't Is een kamer, naakt grijs met een enkel raam, droef wit. Voor het raam een groen plantje, verloren alleen in het eentonige grijs en wit. Geen zonnestraal schijnt er in de kamer. Geen buurhuis met menschen die spreken of zingen, geen boomtak, die beweegt in den wind, is zichtbaar door het witte raam. Geen geluid, geen beweging, alles stil in de kamer, 's morgens en 's avonds.

Dagen zijn er voorbij gegaan, sinds hij daar ligt, grijze dagen, allen dezelfde grijze dagen. Zij brachten lijden, waar de hoop in weg zonk. En in zijne ziel is kille droefheid gekomen, die zich uitgebreid heeft over alle dingen in de kamer.

Tobbend gedwee door zijne lange kwalen, heeft hij vergeten de wereld en de menschen. Soms in zeldzame uren, als het lijden schijnt te sluimeren, komen er nog wel zwakke herinneringsbeelden als van heel

[p. 79]

verre, zachte nevelbeelden vliedend door zijn moede geest, verjaagd door nieuwe kwalen.

En somber ziet hij het oude lijden dan weer voor zich, aankomend met nieuwe kracht, voorspellend den zwarten stillen dood.

Doch daar gaat de deur open, geruischloos bewegend in de grijze kamerstilte. En binnen komt de pleegzuster, onhoorbaar stil. Het gelaat diep in het zwarte hoofddoek, de handen uitstekend uit het zwarte kleed, komt zij tot hem in het kale licht.

Met zachte stem spreekt zij een paar woorden: ‘de dokter heeft een inspuiting voorgeschreven.’ In haar hand flikkert het spuitje met blinkende naald. Zij prikt zijn slappen witten arm en gaat heen, heel stil, zooals zij gekomen was.

En nu..... langzaam als een waas begint er een etherische kalmte te zinken zacht over hem neer. Suizelend zomerzoelig hoort hij de stilte zingen in het grijze, golvend bewogen licht. En drijvend in wonderlijke lichtheid, sluit hij de oogen. Zoo ligt hij stil soezend, lichtjes nog wakend, doch vervlogen is zijn lijden, vervlogen zijn de zwarte gedachten van naderenden dood. En zalige gezondheid geniet hij sluimerend nog halfbewust.

Nu komen er mooie droomen aanzweven voor zijn oogen: in een eindelooze ruimte vol nevelschemerig zacht zonnelicht ziet hij zich zelven, dommelend in grooten vrede, eenzaam. En door het wijde rond zingen melodische klanken, als cellogemijmer melancolisch zoet,

[p. 80]

zij zingen in goudlichte toonen en zinken weldadig in zijn rustende ziel. Dan voor hem, in het wazige licht waardoor de klanken zingen als zwevende stralen, ziet hij een jeugdig vrouwen-gelaat, lachend hem tegen, bleek met glanzend oogenblauw. Stil lachend zien zij elkander lang in de oogen: dan zwevend komt het bleeke gelaat langzaam nader, altijd klaarder uit het nevelige licht en kust zijn lachenden mond. Nu weer terugwijkend verdwijnt de verschijning in het eindlooze nevelruim en uitgeklonken heeft de mystische mijmerzang, duisternissen zijn er gezonken over het licht.

De zieke komt tot klaarder bewustzijn. ‘Wie was dat? waar zag ik haar nog meer? hij denkt het even, treurig om het schoone vizioen, dat weg is gevloden in duisternis.

En weer zinkt hij weg in een nieuwen droom: hooge witte zalen, en lange breede gangen helder vol licht, glanzend vol goud langs de wanden. En door het fonkelende goudlicht der kandelaren woelen en wemelen vroolijke menschen in fantastische kleeding. Aanzitten ziet hij ze om de witte tafels, bedekt met stralend kristal, met wijnen rood en geel glimmend tegen het witte tafelkleed. Wandelen ziet hij ze met zorgeloos blijde gezichten door zalen en gangen en dansen in andere zalen op weelderige vioolmuziek, deinend boven de gonzende stemmen.

En plotseling in het gewoel ziet hij een meisje in wit met het bleeke gelaat van zooeven, hetzelfde gelaat met loshangend haar, dik-blond om de witte

[p. 81]

schouders, de blauwe oogen. nat schitterend, lachend de roode kleine lippen. En dicht naast haar ziet hij zich zelven, den lach der liefde op zijn gezicht. Hij hoort haar stem klinken, ziet haar handen bewegen, ziet de haren glanzen in het licht, ziet ze schudden om haar blanken hals. Weer zien zij elkander in de oogen stil zwijgend in het voelen der jonge schoonheid. Zij zeggen elkander woorden, waarin verborgen schittert hun geluk. Zij wandelen samen door de vroolijke menschen, zij wandelen door zalen en gangen altijd samen, zij stijgen langs breede witte trappen naar andere zalen en gangen, altijd samen als waren ze alleen op de wereld.......

De droom is geweken, hij ontwaakt in de koude naaktheid zijner ziekenkamer. Wie het was? Zij was het, zijn goede geliefde uit gelukkige dagen, zij was hem verschenen in de schoonheid harer liefde, tot hem gekomen in zijn droevige eenzaamheid.