Korte verhalen

[p. 17]

Rijngezicht.

Blauwend stroomopwaarts donkere wateren, die aankomen in breede massa van de stad, met torens en kerken, hoog tegen donkere wolken.

Kleurwemelend stroomafwaarts, lichtende wateren die wegglijden naar het lichte westen, waar de zon staat, pralend met uitgespannen stralen wijd rond in neergezonken onweerswolken, goudlicht omzoomd.

Naar het westen gaan wiegelend de kleuren over het water, als zwevend naar de zonnige avondwolken, ver weg als naar een wonderland, waar geen menschen wonen, waar alles licht is in zuivere rust. Purperen lichtjes zijn het, een beweeglijk leger, dan verder bleek-blauwe en lei-grijze en heel ver zijn het sneeuwwitte lichtjes, die alle heengaan in het licht van horizon en stroom, en nieuw weer uitkomen uit het blauwe donker dat stroomopwaarts ligt voor de donkere stad.

Zoo gaat de stroom zijn breeden gang langs kale vlakke oevers, die grijs zijn, met boomen hier en

[p. 18]

daar opstekend eenzaam-zwart in het groote licht.

Zoo trekt hij voort, langs een dorpje met scherpe daklijnen van huisjes, zwart in het roode dampende wolkenlicht.

Doch een stoomboot komt op uit de lichtende verte, stoot uit zwarte dampen, die donker goudend in de zon drijven over de wateren, wegwolken in lange sleepen over den oever. En langzaam genaderd in het schuimende licht, werpt zij het blauwe, het purperen gewemel breed weg naar de oevers in zwabbelend grijs. En weg gaand in het donker naar de stad, verdwijnt zij in rook, die dikzwart versluiert het aankomende water, de hooge, in wolkige schemering rustende stad. Dan, als zij weg is, wordt het stil op den stroom, wiegelen weer de lichtjes kalm voort over de lange baan, purper, licht hemelblauw, en wit opgaand naar den wijden horizon.