Korte verhalen

[p. 9]

Begijnenhof te Gent.

Schemering begon te vallen in valen wintermiddag. Op het begijnenhof was ongestoord de oude rust. In het midden stond een kerk met zwarte muren, de poort van eikenhout verbleekt, verweerd, de drempelsteen gehold van 't gaan in den langen loop der jaren. Rondom was een grasplein vlekkeloos groen, dat fonkelde in het vale licht. Zwarte paden, zwarte laantjes van kastanjes kronkelden er door. Een witte muur omspande wijd in kring het fonkelende groen. Donkere poortjes scholen in den muur en er achter, uit winterdroeve heesters rezen de huizen op, trapgevels rood van steen met groene ramen en ruitjes klein in lood gezet.

Schemering zonk al dieper in de stilte, de gloed van het grasplein taande, de gevels verkleurden al dieper en liepen in siksak tegen de zware avondluchten, nog slechts de witte muur lichtte in het grijs. In den kerktoren luidde de klok, klankjes klaar en vlug klingelden over het plein. Toen gingen alle poortjes

[p. 10]

open, van alle kanten kwamen de begijnen ter vesper en er was groote beweging langs alle wegen. Doch zij gingen in stilte, slechts als ver geruisch van vogelenvlucht op zomeravond, hoorde men het ruischen der gewaden over het wijde schemerhof. Begijnen verborgen onder zwarte sluiers met rokken breed en zwaar stapten waardig door de kale kastanjelanen, begijnen klein en spits, in blauw gekleed liepen vlug langs de zwarte paden; slanke begijnen, het gelaat omlijst van helder wit gingen als zwevende, schoon van gratie. En alle begijnen droegen in hun handen een witten sluier saamgevouwen.

In de kerk was klaarheid van groot licht ontstoken: de wanden schitterden smetteloos wit, witte zuilen in rijen rezen naar witte gewelven. Op het koor lommerde een zacht donker, waarin de godslamp blonk met vroomen schijn en op het altaar was mystisch goudgeschemer om het tabernakel....

Binnen kwamen de begijnen, den sluier op beide handen eerbiedig voor zich dragend en bleven bij den ingang staan. Daar ontplooiden ze het groote doek met breede armbeweging en als een zwerm van blanke vleugelen zwierden al de sluiers boven de hoofden hoog en omhulden nedervallend heel de vrouwen. Dan gingen de gesluierden knielen in de banken, die ze bedekten onder wolkend wit. En nu was het of nog grooter klaarheid glansde door de kerk, toen het licht weerstraalde op de witte gestalten als zonneschijn vlamt over een veld van sneeuw.

[p. 11]

Hooge kaarsen werden ontstoken op het altaar, waar kantwerk neerhing in arabesken van teer gebloem. En aan den voet des altaars kwam de priester knielen in wit gewaad. Orgeltoonen begonnen zacht te klinken en groeiden tot accoorden, klankgebeden, die door de gewelven dreven vol en lang en met zoetheid van devotie roerden het zacht begijnenhart. Al de vrouwen onder het wit bedolven hieven plotseling aan den wisselzang met een kleiner vrouwenkoor, dat onzichtbaar bij het orgel zat. Rein als de kerk vol licht en blankheid klonken de stemmen samen. Op de klare sopranen hoog gedragen schalden statig de latijnsche lofgezangen, dan weer zweefde de zang bewegeloos in het orgelruischen als een hooge adoratie. Eindelijk kwam een groote stilte, met zilverklank fijn rinkelde een schel, blauwe wierook wolkte op het koor. En alle begijnen bogen neder en 't scheen of alle sluiers samen zonken diep ter aarde, toen hoogstand aan het altaar, de priester gaf den zegen met het heilig Sacrament in goudglans zacht bewogen....

Weer gingen de begijnen, zwarte gedaanten in den avond, met stil geruisch van kleeren over het begijnenhof. In den ringmuur gingen alle poortjes dicht en alom duurde de oude rust. Daarbuiten langs de straten stroomde dof het wereldsche leven.