Den kerstelicken ridder

Een seer profijtelijck boecxken, seer nudt ende oorbaerlijck wesende voor allen Christen gheloovighe menschen

De sevende reghel.

AL ist sake dat wy door crancheyt ende joncheyt onser herten ende verstant niet mogen comen tot aldusdanigen geestelijcken leven, nochtans en sullen wy niet traechlicker arbeyden, op dat wy ten minsten mogen blijven staen inde wercken die dat gheestelijcke leven aldernaest zijn. Het is den warachtighen ende naesten wech om te comen totter salicheydt, dat wy ons met gantscher herten stellen tot dat lof ende begheerten der Hemelscher dinghen, ende als een lichaem mede brenght zijn schaeye of schaduwe, alsoo sal de liefde Christi ende de liefde der eeuwigher ende eerlijcker dinghen van natuers weghen mede brenghen verdriet der verganckelijcker dinghen ende der sonden, want dat een volcht altijdt den anderen, ende dat een wast of vergaet met den ander, hoe dat ghy meer voortganck hebt in de liefde Christi, hoe dat ghy de wereldt meer sult haten, ende hoe dat ghy meer begheert de onsienlijcke dingen, hoe dat u snooder sullen worden dese sienlijcke ende verganckelicke dingen, waerom dattet ons van noode is dat wy sullen arbeyden om te comen tot dat goet datter alderbest is. Ende ist dat wy onse best doen, ende nochtans daer niet toe en moghen comen, soo sullen wy nochtans ons alderbeste doen, ende ons wachten van groote sonden met eenighe menschelijcke wijsheydt, ende houden ons al heel (soo verre als ons moghelijcken is) tot die Godtlijcke barmherticheydt. Want als een lichaem die gesontheyt naerder is dat door cranckheydt verteert ende ledich is van alle quade humoren ende sieckten, alsoo is dat herte der menschen bequamer om te ontfangen die Godlijcke genade alst niet besmet en is met sware sonden, al ist noch ydel van die waerachtighe deucht. Ist sake dat wy noch soo cranck zijn, dat wy niet en moghen navolghen die Apostelen, Martelaren, oft die Maechden, nochtans laet ons niet alsoo leven, dat de ongheloovighe ende Heydenen ons te boven gaen in deuchden, als daer veel onder haer geweest hebben: Al en kenden sy Godt niet daer sy haer voor schamen mochten, ende en gheloofden oock niet een helle te wesen, daer sy voor vreesen mochten, nochtans hebben sy geschouwet ende ooc een ander mede gheraden die sonden te vlien om haer leelijckheydt ende mismaectheyts wille, also datter veel van hen liever hebben willen verliesen haer faem, goet ende leven, dan te laten die deucht ende dat eerlic is, want sy achten die sonde by haer selven also groot quaet, datmense niet doen en sal, noch om baet noch om schade. Voorwaer so macht hem een Christen mensche wel schamen, want al ist dat hem niet en vervaert die rechtveerdicheydt Gods, ende oock niet beweecht en wordt door die weldaden Godts, noch door de hope des onsterflijckheydts, noch door vreese der eeuwigher pijnen, noch door die ingheboren leelijckheyt der sonden, welcke alleen die Heydenen van sonden gehouden heeft, soo laet u beweghen ende

[p. 76]

vervaren duysendt schaden ende periculen die eenen sondighen mensche aenhangen ende navolgen hier in dit leven, als quade faem, verlies des goedts, armoede, versmaetheydt der goeder menschen, benautheyt des herten, onrusticheyt ende dat alder onsalichste, als pijn ende quellinghe der conscientien, dewelcke al zijn daer veel diese nu niet en ghevoelen, oft verblint wesende door plompicheyt, door dommerije der outheydt verbaest wesende in de wellust der sonden, nochtans sullen zijt hier naemaels vernemen, ende hoe later soo meer onsaligher sullen sy dat ghevoelen, waerom dattet seer van noode is, datmen des jonghen scharpelijck sal vermanen ende leeren aldusdanich te wesen de natuere der sonden, ende dat sy liever sullen gelooven so veel leeraers ende heylige mannen dan dat onsalichlick te ondersoecken, oock is haer te raden dat sy haer leven niet besmetten met sonden eer dat sy wel weten wat dit leven is. Is Christus u soo snoode ende veracht, die u soo swaerlijcken ende dierbaerlijcken verloft heeft, soo wilt ten minsten u af houden ende temperen van die leelijckheydt der sonden om u eyghen nut ende profijt. Ende hoewel dat seer periculoos is te toeven ende te blijven staen in aldusdanigen leven, nochtans die gheen die niet en mach comen tot die volmaeckte deuchden, dien ist noch beter te blijven staen in de natuerlijcke deuchden dan te vallen in alderhande leelickheydt der sonden: Niet dat daer in is die rechte wech der salicheydt, maer van desen leven is die naeste ganc of trappe om te comen totter salicheyt. Hierentusschen salmen nochtans God hertelicken bidden dat hy hem wil gewaerdigen ende ons ontfermen aen te nemen ende te brengen tot dat geen dat ons saliger ende beter is.