De correspondentie van Desiderius Erasmus. Deel 11. Brieven 1535-1657

1646 Aan Jan van Heemstede
Bazel, 8 november 1525

Erasmus van Rotterdam aan Jan van Heemstede, kartuizer te Leuven, gegroet

Meteen na de ontvangst van uw brief^1. diende zich iemand aan die op weg is naar Brabant. Daarom stuur ik u een grafschrift dat ik weliswaar voor de vuist weg geschreven heb, maar niet zonder er zorg aan te besteden. Ik hoop dat u het niet afkeurt, of het moet zijn dat Konrad Goclenius het onacceptabel zal vinden. Mocht het niet in de smaak vallen, dan stuur ik een ander waaraan ik meer aandacht zal besteden. Want ook ik beschouw de nagedachtenis van Van Dorp als heilig. Ik zou zijn vroege dood moeten betreuren, die aan zoveel uitzonderlijke talenten en grote verwachtingen een einde heeft gemaakt. Maar de huidige tijd is van dien aard dat geen enkel goed mens gelukkig kan zijn, en ook als we een zeer voorspoedige periode zouden hebben, bestaat er toch niets gelukkigers dan te leven met Christus.

Uw vermelding van een uitzonderlijk man, vader Jan van Delft, heeft mij groot genoegen gedaan. Wat is zijn zuivere en oprechte geest nog altijd levendig, ook al zetelt die in een verzwakt lichaam! Doet u hem van mij de hartelijke en nadrukkelijke groeten. Ik sta niet toe dat de nagedachtenis van Van Dorp verloren gaat, gesteld dat wat ik schrijf van enige betekenis is. Wilt u mij bij uw heilige gemeenschap aanbevelen, die ik alle geluk in Christus toewens? U ontvangt, zeer dierbare vriend, een brief die net zo kort is als het grafschrift. De koerier had haast.

Bazel, 8 november in het jaar 1525

1. Deze brief is niet bewaard gebleven.

Grafschrift

Sinds Maarten van Dorp de aarde verliet
weent Holland, zijn moeder, om haar verloren zoon.
De orde van theologen treurt om het lichtend voorbeeld dat is uitgedoofd.

[p. 285]

 

De bedroefde Muzen geven in gezelschap van de stralende Gratiën

 

met hun tranen uiting aan het gemis van een groot beschermheer.

 

De hele Leuvense school verlangt wenend terug naar

 

haar ster met de woorden ‘O wrede, huiveringwekkende,

 

grimmige, onbillijke en afgunstige dood,

 

is dit de manier, door voortijdig een bloeiende boom te vellen,

 

ons van zoveel talent en verwachting te beroven, en ieders

 

hoop onvervuld te laten?’ Staak deze heilloze uitlatingen.

 

Hij is niet dood, hij leeft, en zijn gaven

 

heeft hij nu veilig bij zich, verlost van dit ellendige tijdsgewricht.

 

Ons lot moet men bewenen, Van Dorp moet men gelukwensen.

 

Deze aarde bewaart de woning van zijn vrome ziel,

 

zijn nietige lichaam, dat zij bij het horen van het bazuingeschal

 

tevoorschijn zal brengen en in goede trouw terug zal geven.