De correspondentie van Desiderius Erasmus. Deel 2. Brieven 142-297

279 Aan William Gonnell
[Cambridge, begin november 1513]

Erasmus van Rotterdam aan zijn vriend, meester William Gonnell, gegroet

Er is geen reden, mijn beste Gonnell, je al te bang te laten maken door de dood van een paar mensen, tenzij de plaag^1. zich naar alle kanten verspreidt. Als je nu in Engeland van woonplaats verandert, verander je gewoon van gevaar en je ontsnapt er niet aan. Vermijd zoveel mogelijk samengeschoolde menigten, leef sober, zoals je dat gewend bent, en houd je familie op dezelfde manier ver van de massa. De winter staat voor de deur en die brengt meestal medicijn voor dit soort rampen.

Ik begrijp dat je erg in de put zit je en bijna wanhopig bent, omdat je een beurs met enige geldstukken hebt verloren. In de eerste plaats, wat heeft een leerling van de muzen van doen met geld? Wat heeft Apollo van doen met Midas? Vervolgens, wat heeft een jonge man van doen met de zorgen van een grijsaard? En ten slotte, kan het verlies van een beetje geld de geest van Gonnell aantasten? Vijftien jaar geleden, toen ik me gereed maakte om naar Frankrijk terug te keren, heb ik twintig pond verloren op de kust van Dover, en zo schipbreuk geleden nog voordat ik me had ingescheept. In één klap had ik al mijn geld verloren, maar ik liet me zo totaal niet uit het veld slaan^2. dat ik met nog meer enthousiasme en vurigheid tot mijn studie terugkeerde en in een paar dagen het werk aan de Spreekwoorden^3. voltooide. Laat je bekoren door de muzen, mijn beste Gonnell; de Fortuin zal je eens je geld terugbezorgen, en zelfs met rente. Ondertussen moet je maar denken dat het kleine vermogen van

1. De pest die toen in Cambridge heerste.

2. Erasmus was door dit verlies heel wat meer getroffen dan hij hier toegeeft, getuige brief 119.

3. De eerste uitgave van de Adagia die in 1500 in Parijs verscheen.

[p. 228]

Erasmus, hoe gering ook, aan ons samen toebehoort. Ik betreur je afwezigheid evenveel als jij de mijne, maar het lot zal ons niet altijd slecht gezind zijn.

Het vertrek van mijn John viel mij in het begin zwaar. Nu is mijn ziel zo gehard dat ik hem liever niet zie terugkeren. Wat voor nut heeft het immers mensen goed te doen die dat niet begrijpen? Niets is meer verloren dan wat men voor een ondankbare doet, maar nog meer gaat verloren wat men doet voor mensen zonder verstand. De ondankbare veinst, de dwaas voelt helemaal niets. Als je van plan bent iets nieuws te beginnen, laat het mij dan weten. Zodra we elkaar spreken, zal ik je een nieuwtje vertellen dat je, naar ik hoop, aangenaam zal verrassen en niet zonder nut zal zijn voor je studies. Vaarwel.

Londen, 1515

Groet namens mij je uitmuntende moeder en alle anderen. Het verbaast me dat Lupset niets van zich laat horen. Ik zou graag weten wat hij uitvoert en hoe het met hem gaat. Nogmaals, vaarwel.

[Londen, 1515]