De correspondentie van Desiderius Erasmus. Deel 2. Brieven 142-297

244a Van Jérôme Busleiden
[Mechelen, november 1511?]

Aan Erasmus van Rotterdam, de roem van de Nederlanden

Je elegante brief heeft mij ongelooflijk veel plezier gedaan, zowel omdat hij van jou kwam en ik er zo lang op heb moeten wachten, als omdat hij aantoonde dat je nog in leven was. Al een paar maanden duikt namelijk steeds weer het gerucht op, ik weet niet waarvandaan, dat je was gestorven. Ik was door dat droeve bericht volkomen van slag, maar nu het vals blijkt te zijn, ben ik weer helemaal gelukkig; kort geleden nog stierf ik bijna van verdriet je te hebben verloren en was ik zo ontdaan bij de gedachte je te moeten missen dat ik de mijnen bijna aanleiding gaf mij te moeten betreuren. Daarom: lof aan de allerhoogste God die het welzijn van de één aan het welzijn van de ander heeft afgemeten en die mij voor jou en jou voor mij heeft bewaard. Omdat Hij ons nu zo goedgezind is geweest, zal Hij er stellig voor zorgen dat we ooit als buren wat dichter bij elkaar kunnen leven. We zijn immers al zo lang verenigd door eenzelfde liefde voor de deugd, eenzelfde enthousiasme voor studies, door een gemeenschappelijke band van geest en hart, door een onverbrekelijke vriendschap.

Ik kom terug op je brief: ik heb heel goed nagedacht over wat je daarin uitvoerig en nogal vrijmoedig schrijft over koningen. Het is misschien veiliger dergelijke dingen toe te vertrouwen aan de oren van loyale vrienden dan aan brieven en ik hoop dat je discreet genoeg zult zijn om, wanneer je ze nakijkt, je pen te matigen en hen wat meer te ontzien. Anders geef je de kwaadaardige meute van chanteurs en informanten de gelegenheid je bij de vorsten in een kwaad daglicht te stellen. Je weet maar al te goed dat dergelijke mensen in hoog

[p. 180]

aanzien staan aan het hof en zelf heb ik dat, niet zonder risico, eens ervaren.

Wat de prebende betreft, die je graag zou willen krijgen: de zaak zelf is nog niet, zoals men zegt, tot aan de navel bekeken, maar de gedachte valt wel in goede aarde. En ik heb goede hoop dat je eindelijk krijgt wat je zo plechtig is toegezegd en zo dikwijls is beloofd. Als het allemaal wat lang duurt, moet je je dat niet al te erg aantrekken, je enorme arbeid niet opgeven, maar opgewekt verdergaan op de ingeslagen weg en steeds bij je mecenas^1. blijven aankloppen. Hij is je veel verschuldigd, want je hebt je al vele jaren voor hem uitgesloofd en hem altijd duidelijk en prompt je aanhankelijkheid betuigd. Daarom, om met een paar woorden te eindigen, vergeet je gebruikelijke bescheidenheid, leg je schroom af, leer af een filosoof te zijn en speel de rol van de ergste onderdanige horige die al vroeg op de deur van zijn baas klopt en zijn drempel afslijt en alsmaar blijft vragen ‘Hoe lang nog?’ Vaarwel.

1. Mountjoy.