De correspondentie van Desiderius Erasmus. Deel 2. Brieven 142-297

194 Aan Thomas Linacre
Parijs, [ca. 12 juni] 1506

De brieven 194-196 werden geschreven onmiddellijk nadat Erasmus was aangekomen in Parijs. Daar werd hij twee maanden opgehouden door het drukken van de vertalingen van Lucianus en Euripides. Ook maakte hij herziene uitgaven van de Adagia, gepubliceerd na zijn vertrek op 27 december 1506, en van de Epigrammata, verschenen op 8 januari 1507. Al deze werken werden gedrukt bij Bade.

Erasmus van Rotterdam aan zijn vriend Thomas Linacre, gegroet

Ik ben ongedeerd in Parijs aangekomen, behalve dat ik door die vierdaagse zeetocht een vervelende ziekte heb opgelopen na een kou te hebben gevat, die me ook nu nog hevige hoofdpijn bezorgt. De klieren onder mijn oren zijn aan beide kanten opgezwollen, mijn slapen kloppen, mijn oren suizen. En ondertussen is er geen Linacre, die mij ervan kan verlossen met zijn kunde. Dat is wat het contract voor Italië me vooralsnog heeft opgeleverd. Want ik had me voor eens en altijd voorgenomen om me nooit van mijn leven meer toe te vertrouwen aan wind en golven, wanneer een tocht over land mogelijk was.

Voor de Fransen ben ik weer herrezen, want hier ging het hardnekkige

[p. 113]

gerucht dat Erasmus naar de goden was afgereisd. Ik vermoed dat het zijn oorsprong vond in de dood van de Fransman Milo;^1. die was ook uit Frankrijk vertrokken om naar de familie Mountjoy te gaan, maar daar een paar dagen na zijn aankomst aan de pest overleden. Aan deze vergissing - ik geloof niet in voortekens - heb ik te danken dat ik nu, in leven, een voorproefje heb gehad van wat de achterblijvers na mijn dood over me zullen zeggen. Nu ik ben teruggekeerd, lacht Frankrijk me zo toe dat ik niet meer weet of Brittannië, dat me zovele en zulke waardevolle vrienden schonk, mijn geest het meest streelt of Frankrijk, dat mij zeer zoet is doordat ik er zeer vertrouwd mee ben, er mijn vrijheid heb en het me ten slotte zo uitgesproken gunstig gezind is. Zodoende overstelpt mij een dubbele vreugde doordat ik met evenveel plezier terugdenk aan mijn verblijf in Engeland, vooral omdat ik spoedig daarheen hoop terug te keren, als ik geniet van het weerzien van mijn Franse vrienden.

Je zult wel moeten lachen, als je hoort hoe begerig mijn Griekje^2. wachtte op het geschenk dat ik hem beloofd had in ruil voor de pennen uit Cyprus. Hoeveel keer herinnerde hij me er niet aan. Hoeveel keer verweet hij me niet dat ik het hem niet had gestuurd. Het doet me werkelijk plezier die kraai met zijn wijdopen snavel voor de gek te hebben gehouden. Want die domme kerel had niet in de gaten dat ik schreef: ‘ik zal je een cadeau sturen dat echt iets voor jou is’. Dat wil zeggen niets.

Ik hoop dat ik de taak die ik op me heb genomen, om de kinderen van Battista^3. te onderwijzen, tot een goed einde kan brengen. Ik merk dat de jongens begaafd, bescheiden en handelbaar zijn en verstandiger dan men op die leeftijd mag verlangen. Clyfton, hun verzorger, is de eerlijkste, beminnelijkste en gedienstigste man die je je kunt voorstellen.

Vaarwel, zeer geleerde en zeer vriendelijke leraar, en schrijf vaak aan mij, ook al is het weinig, als je maar schrijft.

1. Het is niet bekend om wie het gaat.

2. Misschien Hermonymus.

3. Giovanni Battista Boerio.