Sine nomine

[p. 18]

Erich Wichman

Een late drinkebroer, maar een vervoerde
die de facetten van 't geleende glas,
het donker rood dat loom de schaal beroerde
in 't licht hield of zijn eigen ziel daar was.

Hij had dien gloed lief en de diepe kleuren,
de warme adem van den zuidergrond:
de oude wijnen liet hij langzaam geuren
voor de ontbering van zijn smalle mond.

En schold, en schold - het glas viel op den vloer aan scherven -
dit land, zijn wanhoop, de versufte burgerij,
zich-zelf, zijn zonden, en de schoonheid die wij derven,
de dijken en de koeien en de al te vette klei.

Soms, als de avond licht werd, bleef hij staren
in een verzilverd watergat van Amsterdam,
floot Duitsche liedren, dronk aandachtig klare
alsof zijn leven eindlijk simpelheid bekwam.

En vocht weer voort in geestdrift en ellende
en viel in 't harnas - toen wel veel te laf
ons glas stond tegen 't glas der sloome bende -
op Oudjaarsavond, kort na twaalven, in zijn graf.