Het Bittermeer

[p. 11]

My adored nightingale

Ween niet! Het zal opnieuw geschieden
- zoolang de mensch den mensch bemint -
dat aanzweeft uit de grensgebieden
het slanke lied, dat vluchtig kind.

Als dorstig land, dat zich moet laven,
smacht onze ziel en zingt zich vrij.
U zijn de tranen tot een gave, -
maar ondoorgrond'lijk, zeer nabij,

is Wie de wereld blijft bewegen
en mij dwong tot het eigen lied.
Ik schreef het neer, ik hield niets tegen
en ik bemin, maar ken Hem niet.