Tondalus' visioen en St. Patricius' vagevuur (2 delen)

Die neghende pine

Si ghengen en wech van deer stede. ende trecten teghen enen berch. daer hi in sach sitten ene grote schaer van mannen

[fol. 16b]

ende wiven. oelt ende jonc al naket ghecrommet op hare teen. soe dat si hem alle die hi te voren ghesien hadde cleyne

dochten. Alle dese seten alse die der doet ontbeiden. ende saghen mit anxte ten noerden wert Ende doe hem die ridder verwonderde wat dese onsalighe scaer [...] ontbeide. soe seghede hem ene vanden duvelen. Het mach schien du verwonderste di. wes dit volc mit so groten anxte ontbeidet. Nauwelic had de duvel sine woerde uute. Daer en quam vanden noerden een stormende wint. die die duvelen ende den ridder den si leyden. ende al dat volc begreep. ende werp sie in die ander sijt des berghes in een stinkende riviere. Weynende ende onsalichlic krijsschende daer sie inne ghepijnt worden mit ontelliker kelden. Ende alse hem pijnden op te comen uuten watere. so staken si die duvele die opt water liepen weder onder Ende die ridder en had sijns beholders niet vergheten. ende riep den name an. ende [...] hi vant hem sonder beiden an die ander sijt over die rivire