Tondalus' visioen en St. Patricius' vagevuur (2 delen)

[...] Hoe sij vander hellen opwart gingen ende die mijnste purgacie sagen

DIe ziele keerde hoer weder ende volgeden den engel die voer ghinc Ende doe sij verre ghingen. soe verghinc die stanck. ende donckerheit Ende hem apenbaerden dat licht, die anxt wert verjaget. die sekerheit quam weder Si aflegede die voerleden droefheit Die ziel waert vervult mit blijtscappen ende vrolicheit Ende hoer verwonderde dat sij soe haestelic verwandelt was ende sechde Mijn here, ic bidde, segge mij hoe ist dat ic mij soe haestelic bevole verwandelt. Want ic was blint. ende nu sie ic. Druevich ende nu bijn ic blijde Ic

[fol. 157b]

leet alle den wech doer onverdrachtliken stanck. mer nu en bevoele ic ghenen quaden ruek Ic was seer verwert mer nu bijn ic blide ende seker Die engel antworde ende sechde Genebedijt moetstu sijn ende verwonder dij niet. Want dit ist verwandelen der rechterhant gods Want doer enen anderen wech sullen wij weder keeren in onse lantscap. Hier om benedie god ende volge mij Doe sij ghingen do sagen sij een alte hogen muere Ende bijder mueren vander sijden daer sij comen waren daer was een grote schare van mannen ende van wiven. die den regen ende den wint leden

[fol. 157c]

ende doechden Dese waren herde droevich. ende sij leden honger ende dorst. Nochtant hadden sij licht ende leden ghenen stanc Doe vraechde die ziel. Wie sijn dese die in dusdaniger rusten sijn. Die engel antwaerde Dese sijn quaet mer niet herde quaet. Want sij hielden hem eersamlijc. mer dat tijtlic guet en gaven sij niet den armen alsoe sij schuldich te doen waren Ende hier om moeten sij somyge jaren lijden den regen. ende dan salmen se leiden tot eenre gueder rusten