“'ne Rijstartel.”
“'ne Rijstartel, 'ne rijstartel, 't is om razend te worden met al die gekke woorden.”
“Iech geluif, dat menier miech neet versteit.”
“Zo, geloof je dat? Ik maak je mijn compliment, mijn vriend, je bent vlug van begrip.”
“Iech mein zoe get menier,” terwijl de oude timmerman hem de schoenveter aanwijst.
“Zeg eens, weet jij ook, of er een dictionnaire van jelui taal bestaat?”
“Nein, menier, dat höbbe veer neet nudig; dat liere veer allemaol zoe gans allein van zelvers.”
“Jelui bent knap, hoor, dat moet men jelui nageven, maar daar was nog iets, wat je wou ophangen. Wat was dat ook alweer?”
“De “kengkee” menier.”
En waar moet die hangen, die kengkee?’
‘Dao, aon de “poetrel”.’
‘Aan de “poetrel”?’
‘Oh, aan het “plafond”; neen, dat is de plaats voor de “lustre”.’
‘Alweer prónt hetzelfde es in 't Frans, plafond, lustre; iech geluif, dat iech dat Hollands gaw zou liere.’
‘Kerel, ik wou dat het al kon; hang nu maar op je rijstartel aan de poetrel en de blaffetures aan de kengkee.’
‘Nein, menier, geer verdaolt uuch; iech moot 'ne rijstartel höbbe veur 't käördsje vas te make van de blaffetures.’
‘Goed, goed, ik zal er een gaan halen.’
En terwijl de heer van Heusden voor 'n ogenblik de kamer heeft verlaten, lispelt de oude timmerman: ‘Wat zien die Hollenders toch stom lui; de moos ze alles expliceere.’
‘Hier vriend,’ na een korte poos, ‘hier heb je zoo'n ding; dat noemen wij “veter”.’
‘Veter, veter, wat e gek woord, menier.’
‘Zo, vind jij dat zo'n gek woord; rijstartel vind je zeker beter hè?’
‘Jao natuurlik, de rijgs d'er toch mèt.’
‘'t Is goed hoor, ga jij nu maar de blaffetures ophangen.’
‘Tot euren deens, menier.’
Een lange wijle 't gehamer en geklop buiten het venster, toen plots weer de stem van de schrijnwerker:
Auteursrecht onbekend
