Het speul ‘vogelemeister, sjiet in d'n treister’
Eder keend kraog de naom van 'ne vogel gegeve door Vogelemeister, en daan kwaom Sjiet in d'n treister, dee zoelang op 'nen aofstand zoegenaomp had mote ‘stinke’ bij 'm koupe. - ‘Dag Vogelemeister’, zag dee altied en d'n andere dan: ‘Dag, Sjiet in d'n treister.’ - ‘Höb geer ouch e snuifke veur miech?’ Vogelemeister doog dan twie vingers van z'n geslote hand op en zag: ‘Ezzebleef.’ - Höb geer ouch 'ne sjoene vogel veur miech te koup?’ - ‘Jaowel, zeukt mer einen oet.’ Dan begós Sjiet in d'n treister te raoje, tot heer d'n aongenómme naom trof, dee eine van de kinder droog. Die zoegenaomde hin, mösj, kókkelevie of distelvink góng dan devandoor, mèt de wins van Vogelemeister: ‘Vogel, vleeg oet en kom weer in mien hoes.’ Onderwijl mós Sjiet in d'n treister iers betaole. Dan begós de jach en naovenant de veugel gevange woorte of behawe trögk kaome in de kouw, woorte ze verdeild in ingele of duvele. De finaal waos 'n kloppartij tösse Vogelemeister en Sjiet in d'n treister, boe-aon ingele en duvele mètdoge.
(Uit Alfons Olterdissen's Prozawerken).
Auteursrecht onbekend