Mestreechter spraok, doe zeute taol!

[p. 29]

tekstkritische noten

't Vreugjaor - Iut Breuls, Vademecum, Boorten en Stols. Maastricht 1914.

Johannes, Theodorus, Hubertus Weustenraad
(1805-1849)

't Vreugjaor

Wie prachtig steit 't veld in kleure,
Wie hartverkwikkend sjijnt de zon!
't Hielal vernuit z'n levenskrachte
In 't vuurbad van de gouwe bron.
Dao kroent ziech eder boum mèt blajer,
Dao völt ziech eder bos mèt zaangk;
Den hiemel dee lach d'eerd noe tege
En d'eerd die sjik 'm lof en dank.

De beek die gistere laog bevrore,
Drijf rónkend aof wie vleujend glaas;
De balsemreuk van d'ierste blomme
Klömp op van oet 't golvend graas;
De goudkapel, de bij, de vogel,
Dat vluig en späölt de weeg al rónd;
Alles verblijt ziech noe te leve
Zoe in de loch es oppe grónd.

De mins stik ouch de kop nao bove
En staart ziech op z'n sjatte blind;
De Geis van God dee veult heer wèje
In eder wallem van de wind;

[p. 30]

 

Er is van kaw neet mie gekrómpe

 

Ze blood steit neet mie stèl en stief,

 

't Vleuit 'm roesjend door z'n aojers,

 

En 't hart dat springk 'm in ze lief.

 

 

 

Bedwellemp door 't riek genete

 

Trèjt er al stèl en zwiegend voors

 

En sjöp de loch, die 'm omkrunkelt,

 

Mèt opgeruimde en volle boors;

 

En oppe groos van d'iersten heuvel,

 

Woe häöm z'n wandeling nao leit,

 

Zink heer godvröchtig op z'n kneeje

 

En klömp z'n daankgeveul dat beit:

 

 

 

‘Triomf! ontsterfelike Leefde,

 

't Is dien mach, die 't aal bezielt,

 

Die deit herbleuje en herleve

 

Al wat den tied krink en vernielt,

 

Die noets 'n wereld liet oetsterve

 

Zonder 'n nui doen op te goon,

 

En altied door volmaakter wèrreke

 

Ziech deit erkinne en verstoon.

 

 

 

Triomf! onindelike Wiesheid,

 

Die alles hèls in ze verband

 

En 't bestiers nao vaste wètte

 

Van aon de mins tot aon de plant.

 

't Is diene geis, hoeg Opperweze,

 

Dee zweef door 't onbegrens Hielal

 

En veur 't begin tot nao 't einde

 

Gewees is, is, en blieve zal.’

groos = graszode, gras.