Verhalen voor de grotere jeugd en anderen

[p. 12]

De spookavond van Vrouw Anna

‘Yeah-yeah, yeah-yeah, yeah.’ Uit een huis aan de Lennepstraat stroomt als altijd luide soulmuziek naar buiten. ‘Yeah-yeah, yeah.’ Het soulhuis wordt bewoond door de familie Doorn, die in de hele omgeving berucht is om hun luide muziek en hun luidruchtig praten.

Het motorlawaai en getoeter van de tientallen bromfietsen, die de hele dag af en aan rijden, is een echte hebie geworden. Behalve de twee bigi maka's Vader en Moeder Doorn heb je er nog vier kleine doorntjes aan de struik zitten, drie broers en een zus die zich met veel ophef aandienen als ‘Surinam Soul Selection 3 + 1 = 4’. In paarse letters prijkt die naam op hun poort.

De oudste broer en zus werken reeds, de laatste twee doorntjes gaan nog naar school en vinden het geweldig al hun boeken en schriften te bekladden met ‘3 + 1 = 4’.

Wat die twee op school gaan doen is voor iedereen een raadsel, want het woordje ‘leren’ hebben ze al lang in hun woordenboek doorgehaald. De drie soulbrothers Doorn lopen dag en nacht met donkere brillen op en soulsister Doorn is te herkennen aan haar pata's zonder veters en de eeuwige sigaret in haar mond.

Vader en Moeder Doorn zitten als twee beschimmelde broden thuis en vinden hun stel

[p. 13]

het beste van de wereld. En als ze eens hun mond open doen, dan is dat niet om hun kroost tot orde te roepen, maar om op de meest gruwelijke wijze te proberen de laatste tophit mee te zingen ‘Yeah-yeah-yeah, baby you're mine!’

In het huisje net naast familie Doorn woont vrouw Anna, een zacht sleurmensje, dat al tien jaar daar woont en bij alle mensen van de buurt zeer goed staat aangeschreven. Voor iedereen is ze altijd even vriendelijk en hulpvaardig.

Vrouw Anna werkt bij een mevrouw. Haar dagelijkse route is van huis naar het werk en van het werk naar huis. Als ze 's middags om vier uur thuis komt, is het eerste wat ze doet, haar tuintje verzorgen en het trottoir voor haar deur bezemen. Haar erf en ‘haar’ trottoir zien er altijd keurig verzorgd uit, terwijl familie Doorn het prettig schijnt te vinden een bosschage te kweken. De buren noemen dat ‘Het Dorenbos’.

Vrouw Anna houdt de beide vensters aan de kant van ‘Maka Oso’ altijd gesloten; ze zou anders nog doof kunnen worden van al dat lawaai naast. Maar hoewel ze doet alsof ze niets ziet en niets hoort, kan ze er toch niets aan doen gesprekken te horen die daar worden gevoerd. Praten betekent bij hen de yeah-yeah-yeah-muziek te moeten overstemmen en overschreeuwen, alsof je bezig bent een nieuwe versterker te testen.

[p. 14]

Zo, zonder opzettelijk gesprekken af te luisteren, hoort vrouw Anna dat soulsister Doorn wil verhuizen om met haar vriend te gaan samenwonen, want soulhouse Doorn is reeds te overbevolkt om vriend te laten intrekken. Op iedereen die daar komt, wordt een dringend beroep gedaan mee te helpen een huisje te zoeken voor Doornroosje en haar Sprookjesprins. Maar huizen zijn schaars en Doornroosje is kieskeurig.

Als vrouw Anna op een avond tegen zeven uur in haar poort bezig is een ratteval te regelen, hoort ze aan de andere kant van de schutting de drie soulbrothers zachtjes praten.

Zacht praten van de soulgang is op zichzelf al een bijzonderheid om aandacht aan te besteden, maar als vrouw Anna ook nog haar naam hoort noemen, besluit ze zich stil te houden en alles verder af te luisteren. En gelukkig ook maar, want wat de bende daar bespreekt is niet zo mooi. De volgende avond om tien uur gaan ze, als spoken vermomd, vrouw Anna op haar erf zo afschuwelijk bang maken, dat ze zeker gaat verhuizen. Doornroosje kan dan in het vrijgekomen huis gaan wonen.

Om voor spook te spelen gaan ze witte lakens over hun hoofd gooien die dan met een koord om hun middel worden vastgemaakt.

Vrouw Anna wacht tot de gang weg is en gaat dan naar binnen. Trillend van woede loopt ze op en neer en overlegt met zichzelf wat te doen. Zo, dus morgenavond om tien uur kan ik hier spoken verwachten. Tien jaar lang woon ik al hier, nooit heeft iemand last van mij gehad

[p. 15]

en nou denken die onopgevoede vlegels mij te kunnen wegspoken, alleen om die smoko patu zuster van ze aan mijn huisje te helpen. Nooit! Ik zoek geen ruzie, maar als men mij met ruzie zoekt, ga ik er niet voor uit de weg.

Vrouw Anna haar besluit is genomen. Oké dan, als ze zo graag spook willen spelen, zal ik ze morgenavond een volle portie spook te vreten geven.

Dan is het zo ver, de spookavond is ingevallen, een donkere avond zonder sterren.

Vrouw Anna heeft alle lichten in en om haar huis uitgemaakt. Het avontuur heeft haar zo te pakken, dat ze gewoon zit te popelen van ongeduld. Ze telt de minuten af, maar het lijkt alsof de tijd kruipt. Toen ze, zoals ze al een paar keer had gedaan, weer eens stiekem op haar horloge had gekeken, was het acht uur geweest. Nu moest het ongeveer negen uur zijn, maar als ze het horloge tegen het binnensijpelende straatlicht houdt, blijken er nauwelijks twintig minuten verstreken te zijn.

Ze zet alvast de bout van de achterdeur klaar. Jou heb ik straks hard nodig, denkt ze gniffelend.

Als het eindelijk tien uur is en ze voor de zoveelste keer heel voorzichtig door de shutters gluurt, ziet ze de drie spoken achter elkaar door een gat in de schutting op haar erf komen.

Ineens lijkt het een gekkenhuis: De spoken springen als dollemannen in het rond en produceren een oorverdovend lawaai: Waaaai, auauauauw, waaaai, oe-oe-oe-oe, waaaai,

[p. 16]

woeiwoeiwoei!!! Ze gaan zó op in hun spookwerk, dat ze niet eens merken dat er nog een spook op het toneel is verschenen. Het vierde spook doet even hard mee, maar bij dat spook blijft het niet alleen bij schreeuwen en tegen het huis bonzen. Nee, spook nummer vier timmert met de deurbout en schopt de overige drie lustig op los.

Als een van de soulbrothers op een voltreffer getrakteerd wordt en vrouw Anna een wilde Indiaanse krijgsdans om de beide anderen maakt, ontdekt hij dat het spooktrio een spookkwartet is geworden. Hij slaakt een luide angstschreeuw: waaaai! Ook zijn medespoken hebben intussen de uitbreiding van hun spooktrio gemerkt. Alle drie sprinten gillend weg van angst, achterna gezeten door spook nummer vier, dat ze nu met een stok bewerkt. Samen tuimelen de drie soulspoken door het veel te nauwe gat in de zinken schutting. Luid gillend vluchten ze hun huis in en slaan de deur hard achter zich dicht. Spook Anna schuift vlug door haar achterdeur naar binnen en lacht tot ze niet meer kan. Wat een poets heeft ze die vlegels toch gebakken.

Als alle mensen slapen, gaat ze om drie uur in de ochtend stilletjes naar buiten, gewapend met een potje zwarte verf en een kwast. Het paarse ‘Surinam Soul Selection 3 + 1 = 4’, dat op de poort van haar ‘lieve’ buren staat, haalt ze met een grote zwarte X door. Met koeieletters brengt ze hieronder aan ‘Surinam Spuku Selection 3 + 1 = 4’ en met een grote

[p. 17]

doodskop op hun voordeur maakt vrouw Anna de verwarring kompleet.

Hoe de Soul Maka's zo vlug aan een ander huis gekomen zijn, zal voor altijd een raadsel blijven, maar binnen een week zijn ze allemaal verhuisd.