Verhalen voor de grotere jeugd en anderen

[p. 7]

De voetbank van de familie

De grote schoolvakantie waar ze zo naar toe geleefd hadden is nog maar net begonnen of Yvette en Yvonne, de onafscheidelijke tweelingzusjes, vervelen zich stierlijk.

Het vakantiehuis op Blaka Watra, dat Pa met veel moeite reeds weken geleden had kunnen bespreken, had hij in verband met roofovervallen in die omgeving maar weer afgezegd.

Curaçao, bij tante Ella, zat er ook al niet in. Pa had gezegd dat de deviezen- en passageproblemen die aan zo'n trip verbonden waren, te veel van zijn tijd en energie zouden vergen. Maar uit gesprekken, die hij de laatste tijd vaker met Ma had over de onrustbarende stijging van de kosten van levensonderhoud, hadden ze de konklusie getrokken dat een buitenlandse reis nu een beetje boven zijn draagkracht ging. Ze hadden er dus niet op aangedrongen.

Gewapend met een zak popcorn zitten ze op hun voortrap alle mogelijkheden af te tasten hoe toch een beetje lol te hebben, want hun vakantie-agenda bestaat tot nu toe alleen maar uit badminton oefeningen en een streetparty bij Hot Stuff. Al bij al wel een magere lijst voor twee levenslustige tieners, die met goede cijfers zijn overgegaan.

Als Yvonne, de meest praktische van de twee zegt dat ze het misschien te ver zoeken,

[p. 8]

wordt de agenda opnieuw bekeken en aangevuld met bezoekjes afleggen bij kennissen met leuke videobandjes en muziekcassettes.

Bezoekjes afleggen, wacht even! How about Tante Alma? Tante Alma was een kiek apart, een nicht van Ma waar je om kon lachen. Haar Nederlands was verschrikkelijk en ze was gewoon dom.

Zij en Ma hadden slechts zelden kontakt met elkaar en Ma kon zich groen ergeren als Tante het had over klasseverschil. ‘Jullie wonen in een groot huis in een dure buurt, ma mi na mofinawan. Ik ben tevreden met mijn volkswoning op Flora.’ Toen ze Pa en Ma was komen uitnodigen voor de bigi-poku dansi ter gelegenheid van haar vijftigste verjaardag had ze de stemming weer verknald met de opmerking dat de zitkamermeubels op het feest van het voetbankje werden verwacht.

Bij het zien van Yvonne's pols in gips had Tante eens uitgeroepen: ‘Mi gado baya, gebrokende pols heerst. Ewald van mij heeft van haar ook gebroken.’ De meisjes waren de kamer uitgevlogen en hadden buiten de lachstuipen gehad. Tante Alma had zich niets van het lachen aangetrokken. ‘Als ik net zo'n mooi gebed in mijn mond had als jullie zou ik ook vaak lachen.’ Tante's ‘gebed’ had de meisjes opnieuw de kamer doen uitstuiven.

De zitkamermeubels Yvette en Yvonne besluiten om zaterdagmorgen bij voetbank Alma op bezoek te gaan. Ze gaan er een lekkere fatu nemen. Alleen zullen ze ervoor moeten waken niet te lachen.

[p. 9]

Met een beetje moeite is het adres op Flora gevonden. De deur wordt door Tante Alma zelf opengedaan. Haar ontvangst is buitengewoon hartelijk: ‘Wat een verrassing, wat een verrassing! Na wan bun sen' un kon dya. Wat ben ik blij jullie te zien!’

Terwijl Tante hun welkom heet, komt een meisje van hun eigen leeftijd met een mand wasgoed van het erf naar binnen. ‘Meisjes, dit is jullie nicht Eileen, en Eileen dit zijn Yvette en Yvonne.’

Enigszins verwonderd kijken de nieuw-ontdekte nichten naar elkaar, waarna ze allen tegelijk wat te zeggen hebben. Yvette voert in haar enthousiasme de boventoon: ‘Eileen, als je wist hoe we voor je gekraakt hebben bij het Scholieren Songfestival, vanaf de voorronde vonden wij jou de beste.’

Yvonne vult aan: ‘Als ik had geweten dat je mijn nicht was, had ik kunnen opscheppen bij mijn vriendinnen toen jij de eerste prijs kreeg.’

Eileen, die duidelijk blij is met de aanwinst, laat zich niet onbetuigd: ‘Ma, dit is die tweeling over wie ik je vertelde dat ze hun naam maken in de jeugdselektie van de Badminton Bond. En ik wist niet eens dat we familie van elkaar waren.’

Op het lawaai van de meisjes komt een goedgebouwde jongeman van ongeveer achttien jaar uit de kamer. Eileen stelt hem als haar broer voor. Rex blijkt bodybuilder te zijn die hard traint voor het aanstaande kontest.

[p. 10]

Eindelijk krijgt tante de kans om wat te zeggen: ‘Baya, wat een beroemde familie op zang- en sportgebied! Eileen, winnares Scholieren Songfestival. Yvette en Yvonne, badmintonsterren. M'e go gi wan fuif als Rex wint. Ik ga hem helpen. Vanaf vandaag ga ik hem in plaats van twee, drie keer per dag verkrachten met een liter melk.’

Tot hun verwondering hoeven de meisjes hun lachen over het verkrachten niet in te houden, want Eileen en Rex schateren het uit.

‘Ma is de domste vrouw ter wereld,’ zegt Rex. ‘Maar tegelijk ook de liefste moeder Ik zou haar niet voor duizend geleerde vrouwen met een titel willen ruilen.’

‘En sportief dat ze is,’ haakt Eileen in, ‘ze vindt het helemaal niet erg dat we om haar lachen, want ze weet hoeveel we van haar houden.’

De heerlijke geur die hun uit de keuken tegemoet stroomt, blijkt afkomstig te zijn van de fiadu en de pindabanketjes, die Tante op bestelling moet leveren. Haar tamarindesiroop is zalig en de fiadu-krabpatu smaakt volgens Rex alsof een engeltje op je tong pist.

Tante's uitnodiging aan de meisjes om zich thuis te maken is geheel overbodig, want ze voelen zich hier best op hun gemak. In plaats van ‘maak je thuis’ had Tante het klaargespeeld om ‘maak dat je thuis komt’ te zeggen, wat natuurlijk weer een oorverdovend lachsalvo tot gevolg had.

Yvette en Yvonne mogen vrij proeven uit de verschillende flessen zuurgoed en koek-

[p. 11]

jes, die voor de verkoop uitnodigend op een tafel bij het straatvenster staan.

‘Ver-ruk-ke-lijk, Tante! Gewoon verruk-ke-lijk! Mogen we voor een vijfje maizenakoekjes, daar houdt Ma zo van.’

‘Kaba ba, meisje. Vandaag praat niemand over geld. We zijn veel te blij met elkaar. Ik maak een zak gemengde koekjes voor jullie klaar om mee te nemen. Ik zou jullie ook wat manja's van het erf willen meegeven, maar het is jammer dat ze allemaal bet'beti zijn door awari's. Ellendige insekten zijn dat.’

De voltallige jeugd giert het uit. ‘Ma, buidelratten zijn geen insekten,’ legt Rex zijn moeder op haar verwonderd kijken uit.

‘Tante, u hebt gelijk,’ zegt Yvonne, terwijl ze haar een grote brasa geeft. ‘We zijn echt een beroemde familie, maar niet alleen op muziek- en sportgebied, want waar het koken en bakken betreft hebt u de kampioenstitel gewonnen.’

Ook Yvette omhelst Tante hartelijk: ‘En u bent de liefste kiek van Suriname, een echte kampioenskiek! Vanaf vandaag gaat u ons vaker zien dan u lief is. We hebben al een afspraak met Eileen gemaakt en Rex heeft ons uitgenodigd voor een bezoek aan de teevee studio waar zijn trainer werkt. Zo te zien gaan we een heel leuke vakantie tegemoet’