Het kan je gebeuren

[p. 51]

Valse kat

Baat het niet, dan schaadt het niet, had ik geredeneerd toen ik het advies van mijn dokter opvolgde. Hier, even buiten de stad, was het inderdaad veel gezonder wonen, geen uitstootgassen, die mijn longen irriteerden en mijn ademhaling bemoeilijkten, volop frisse, gezonde zuurstofrijke lucht van de welige plantengroei van de omgeving.

Al heel gauw maakte ik kennis met de buren, Harry van rechts was landbouwer en Hendrik van links was marktverkoper.

Wat me opviel was dat de kinderen van Harry niet met de kinderen van Hendrik speelden; ik had Harry en Hendrik trouwens nooit met elkaar zien praten. Toen ik op een zondagmorgen het erf opharkte en als gewoonlijk aan de schutting een praatje met Harry aanknoopte, haalde hij een vrucht uit zijn zak, een bosvrucht die ik voor het eerst zag.

Op gedempte toon, alsof we een complot beraamde, vertelde hij me waar die vrucht toe diende. ‘Ziet meneer deze vruchje? Deze vruchje is een gevaarlijk vruchje, 't is doodbaar, 't lijkt op knipa, 't ruik als knipa, maar 't is geen knipa. Schildpad kan 't eten, 't doet niks, leguana kan 't eten, 't doet niks. Maar als aap 't eet, aap gaat dood. Niet zomaar een beetje dood, maar helemaal dood, als een lijk. En meneer, aap en mens is broer, dus als mens 't eet, dan mens is ook een morsdode lijk.’ Met een waarschuwend opgeheven vinger ging Harry door met zijn uitleg over de ‘doodbare’ vrucht:

‘Meneer, als meneer 't ontmoet, ik verzoek je, draai je rug voor 't. Ga geen gierig spelen, anders meneer zelvers gaat direkt dood worden.’

Vol ontzag had ik naar de vrucht gekeken en naar Harry geluisterd. Ik bedankte hem voor zijn waarschuwing en beloofde voorzichtig te zijn en vooral niet van de verboden vrucht te eten.

[p. 52]

Toen ik hem de vrucht in zijn zak zag steken, vroeg ik hem waarom hij dat deed in plaats van die weg te gooien. Harry keek om zich heen om zich te overtuigen dat niemand hem kon horen, hij leunde tegen de schutting aan en vertrouwde me toe: ‘Meneer, deze vruchje is voor de aap van Hendrik. Dat aap moet dood worden, helemaal, als een lijk. Dat aap is een valse kat, hij heeft me kind gebeten.’

De week daarop in een over-de-schutting babbeltje met Hendrik van links, haalde die een stuk wortel tevoorschijn. Op dezelfde toon als Harry van de doodbare vruchje, onderwees hij me de eigenschappen van de wortel. ‘Ziet meneer dit wortel? Dit wortel is een gevaarlijk wortel, 't is doodbaar, 't lijk op gember, 't ruik als gember, maar 't is geen gember. Schildpad kan 't eten, 't doen niks, leguana kan 't eten, 't doet niks. Maar als hond het eet, hond gaat dood. Niet zomaar een beetje dood, maar helemaal dood, als een lijk. En meneer, hond en mens is broer, ze wonen samen in één huis, dus als mens 't eet, dan mens is ook een morsdode lijk.’

Evenals Harry achtte ook Hendrik het nodig me te waarschuwen voor de gevolgen van onbekend voedsel. ‘Meneer, als meneer 't ontmoet, ik verzoek je, draai je rug voor 't. Ga geen gierig spelen, anders meneer zelvers gaat direkt dood worden.’

Ik nam Hendrik zijn raadgeving ter harte en toen hij de wortel in zijn zak stopte in plaats van die weg te gooien, vroeg ik hem waarom hij dat deed. Nu was het de beurt aan Hendrik om mijn vraag heel zacht te beantwoorden: ‘Meneer, dit wortel is voor dat hond van Harry. Ik ga 't in eten voor dat hond draaie. Dat hond moet dood worden, helemaal, als een lijk. Dat hond is een valse kat, hij heeft me kind gebete.’

Verdorie, dacht ik, als die twee valse katten - de aap van Hendrik en de hond van Harry - mij maar niet komen verrassen met een nachtelijk miauwconcert.