Het kan je gebeuren

[p. 42]

Oom John

Oom John was een verlate tiener, een man van achter in de 50, die gewoon bang was oud te worden. Met zijn gitzwarte haardos liep hij er steeds bij als een behaagzieke haan, terwijl het hem aan te zien was dat hij, vanaf het ontdekken van zijn eerste grijze draad, een vaste afnemer van Youth Hair haarpommade was geworden.

Oom John was altijd volgens de laatste mode gekleed, de laatste tienermode wel te verstaan. Als we in ons stamcafeetje gezellig zaten te kletsen met op de achtergrond een hip muziekje, kon het gebeuren dat hij, uitgedost in trendy jeans en een glinsterend rose hemd met wijde mouwen net een bonte vlinder, bij ons neerstreek en zonder woorden als het ware bedelde om een compliment.

Als hij zijn applausje bij ons had geïncasseerd, waarbij je de gelukzaligheid haast van zijn gezicht kon krabben, fladderde hij voor een volgende complimentensène naar een andere tafel luidruchtige tieners.

Wie hem zou aanspreken met ‘Oom John’ kreeg heel zachtjes te horen: ‘Ach man, schei uit! Noem me maar gewoon Johnny. Ik heb daar heus geen moeite mee!’

We hadden natuurlijk al lang vastgesteld dat hij zich niet ophield met leeftijdgenoten; die betitelde hij als wandelende doodkisten en mummies.

Waar we het allen ook over eens waren, was dat hij die opsmuk in zijn kleding en gedrag helemaal niet nodig had, een joviale knul als hij was in staat elk gezelschap lekker bezig te houden, gewoon door zichzelf te zijn. Jammer dat hij dat niet begrepen had en er de voorkeur aan gaf als een aftreksel van zichzelf door het leven te gaan.

Het verhaal ging dat Oom John gereageerd had op een penpal advertentie in een tienerblad en nu correspondeerde met een meisje van 16. Voor de kennismaking had hij haar een foto van zijn neef van 17 jaar opgestuurd.

[p. 43]

Met zijn salarisje als winkelverkoper en zijn voorliefde voor exotische boetiekkleding kon hij nauwelijks rondkomen, daar hielden wij allen als bij afspraak rekening mee. Allen? Nee, niet Rudi, de plaaggeest in onze crew. Volgens hem moest nou eens een keertje worden afgeweken van het eeuwige voor-mij-een-coke als Oom John een rondje aanbood.

Rudi's idee oogstte bijval. Toen Oom John de avond daarop de waiter riep om een rondje voor zijn rekening te brengen, moest die zijn bestelboekje erbij halen: 4 patat kip + 4 bier, 2 nasi + 2 rumcoke, 2 sla + 2 dubbele whisky, 8 kip saté + 4 icecreamsoda.

‘En voor u, meneer?’ vroeg de waiter aan Oom John, die alle kleuren van de regenboog vertoonde.

Met kurkdroge lippen en toch met die heerlijke humor, die hem eigen was, fluisterde hij: ‘Voor mij een dubbele grammaxone.’

‘Hebben we niet, meneer.’

‘Geef dan maar een flinke portie rattengif. Dat heeft toch hetzelfde resultaat, denk ik.’

De waiter kwam terug met 8 cola's op zijn blad, 7 voor de bende en 1 voor Oom John.

‘Meneer’ lachte de waiter, ‘die jongens hebben een practical joke met u uitgehaald, ik mocht alleen cola's brengen, en ze hebben er al voor betaald.’ Oom John vond het een geweldige grap, maar hij heeft ons nooit meer een rondje aangeboden, 't Kon wel eens anders uitpakken met zijn rondje.