Het kan je gebeuren

[p. 32]

Hengelen

Er is een oud verhaal over een jongen, die desgevraagd zijn leraar antwoordde, dat de mens tot de familie der vissen behoort.

‘Tot de familie der vissen? Hoe bestaat dat? Waar kom je aan die wijsheid?’, zou de meester hebben uitgeroepen, waarop de stakker vertelde dat zijn moeder altijd tegen zijn vader blafte: ‘Je bent een vis, alleen wanneer je kan zuipen ben je gelukkig!’

Liegen, zei iemand, wordt in hoofdzaak veroorzaakt door de belastingwetgeving en de hengelsport. Niets is juister dan die uitspraak; voor zover het de belastingwetgeving betreft hoef ik slechts de hand in eigen boezem te steken, en voor liegen en de hengelsport kan ik ook dicht bij huis blijven, namelijk mijn broer.

Deze doctor in de hengeltalen: hengellatijn, hengelgrieks, hengelhebreeuws en noem maar op, komt na een hengelweekend thuis met een korf voor de helft gevuld met ondermaatse zwampvis, wat natuurlijk de lachlust bij zijn vrouw en kinderen opwekt. Verontwaardigd merkt de Dr. op, dat het geenszins in zijn bedoeling heeft gelegen om grote vissen te vangen, daar hij juist dit kleinere formaat nodig heeft om als aas te gebruiken bij het lijnvissen in de rivier.

In het hengelseizoen is het opvallend dat bepaalde personen (hengeldoctors) vaak een paar dagen achtereen ziek zijn, meestal van zaterdag tot en met maandag. De zaterdag is de vertrekdag naar verafgelegen hengeleldorado's, de zondag is om aan het visgat ‘uit te zieken’, en de maandag is voor de rustkuur om van de vermoeiende ‘ziekendag’ op te knappen.

‘Zilver beet’ is de vakterm voor onderweg gekochte vis, die als eigen vangst thuis wordt gepresenteerd.

Een algemeen bekende klucht over zilver beet betreft een bedrijfsdirecteur die berucht is om zijn hengelspecialiteit, hij vangt meerminnen. Uiteraard geheel overbodig te vertellen dat deze meerminnen armen en benen hebben, en zonder haak gevist worden.

[p. 33]

Op een morgen tegen twaalf uur stuurt hij zijn nieuwe loopjongen met een viskorf naar de markt: ‘koop die korf halfvol vis en doe hem dan in de bagageruimte achter in mijn wagen.’

Thuis aangekomen blèèèrt hij zijn alledaags refreintje, dat hij die middag een beetje gaat zwamphengelen, hij rijdt een paar hoeken verder, haalt zijn vangst - de meermin met handen en voeten - op en vertrekt naar zijn visgat-voor-twee.

Vol verwachting over de vangst van haar sportieve wederhelft staat mammie reeds om zes uur op de uitkijk, en als hij eindelijk tegen zevenen komt aangereden met de hengelpet nog op, werpt hij haar betekenisvol zijn autosleutels toe.

‘Schat, ik had geen handen genoeg vandaag om kwie-kwies te vangen bij Gummels aan de Kwatta.’

Moes doet de bak open, haalt stralend de zware korf eruit, apetrots licht paps het deksel en ... braakt een door de uitgever geschrapte krachtterm uit.

De nieuwe loper, niet ingewijd in de meerminnen-hobby van zijn directeur, heeft de korf halfvol gevuld met red snappers, riviervis!

Een fanatiek hengelaar kent geen hengelvrienden, hij kent alleen maar concurrenten. Kom eens langs een hengelaar en vraag hem hoe het loopt; al haalt hij direct daarop drie walvissen op, toch zal hij u vertellen dat deze plaats niet deugt.

Ik kom op bezoek bij goede kennissen, meneer is net thuis van het visgat met een bijzonder goede vangst. Als ik informeer waar hij is gaan hengelen, noemt hij mij een gat ergens op km 93 in het district Saramacca, een plaats waar daags tevoren andere kennissen van me zijn geweest en zelfs niet één ondermaatse kwie-kwie gevangen hebben. Achterin mijn hoofd gaat het bekende rode lichtje voor gevaar branden.

De week hierop bel ik hem even en bedank hem hartelijk voor zijn tip, erbij vertellend dat ik minstens een even goede vangst als hij in het bewuste gat heb gehad. ‘Ach’, zegt hij, ‘het is geen dankje waard hoor, jou doe ik altijd graag een genoegen, maar tussen haakjes vertel niets over dit plekje aan anderen.’ De volgende zondag zit hij op km 93, ik bewijs hem graag een wederdienst.