Het kan je gebeuren

[p. 34]

Het voorlichtingsprogramma

Aanvankelijk had mijn vriend Stan duizend bezwaren geopperd toen men hem had aangezocht een voorlichtingsprogramma op de radio te verzorgen. Maar, zoals het vaker gaat, men bleef aandringen. Uiteindelijk gaf hij zich gewonnen, nadat men hem had kunnen overtuigen dat hij er de samenleving mee diende.

Het zou een wekelijks programma van een half uur zijn, waarin voor de afwisseling steeds drie muziekjes mochten worden ingebouwd. De keuze van de muziek werd geheel aan hem overgelaten. Dit was natuurlijk een van zijn voorwaarden om het programma te doen, want stel je voor dat hij die keuze aan anderen zou overlaten, mensen die in staat waren zijn programma kapot te maken met allerlei schunnige en vrouwonvriendelijke nummers. In gedachten zag hij reeds een stel genderbewuste vrouwen de studio bezetten en hem gijzelen, ho maar!

Met die angstgedachten in zijn achterhoofd en zijn voorliefde voor zachte slownummers, die heimwee naar een heerlijke tijd opriepen, selecteerde hij bij elke aflevering drie oude gouden ballads uit de verzameling van het station. De directie van de studio liet hem de vrije hand.

Na enkele afleveringen te hebben verzorgd, begon hij er echt plezier in te krijgen. Er ontwikkelde zich een prettig contact tussen hem en onbekende luisteraars die de moeite namen om hem telefonisch hun commentaar en tips te geven en het was ook best leuk als een eenvoudig moesje onder de markt of zo hem een complimentje maakte.

Als Stan zijn vaste barbershop binnenstapt om zijn ragebol te laten bijsnoeien, neemt hij plaats op een zitbank naast een vrouw met een jongen van een jaar of tien, die waarschijnlijk ook geknipt moet worden. Natuurlijk raken zijn onbekende buurvrouw en hij al gauw aan de praat, onderwerpen van alledag: het weer, dure reizen, prijsstijgingen etc. De radio is aan en zijn programma wordt aangekondigd. Met duidelijk plezier luistert zijn buurvrouw naar de herkenningsmelodie. Ze vertrouwt hem toe dat dit een van haar lievelings-

[p. 35]

programma's is, waarop hij haar met rechtmatige trots vertelt dat hij de verzorger ervan is en dat het zijn stem is op het bandje dat ze zo straks gaat beluisteren. Ze kijkt hem een ogenblik verheerlijkt aan en roept: ‘Barbier, barbier, zet de radio een beetje luider aan. Deze meneer hier verzorgt dit programma’. Alle hoofden keren zich naar Stan; met voorgewende bescheidenheid knikt zijn ijdele kop vriendelijk naar links en rechts. Hij heeft het gevoel dat zelfs een top filmster of een corrupte politicus het niet beter zou doen voor het publiek.

Tijdens het hele programma is het stil in de zaal en als het is afgelopen, komen enkele knipklanten pootje schudden, zo te zien heeft hij er wat fans bij gekregen. Buurvrouw, trots als een pauw alsof het haar programma was, geniet zichtbaar van het succes, zij heeft immers de kapper gevraagd de radio wat luider aan te zetten. Als Stan vraagt hoe ze het vorig programma over kinderarbeid vond, kijkt ze hem niet-begrijpend aan. Kinderarbeid?? Met de liefste glimlach van de wereld zegt ze: ‘Als ik kook of de was doe, zet ik altijd de radio aan om naar dit programma te luisteren, ik geniet er gewoon van. Die muziek die u draait is geweldig, maar ik heb het te druk om te luisteren naar wat u zegt. Uw warme stem als achtergrond en de muziek is voor mij al mooi genoeg.’

Stan en zijn voorlichtingsprogramma krijgen in een goedbedoeld compliment een koude douche en vallen samen in het water. Muziek, presentatie, voorlichting... Hij moet er ernstig over denken een programma van uitsluitend zachte muziek te gaan verzorgen. Laat anderen maar de voorlichting doen.